Γνωρίζοντας τους ανθρώπους που κάνουν ασφαλή τα φαράγγια μας για canyoning

 

Υπάρχουν στην Κρήτη εκατοντάδες φαράγγια, άλλα γνωστά και εύκολα προσβάσιμα κι άλλα καλά κρυμμένα, άγρια, απάτητα και ως εκ τούτου πανέμορφα.

Αυτή η δυσκολία πρόσβασης και η άγρια ομορφιά κάνουν ανθρώπους σαν το Νίκο Φουκάκη και το Μιχάλη Ψαρομανωλάκη να μην μπορούν να κρατηθούν μακριά από τα φαράγγια και τη μοναδική εμπειρία της κατάβασης τους.

Ο Νίκος Φουκάκης (αριστερά) και ο Μιχάλης Ψαρομανωλάκης (δεξιά)

Και φυσικά δε μιλάμε για φαράγγια που παίρνεις το σακίδιο σου, φοράς τα αθλητικά παπούτσια σου και την καλύτερη διάθεση σου και περπατάς για να τα κατέβεις, αλλά για φαράγγια όπου κάνεις το λεγόμενο canyoning. 

Το canyoning  είναι μια περιπέτεια, ένα σπορ, θα λέγαμε, που συνδυάζει πολλά πράγματα: από πεζοπορία και κατάβαση βράχων με σχοινιά, από μεγάλο ύψος, μέχρι κατάβαση καταρρακτών και διάσχιση τμημάτων των φαραγγιών που είναι γεμάτα νερό.

Ο Νίκος και ο Μιχάλης όμως επειδή αρέσκονται μεν στην περιπέτεια του canyoning αλλά λατρεύουν και την εξερεύνηση σε φαράγγια, στα οποία δεν έχει πάει ποτέ κάποιος άλλος, φροντίζουν και γι αυτό που λέμε ασφάλιση φαραγγιών.

Η ασφάλεια για όσους κάνουν canyoning, μετά μανίας, είναι το Α και το Ω για να μπορούν να χαίρονται την περιπέτεια των καταβάσεων χωρίς να κινδυνεύουν οι ζωές τους. Και όπως είναι λογικό ασφάλιση φαραγγιών δεν μπορεί να κάνει ο καθένας.

Ο Νίκος εξηγεί, στο e-storieskritis.blogspot.gr, πως όταν λέμε ασφάλιση εννοούμε την τοποθέτηση κρίκων, ρελέ ή βυσμάτων, όπως οι ίδιοι τα αποκαλούν, στους βράχους έτσι ώστε να μπορεί από τα σημεία αυτά να δεθεί κανείς με το σχοινί του και να κατέβει χωρίς να κινδυνεύσει.

 Φυσικά για να παράσχει ασφάλεια αυτή η διαδικασία στους «φαραγγάδες» πρέπει να πληρούνται αρκετές προϋποθέσεις.

Καταρχήν να είναι ο βράχος, όπου θα τοποθετηθεί το βύσμα, σταθερός και συμπαγής, κατά προτίμηση ασβεστολιθικός, που είναι σκληρός.

 Επίσης παίζει ρόλο η ποιότητα του ρελέ που θα χρησιμοποιηθεί, το πάχος και το μήκος του.

 Η θέση του ρελέ επιπλέον, μας λέει ο Νίκος Φουκάκης, είναι καθοριστικής σημασίας. Πρέπει να τοποθετείται σε σημείο από όπου κάποιος μπορεί να έχει εύκολη πρόσβαση προς το χείλος του γκρεμού, υπολογίζοντας αν περνάει από το σημείο νερό στη διάρκεια του χειμώνα, αλλά και τις τριβές που θα προκληθούν στο σχοινί από την κατάβαση. 

Ζητούμενο είναι να μην υπάρχει καθόλου ή η μικρότερη δυνατή τριβή του σχοινιού με το βράχο στη διάρκεια της κατάβασης.

Μάλιστα για μεγαλύτερη ασφάλεια συνήθως μπαίνει πιο πίσω κι ένα δεύτερο, βοηθητικό, ρελέ σε περίπτωση που γλιστράει ή έχουμε κατάπτωση πέτρας στο χείλος του βράχου, που θέλει κάποιος να κατέβει.

Εννοείται πως για την ασφάλιση φαραγγιών χρειάζεται και ο κατάλληλος εξοπλισμός. Δεν μπορείς να ανοίξεις τρύπα στον ασβεστολιθικό βράχο, για να βάλεις ρελέ, με το τρυπάνι που έχουμε στο σπίτι για να τοποθετούμε καρφιά στον τοίχο.

 Χρειάζεται τρυπάνι αξίας μερικών εκατοντάδων ευρώ με μεγάλη αυτονομία στην μπαταρία του και σε πολλές περιπτώσεις δεύτερο τρυπάνι και εφεδρικές μπαταρίες. 

Γενικότερα τα υλικά ασφάλισης φαραγγιών κοστίζουν ακριβά και είναι άτομα σαν το Νίκο, το Μιχάλη και την παρέα τους που κάνουν ασφάλιση φαραγγιών και μετά αφήνουν εκεί τα ρελέ για να μπορέσουν να περάσουν κι άλλοι μετά από αυτούς.

Ο Νίκος Φουκάκης επί το έργω, ασφαλίζοντας φαράγγι

Αυτή τη στιγμή τα πιο δημοφιλή φαράγγια της Κρήτης είναι ασφαλισμένα είτε από την ομάδα του Νίκου και του Μιχάλη είτε από άλλα άτομα και ομάδες που ασχολούνται με αυτό το σπορ.

Ο Μιχάλης Ψαρομανωλάκης μας λέει πως μέχρι σήμερα ποτέ δεν έχει υπάρξει στην Κρήτη ατύχημα με αστοχία υλικού, πχ ρελέ που έφυγε από τη θέση του ή έσπασε, στην διάρκεια κατάβασης σε φαράγγι.

 Ατυχήματα ίσως γίνονται αλλά οφείλονται καθαρά σε απροσεξία. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, το canyoning στον τόπο μας είναι από τα πιο ασφαλή εξτρίμ σπορ.

Όταν συναντάς ανθρώπους σαν το Νίκο και το Μιχάλη και μιλάς μαζί τους για φαράγγια είναι τόσο διάχυτη η λατρεία που έχουν γι αυτά που νομίζεις πως θα αφήσουν στη μέση την κουβέντα και θα φύγουν για να οργανώσουν την επόμενη κατάβαση τους.

 Ο Νίκος περιγράφει αυτό το συναίσθημα με τη λέξη «φαραγγίτιδα» ενώ ο Μιχάλης κάνει λόγο για ελευθερία. «Στην προηγούμενη ή την επόμενη ζωή μου ήμουν ή θα είμαι αγριοκάτσικο ή γυπαετός» περιγράφει χαρακτηριστικά ο Μιχάλης Ψαρομανωλάκης δείχνοντας με αυτό τον τρόπο το πόσο όμορφα νιώθει όταν βρίσκεται σε ένα φαράγγι.

Ο Μιχάλης στη διάσχιση του Χα

Και οι δύο πάντως θεωρούν ως την πιο ενδιαφέρουσα εμπειρία περάσματος φαραγγιού, μέχρι τώρα, στη ζωή τους εκείνη του Χα στο Λασίθι. 

Το φαράγγι του Χα είναι ένα φαράγγι μύθος όχι μόνο για τους φαραγγάδες της Κρήτης αλλά και για τους λάτρεις του είδους σε όλη την Ελλάδα. 

Ο Νίκος το περιγράφει ως υδάτινο κόσμο στα σπλάχνα ενός βουνού, μια τεράστια σκάλα όπου το κάθε σκαλοπάτι της είναι είτε καταρράκτης είτε τεράστια κολύμπα με νερό που πρέπει να διασχίσεις.

Ο Μιχάλης εκτός από το ΧΑ ξεχωρίζει και το φαράγγι στην Άρβη όπου εκτός από τις μεγάλες και όμορφες καταβάσεις υπάρχουν και σπηλιές, από τις οποίες πρέπει να περάσεις για να συνεχίσεις την πορεία σου.

 «Κάθε φορά που πας σ ένα φαράγγι λες αυτό ήταν το ομορφότερο μέχρι βέβαια να επισκεφθείς το επόμενο φαράγγι και πάει λέγοντας» σημειώνει ο ίδιος κι εμείς δεν μπορούμε να το αρνηθούμε, ειδικά όταν υπάρχουν φαράγγια που σου δίνουν τόσο όμορφες εικόνες όπως αυτή του φεγγαριού στον Κερατάκαμπο, την οποία αποτύπωσαν τα παιδιά σε μια από τις διασχίσεις τους στο εκεί φαράγγι  

Ελένη Βασιλάκη