Το παραμυθένιο μονοπάτι του Βαλσαμιώτη στο Βατόλακκο Χανίων

 

 

Η φύση δεν τσιγκουνεύτηκε καθόλου όταν έδινε πράσινο και νερό στο όμορφο πορτοκαλοχώρι του Βατόλακκου Χανίων.

Της Ελένης Βασιλάκη

Η καρδιά ωστόσο γι αυτά τα δύο πολύτιμα αγαθά είναι το μονοπάτι που αγκαλιάζει το Βαλσαμιώτη ποταμό, ξεκινώντας από το ομώνυμο φράγμα και φθάνοντας στην πλατεία του χωριού.

Πρόκειται για μια διαδρομή περίπου ενός χιλιομέτρου, κάτω από ψηλά και σκιερά δέντρα, με το νερό να ρέει στη βάση της και την τοπική χλωρίδα και πανίδα να συμπληρώνει αυτή τη γεμάτη ζωή εικόνα, τη βγαλμένη από παραμύθι.

Πλατάνια, χαρουπιές, πορτοκαλιές, βελανιδιές και πολλά άλλα δέντρα σχηματίζουν σκίαστρο σχεδόν στο σύνολο της διαδρομής έτσι ώστε η δροσιά που προσφέρει να είναι απόλυτη. 

Το νερό που τρέχει κατά μήκος του μονοπατιού προέρχεται από το βουνό, όπου βρίσκεται το ξωκκλήσι του Αγίου Αντωνίου, ενώ μέρος του είναι, όπως όλα δείχνουν, αποτέλεσμα διαρροής από το κοντινό φράγμα του Βαλσαμιώτη.

Πέρασαν πολλά χρόνια μέχρι αυτό το ωραίο μονοπάτι να καθαριστεί και να αναδειχθεί ώστε σήμερα να μπορεί να το περάσει ακόμα κι ένα μικρό παιδάκι.

Με χρήση σημαντική κατά το παρελθόν, μια και προσέφερε δρόμο για να πάνε οι κάτοικοι στις καλλιέργειες τους και να περάσουν τα ζώα τους αλλά και ασφαλή διαφυγή προς τα βουνά για τους επαναστάτες, όλων των περιόδων, και κυρίως για τους αγωνιστές επί Κατοχής, το μονοπάτι αυτό είχε αφεθεί στην τύχη του και δύσκολα μπορούσε να το περάσει κανείς μέχρι το 2015.

Τότε με πρωτοβουλία του δραστήριου πολιτιστικού συλλόγου του χωριού ολοκληρώθηκαν οι εργασίες, στις οποίες συμμετείχε το σύνολο των ανθρώπων του Βατόλακκου, με στόχο να καθαριστεί το μονοπάτι και να γίνει εύκολα προσβάσιμο.

Όπου απαιτούνταν έγιναν μικρές διανοίξεις, φτιάχτηκαν όμορφα ξύλινα γεφυράκια, τοποθετήθηκαν παγκάκια σε σημεία του και κάδοι για τα σκουπίδια, επίσης από ξύλο, έγινε σήμανση και φωτισμός του και έκτοτε μπορεί να χρησιμοποιηθεί προσφέροντας ανάσες δροσιάς τόσο για τους ντόπιους όσο και για τους επισκέπτες της περιοχής.

Η προσπάθεια όμως δε σταμάτησε εκεί. Φέτος εκτελέστηκαν εργασίες ώστε να μπορούν το μονοπάτι να χρησιμοποιούν και άτομα με κινητικά προβλήματα.

 Όπως μας εξήγησε ο  αντιπρόεδρος του Πολιτιστικού Συλλόγου Μανόλης Αβαράκης, τον οποίο πετύχαμε μέσα στο μονοπάτι μαζί με έναν ακόμα κάτοικο να εργάζονται για την εκ νέου διάνοιξη και βελτίωση του, στόχος τους είναι στο μονοπάτι να μπορούν να έχουν πρόσβαση όλοι ανεξαρτήτως ηλικίας, φυσικής κατάστασης και δυσκολίας μετακίνησης.

Σε εξέλιξη οι εργασίες για να γίνει το μονοπάτι προσβάσιμο για άτομα με αναπηρικό αμαξίδιο

Εκτός αυτού φέτος κατασκευάστηκε ένα μεγάλο και εντυπωσιακό  δεντρόσπιτο με τα σχέδια για την ανάδειξη του μονοπατιού να μην σταματούν εκεί. 

Οι εργασίες έφεραν στο φως τμήμα τσιμεντένιου αυλακιού, που παλιότερα διοχέτευε νερό στο χωριό αλλά και στο υπαίθριο πλυσταριό, που υπήρχε μέσα στο μονοπάτι, για τις γυναίκες του Βατόλακκου. 

Σκέφτονται λοιπόν, βασιζόμενοι στις περιγραφές των παλαιότερων, να δημιουργήσουν εκ νέου ένα πλυσταριό στα πρότυπα του αρχικού, για να μαθαίνουν οι νεώτεροι και να βλέπουν όσοι περπατούν εκεί παλιότερες χρήσεις του χώρου.

Το καβούσι του Ζαχάρη

Στενά δεμένο με την ίδια τη διαδρομή του χωριού αλλά και τους κατοίκους του το εν λόγω μονοπάτι έχει πολλές ιστορίες να διηγηθεί. Μια απ αυτές κι εκείνη για το καβούσι του Βαλσαμιώτη και το Ζαχάρη.

 Ο Ζαχάρης ήταν κάτοικος του χωριού που πριν από πολλά χρόνια έφυγε μετανάστης στην Αμερική. Εργαζόμενος εκεί έχασε, σε εργατικό ατύχημα, το ένα του χέρι, οπότε επέστρεψε πίσω στο χωριό και άρχισε να ασχολείται με τα αγροτικά του. Πήγε λοιπόν στο καβούσι του ποταμού και με το ένα χέρι έσκαψε και σιγά σιγά με πέτρες έφτιαξε μια στέρνα για να μαζεύει το νερό και να ποτίζει τις καλλιέργειες του. 

Η στέρνα του Ζαχάρη

Όταν είδαν οι συγχωριανοί του τι είχε κάνει ξέσπασε μεταξύ τους καυγάς γιατί θεώρησαν πως με την κίνηση του αυτή θα τους παίρνει το νερό και δεν θα έχουν εκείνοι να ποτίζουν. Ο Ζαχάρης τους εξήγησε πως η στέρνα αυτή θα εξυπηρετούσε όλους όσοι είχαν κοντά τις καλλιέργειες τους κι όχι μόνον εκείνον κι έτσι το θέμα και η διαμάχη, που είχε ξεσπάσει και τάραξε τη γαλήνη του Βατόλακκου, έληξε.

Πέρασαν χρόνια έκτοτε, έγινε νέο και μεγαλύτερο αρδευτικό έργο στο χωριό, και η στέρνα χάθηκε μέσα στο χώμα και τη βλάστηση, μέχρι πριν από λίγο καιρό όταν σε εργασίες επέκτασης του μονοπατιού, προς το φράγμα, βρέθηκε ξανά η στέρνα του Ζαχάρη.

Πλέον έχει καθαριστεί και σιγά σιγά με τις εργασίες που έγιναν στον περιβάλλοντα χώρο ενσωματώθηκε κι αυτή στην διαδρομή.

  

Φέτος τον Αύγουστο το όμορφο μονοπάτι του Βατόλακκου θα φιλοξενήσει και πάλι, για δεύτερη χρονιά, τον «Περίπατο της Τέχνης», μια διοργάνωση που φιλοδοξεί να γίνει θεσμός συγκεντρώνοντας το καλλιτεχνικό δυναμικό όλης της περιοχής και όχι μόνο.

Να σημειώσουμε πως τον Απρίλιο τα παιδιά του Δημοτικού Σχολείου του χωριού, με πρωτοβουλία του Πολιτιστικού Συλλόγου, φύτεψαν φυτά βάλσαμου στις όχθες του ποταμού, μέσα στο μονοπάτι, ώστε να δώσουν και τα δικά του αρώματα στην πανδαισία των αρωμάτων που το γεμίζει, ειδικά όταν ανθίζουν τα οπωροφόρα δέντρα του Βατόλακκου.

(ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος  σε οποιοδήποτε ιστότοπο, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα)