Όταν η κοινωνική ευαισθησία καταλήγει... στα σκουπίδια

 

Μπορεί η κρίση ανάμεσα στα πολλά αρνητικά που έφερε στη ζωή μας να ζωντάνεψε παράλληλα και την ανθρωπιά μας και να μας έκανε να μην κοιτάμε μόνο τον εαυτό μας, ωστόσο μάλλον απομένουν πολλά βήματα ακόμα να γίνουν και σε αυτό τον τομέα.

Η εικόνα των παρατημένων δοχείων γεμάτα φακές σε δρόμο της Νέας Αλικαρνασσού και τα πεταμένα σε άλλο δρόμο, της ίδιας περιοχής, μελομακάρονα και κουραμπιέδες προκαλεί θλίψη.

Θλίψη γιατί κάποιοι «άποροι», που προφανώς εμφανίστηκαν σε συσσίτιο της περιοχής «ξίνισαν» βλέποντας τις μαγειρεμένες φακές που τους προσφέρθηκαν και επέλεξαν να τις πάρουν και να τις πετάξουν στο δρόμο μαζί με τη σακούλα με το ψωμί, αποδεικνύοντας έτσι πως η πείνα τους ήταν επιλεκτική.

Θλίψη όμως κι επειδή η νοικοκυρά που έφτιαξε τα γλυκά αυτών των ημερών, άγνωστο για ποιο λόγο, αντί να τα προσφέρει σε κάποιο συνάνθρωπο της τα πέταξε στο δρόμο ή ακόμα χειρότερα τα προσέφερε σε κάποιον που ήξερε πως δεν είχε τη δυνατότητα να τα αγοράσει ή να τα φτιάξει μόνος του κι εκείνος αντί να τα καταναλώσει τα πέταξε.

Σε κάθε περίπτωση, όταν γύρω μας υπάρχουν άνθρωποι που πεινούν στα αλήθεια και γι αυτούς ένα πιάτο φακές και ένα γλυκό σημαίνουν επιβίωση το να βλέπεις τέτοιες εικόνες, όπως αυτές που αποτύπωσε σήμερα ο φακός του e-storieskritis.blogspot.gr, δεν τιμά την κοινωνία μας και δεν πάει μπροστά την προσπάθεια εκείνων, που με κάθε τρόπο προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο συνανθρώπων τους.

Κι επειδή κατά καιρούς κάποιοι κυκλοφορούν φωτογραφίες στο διαδίκτυο από πεταμένα φαγητά σε καταυλισμούς προσφύγων και μεταναστών νομίζω πως αυτές οι φωτογραφίες είναι η καλύτερη απόδειξη πως η «πείνα κατ επιλογήν» δεν είναι μόνο δικό τους προνόμιο αλλά και κάποιων ομοεθνών μας.

Ε.Β