Δηλαδή τώρα σωθήκαμε;

Δηλαδή τώρα σωθήκαμε; Σε αυτό το ερώτημα προσπαθώ να απαντήσω τις τελευταίες ημέρες βλέποντας τα άκρας λιτότητας μέτρα που φέρνει στη ζωή μας το νέο μνημόνιο, σε μια όχι απλά γονατισμένη οικονομία αλλά νεκρή και θαμμένη στις στάχτες, που αφήνουν πίσω τους η μια κυβέρνηση μετά την άλλη.

Εντάξει η δραχμή δεν είναι λύση αλλά πως μπορεί να είναι λύση αυτό το «πράγμα» που συμφωνήθηκε πρόσφατα και θεωρούμε ως μονόδρομο;

Ποια μικρομεσαία επιχείρηση, υπό αυτές τις ζοφερές συνθήκες,  θα μπορέσει να σηκώσει κεφάλι, να πληρώσει τους φόρους της, να καταβάλει τους μισθούς στο προσωπικό της, να προσλάβει κι άλλο προσωπικό, περιορίζοντας κάπως το τεράστιο πρόβλημα της ανεργίας;

Ποιος άνεργος θα μπορέσει να βρει ξανά δουλειά και ποιος νέος άνθρωπος που μόλις τώρα μπαίνει στο στίβο της αληθινής ζωής θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του χωρίς να φτιάξει βαλίτσες για τα ξένα;

Μπορούμε με περισσότερη λιτότητα να έχουμε ανάπτυξη και μέσω ποιάς οδού; Αφού δεν μπορούμε πλέον να παράγουμε και σιγά σιγά θα περάσει σε ξένα χέρια και η δημόσια περιουσία πως θα έχουμε έσοδα;

Τα δάνεια που μας δίνουν οι δανειστές μας όλοι γνωρίζουμε πως επιστρέφουν σ αυτούς ενώ ένα ποσό τους κατευθύνεται στις τράπεζες για να μην βάλουν λουκέτο. Μπορεί όμως μια οικονομία με εξωφρενικά ποσά χρέους και διαρκή δανεισμό να μπει σε τροχιά ανάπτυξης;

Μετά το 2009 λες και άνοιξε μια τεράστια μαύρη τρύπα που καταβροχθίζει όσα χρήματα εξασφαλίζονται από πηγές εντός και εκτός χώρας, με τους πολίτες να εξαθλιώνονται χρόνο με το χρόνο και την απελπισία να είναι πλέον το κυρίαρχο συναίσθημα τους.

Και σε όλο αυτό το σκηνικό εμείς πως αντιδρούμε; Ψάχνουμε να βρούμε, ως συνήθως, αποδιοπομπαίους τράγους (βλέπε Βαρουφάκη), χάνουμε τη λογική μας ρίχνοντας όλο το φταίξιμο για την κατάντια μας σε μια κυβέρνηση 6 μηνών και όχι σε εκείνους που με τις πολιτικές τους βύθισαν  την Ελλάδα στη μιζέρια και τη φτώχεια, αναθεματίζουμε όποιον προτείνει και υπερασπίζεται μια διαφορετική άποψη από τη δική μας.

Χωρίς να περιορίζουμε το οπτικό μας πεδίο, πέρα από το δάκτυλο μας, μήπως ήλθε η ώρα αντί να  αλληλοσπαρασσόμαστε να ζητήσουμε από τους πολιτικούς μας, από ΟΛΟΥΣ τους πολιτικούς που εκλέξαμε και στείλαμε στη Βουλή, να καθίσουν με σοβαρότητα και ρεαλισμό ζητώντας και τη γνώμη διαπρεπών οικονομολόγων (ήδη έχουν προσφερθεί κάποιοι εξ αυτών να βοηθήσουν με τις γνώσεις τους) και να δουν την υπόθεση «ελληνική οικονομία» από την αρχή;

Δεν μπορεί σε όλη αυτή τη Βαβέλ που ζούμε κάπου θα υπάρχει διέξοδος, γιατί σίγουρα τα μνημόνια, η λιτότητα και ο υπέρμετρος δανεισμός ,χωρίς παραγωγικότητα, δεν είναι λύση. Είναι απλά μια παράταση στη ζωή ενός ετοιμοθάνατου.

 Όσο κι αν θέλουμε να κρύψουμε από τους άλλους και τον εαυτό μας την πραγματικότητα ξέρουμε πως κάπου στη γωνία θα βρεθούμε ξανά πρόσωπο με πρόσωπο με αυτό το περιβόητο GREXIT. Μέχρι τότε οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι, να ξέρουμε όλα τα σενάρια, τις επιπτώσεις τους και να σταματήσουμε να φοράμε παρωπίδες.

Σε αυτό το «έργο»  δεν πρέπει να είμαστε θεατές γιατί είναι η ίδια μας η ζωή και μπορεί τα συμφέροντα του καθενός  να είναι διαφορετικά αλλά συγκλίνουν σε μια κατεύθυνση, κι αυτή δεν είναι άλλη από το ότι μπορούν να υπάρξουν και να υλοποιηθούν μόνο μέσα σε μια χώρα που παραμένει όρθια.