Στην κορυφή της Χαλασοκεφάλας...εκεί που χορταίνει το μάτι και γεμίζει η ψυχή μαγικές εικόνες

Η Κρήτη είναι γεμάτη εκπλήξεις. Όσο κι αν νομίζουμε πως την ξέρουμε, έχοντας ταξιδέψει από το ένα άκρο της ως το άλλο, πάντα θα βρούμε μπροστά μας μια περιοχή την ύπαρξη της οποίας αγνοούσαμε που μπορεί να μας εκπλήξει ευχάριστα.

Αυτό συνέβη και με την εκδρομή-πεζοπορία που οργάνωσε ο Πεζοπορικός Όμιλος Ηρακλείου στη Χαλασοκεφάλα, μια κορυφή με υψόμετρο 1922 μέτρα, κατ άλλους 1912 μέτρα, νότια του Ψηλορείτη.

Οροπέδιο Νίδας

Ξεκινώντας από το τουριστικό περίπτερο στη Νίδα η ομάδα κινήθηκε περιμετρικά του οροπεδίου και μετά από περπάτημα σε χωματόδρομο στρίψαμε νοτιοδυτικά, από τον Πόρο της Μηλιάς, μπαίνοντας σε ένα υποτυπώδες μονοπάτι με πρινάρια και άγριους θάμνους.

Ο πόρος της Μηλιάς

Η ανηφόρα που ακολούθησε στην πλαγιά του λόφου, μεγάλη και απότομη, μας προϊδέασε για το τι θα ακολουθούσε.

Η διαδρομή δεν ήταν εύκολη αφού το περπάτημα σε άγριους λόφους με χαλίκι και βράχους διαδέχονταν η πεζοπορία σε μικρές άγονες κοιλάδες.

Στόχος η προσέγγιση της τελευταίας κορυφής, νότια του Ψηλορείτη, που όλο την φθάναμε κι όλο έμοιαζε να απομακρύνεται.

Χαραγμένο μονοπάτι δεν υπήρχε ωστόσο τα ίχνη των προβάτων βοηθούσαν, στα περισσότερα σημεία, να βρούμε τα πιο βατά περάσματα, με τη βοήθεια των πλοηγών φυσικά του Πεζοπορικού Ομίλου.

Σύμμαχος μας ο καλός καιρός με ηλιοφάνεια, χωρίς όμως καυτό ήλιο, με ελαφρύ αεράκι και μια ανάσα δροσιάς, φθινοπωρινή, μια και ήμασταν σε περιοχή με υψόμετρο.

Η μυρωδιά του θυμαριού διάσπαρτη και η μόνη έντονα πράσινη πινελιά, σε όλη τη διαδρομή, οι μικροί κέδροι που λόγω των ζώων που βοσκούν εκεί δεν μπορούν να αναπτυχθούν και να γίνουν δέντρα.

Η ελάχιστη βλάστηση, που γέμιζε με αρώματα τη διαδρομή μας, χάθηκε όσο πλησιάζαμε στην κορυφή της Χαλασοκεφάλας, όμως πλέον λειτούργησε έντονα μια άλλη αίσθηση…

Στο βάθος το φράγμα της Φανερωμένης

Εκεί, στα 1922 μέτρα, το βλέμμα γέμισε με εικόνες: κοίταζες δεξιά και έβλεπες τη θάλασσα και στο βάθος τα νησάκια Παξιμάδια, κοίταζες βόρεια και αντίκριζες, από το ένα άκρο της ως το άλλο, την πεδιάδα της Μεσσαράς. Το φράγμα της Φανερωμένης, μισοάδειο, λαμπύριζε ανάμεσα στο λευκό των θερμοκηπίων.

Κάπου εκεί και ο Κόφινας, ενώ αριστερά το μάτι έφτανε ως τη Ντία. Παραδίπλα αγέρωχος ο Ψηλορείτης, τοποτηρητής σ ένα κόσμο που δε δαμάζεται από τον άνθρωπο, αντίθετα κάνει τον άνθρωπο να υπακούει στους δικούς του κανόνες. Γιατί αυτή η γη μοιράζει την ομορφιά της στους ανθρώπους αλλά δεν τους δίνεται ολοκληρωτικά…

Θα μπορούσαμε να καθίσουμε ώρες στην κορυφή να θαυμάζουμε το μοναδικό τοπίο, παρέα με τα πουλιά που πετούσαν πάνω απο τα κεφάλια μας, όμως όλα τα όμορφα πρέπει να κρατούν λίγο όταν τα κοιτάς και να αποτυπώνονται για πάντα στο μυαλό σου όταν τ΄ αφήνεις πίσω σου.

Ο Μενέλαος Λουντέμης είχε γράψει " Βάλε μια δύση κι ένα βαρκάκι να λιώνει μέσα. Ομορφιά. Μα αν δεν υπάρχει μάτι να το δει, είναι ομορφιά;" Έτσι κι εμείς βρεθήκαμε εκεί ψηλά και γεμίσαμε τα μάτια της ψυχής μας με ουρανό, θάλασσα, γη, γεμίσαμε με εικόνες όμορφες στη μοναχική κορυφή και κινήσαμε για την επιστροφή.

Το κατέβασμα δυσκόλεψε ακόμα περισσότερο, το χαλίκι έφευγε μαζί μας σε κάθε βήμα ενώ οι πέτρες τραχείς και γεμάτες κοφτερές γωνίες δεν επέτρεπαν ούτε να τις ακουμπήσουμε για να στηριχτούμε.

Δολίνες ξεπετάγονταν μπροστά μας σαν κρατήρες ηφαιστείων ενώ οι κορμοί των νεκρών κέδρων έμοιαζαν με γλυπτά που ούτε ο καλύτερος καλλιτέχνης θα μπορούσε να σμιλέψει στην τόση τους λεπτομέρεια.

Κορμοί δέντρων που μοιάζουν με γλυπτά

Μοναδική παραφωνία στο σχεδόν σεληνιακό τοπίο η Αμμουδάρα, μια περιοχή, λίγο πριν ξεκινήσει το μονοπάτι Ε4, όπου το καφέ χρώμα το χώματος και των θάμνων της μας έκανε να συνειδητοποιήσουμε πως σχεδόν είχαμε φτάσει στο τέλος της διαδρομής μας.

Αμμουδάρα

Απέμεναν περίπου 5 χιλιόμετρα χωματόδρομου για την επιστροφή στο οροπέδιο της Νίδας. Πέντε χιλιόμετρα όπου διάσπαρτα μοναχικά δέντρα στέκονται σαν φύλακες, δεξιά και αριστερά του δρόμου, πάνω σε υψωματάκια, μετρώντας τα βήματα μας που πλέον, μετά απο περπάτημα σχεδόν οκτώ ωρών, είχαν βαρύνει,σε αντίθεση με την ψυχή και το μυαλό μας που είχαν ελαφρύνει από κάθε σκέψη και είχαν γεμίσει με οτι πολυτιμότερο έχει να μας προσφέρει αυτός ο τόπος: Μαγικές εικόνες

Ελένη Βασιλάκη