Η εξαιρετική φωτογραφική δουλειά του Ηρακλειώτη οικονομολόγου Μάνου Πολιτάκη

Είναι γνώστης της τέχνης των μαθηματικών, λόγω της επαγγελματικής του ενασχόλησης με τα οικονομικά, ωστόσο η τέχνη που αγγίζει τις ευαίσθητες χορδές του είναι εκείνη της φωτογραφίας, την οποία υπηρετεί- κατά κοινή ομολογία- με μεγάλη επιτυχία.

Ο λόγος για το Μάνο Πολιτάκη, έναν Ηρακλειώτη, αυτοδίδακτο, κατά βάσην, φωτογράφο που αιχμαλωτίζει με την κάμερα του κινήσεις και εκφράσεις κατά τρόπο μοναδικό, όπως μπορείτε να διαπιστώσετε κι εσείς στο μικρό δείγμα φωτογραφιών του που φιλοξενεί το e-storieskritis.blogspot.gr.

Αφορμή για να του ζητήσουμε να μας μιλήσει για τις φωτογραφίες του στάθηκε μια σειρά δικών του ασπρόμαυρων πορτραίτων, τα οποία τραβήχτηκαν στο παλαιοπωλείο του καλού του φίλου Βαγγέλη Κρασαγάκη, όπου τον βλέπουμε να μεταμφιέζεται, να τσαλακώνεται και μέσα από τη διασκεδαστική για εκείνον διαδικασία να προκύπτει ένα άκρως ενδιαφέρον αποτέλεσμα.

Το πρώτο πράγμα που λογικά ρωτάς έναν οικονομολόγο σαν το Μάνο, είναι τι σχέση μπορεί να έχουν η λογιστική και τα νούμερα με την τέχνη της φωτογραφίας, με την οποία γεμίζει τον ελεύθερο χρόνο του. Η οικονομία, μας απαντά, είναι μια μεγάλη και δύσκολη τέχνη που έχει σχέση με τα μαθηματικά και τα μαθηματικά με τη σειρά τους έχουν σχέση με τη φωτογραφία, στην οποία πρέπει να υπολογίσεις γωνίες, ποσότητα φωτός και άλλα δεδομένα για να έχεις το επιθυμητό αποτέλεσμα.

Ο Μάνος Πολιτάκης άρχισε να ασχολείται πιο συστηματικά με τη φωτογραφία στις πρώτες τάξεις του Λυκείου και σε αυτήν τον έσπρωξε η έμφυτη τάση του να παρατηρεί τους ανθρώπους, τις κινήσεις τους, τις εκφράσεις τους κι όλα αυτά που φαίνονται μικρά και καθημερινά αλλά στα δικά του μάτια ήταν σπουδαία.

Έτσι αγόρασε την πρώτη του φωτογραφική μηχανή, τη δεκαετία του 1970, από τους ρωσοπόντιους που τότε πουλούσαν την πραμάτεια τους στις λαϊκές αγορές.

Εκείνη την εποχή δεν υπήρχαν υπολογιστές για να μάθει από το διαδίκτυο πώς να τραβά καλές φωτογραφίες κι έτσι τις φωτογραφίες του, τις εκτύπωνε και τις έστελνε σε διάφορα άτομα σε Ευρώπη και Ελλάδα με τα οποία αλληλογραφούσε ανταλλάσοντας απόψεις, μέσα από τις διαδεδομένες ,την περίοδο αυτή, λέσχες αλληλογραφίας.

Ταυτόχρονα διάβαζε άρθρα και ότι έπεφτε στα χέρια του που είχε σχέση με τη φωτογραφία ενώ ο πειραματισμός ήταν για εκείνον, στα πρώτα του φωτογραφικά βήματα, το Α και το Ω.

Αν κοιτάξει κανείς τη φωτογραφική δουλειά του δεν θα είναι δύσκολο να καταλάβει ποιά είναι τα αντικείμενα που τον εμπνέουν.

Η ανθρώπινη ζωή, σε κάθε της διάσταση, οι εικόνες του δρόμου, οι θεατρικές παραστάσεις κι ότι έχει μέσα του κίνηση και εκφράσεις αποτελούν τον καμβά από τον οποίο αντλεί τη θεματολογία του.

Ο καμβάς του δεν έχει ωστόσο συχνά πολλά χρώματα, η αδυναμία του για την ασπρόμαυρη φωτογραφία είναι εμφανής και μάλιστα για τη φωτογραφία που της δίνει εκείνος μια επιπλέον πινελιά παλιού ώστε να παραπέμπει σε άλλες εποχές.

Η ασπρόμαυρη φωτογραφία, μας εξηγεί, είναι εκείνη μέσω της οποίας μπορεί ο φωτογράφος να αποδώσει καλύτερα τις γραμμές και τα συναισθήματα υποδηλώνοντας παράλληλα πως το αντικείμενο της είναι διαχρονικό.

Ταυτόχρονα για έναν φωτογράφο είναι πιο εύκολη η ασπρόμαυρη λήψη γιατί έχει να επιλέξει μόνο ανάμεσα στις αποχρώσεις του γκρι.

Κι αν από τους περισσότερους φωτογράφους έχουμε συνηθίσει μόνο να φωτογραφίζουν τους άλλους και ποτέ τον εαυτό τους για το Μάνο Πολιτάκη αυτό δεν ισχύει.

Θεωρεί πως όπως περιμένει από τους άγνωστους ανθρώπους που συναντά στο δρόμο να κάτσουν να τους φωτογραφίσει, χωρίς να αντιδράσουν, έτσι πρέπει και ο ίδιος να δέχεται να φωτογραφηθεί.

Μάλιστα όταν πηγαίνει στο Παλαιοπωλείο της οδού Αγίου Τίτου βρίσκει άκρως διασκεδαστική τη διαδικασία του να μεταμφιέζεται και να βάζει το φίλο του το Βαγγέλη να τον φωτογραφίζει άλλοτε ως κατάδικο κι άλλοτε ως ναύτη και στρατιώτη.

Το παλαιοπωλείο, εξηγεί, είναι μοναδική πηγή έμπνευσης, είναι όλη η ιστορία μας, και πιστεύοντας πως κάθε αντικείμενο που υπάρχει εκεί μέσα έχει ψυχή θεωρεί τη μεταμφίεση με αυτό ως τελετουργία, ως αναζήτηση χαμένων κομματιών του εαυτού μας.

Την περασμένη άνοιξη ο Μάνος Πολιτάκης πραγματοποίησε στο χώρο του OPUS στο Ηράκλειο την πρώτη του ατομική έκθεση, την οποία είχε στο μυαλό του για χρόνια αλλά δεν είχε κάνει πράξη.

Η εμπειρία της ήταν εξαιρετική καθώς του έδωσε την ευκαιρία όχι μόνο να δείξει τη δουλειά του αλλά να έλθει σε επαφή και με άλλους ανθρώπους που αγαπούν τη φωτογραφία ανταλλάσοντας γόνιμες απόψεις.

Επίσης τον Ιούλιο πήρε μέρος στην ομαδική φωτογραφική έκθεση που οργανώθηκε στο Ηράκλειο, στο πλαίσιο του φεστιβάλ «Τέχνη Καθ’ οδόν», το οποίο και θεωρεί ως μια πολύ καλή προσπάθεια του Δήμου που πρέπει να συνεχιστεί και να ενισχυθεί.

Στα μελλοντικά του σχέδια υπάρχει ακόμα μια έκθεση αλλά και συνεργασίες με θεατρικές ομάδες και συναδέλφους του φωτογράφους, που μιλούν την ίδια γλώσσα.

Ο ίδιος πάντως θα ήθελε στο Ηράκλειο έναν καλό μόνιμο χώρο, με εύκολη πρόσβαση για το κοινό, όπου θα φιλοξενούνται φωτογραφικές εκθέσεις, αναγνωρίζοντας πως το φωτογραφικό δυναμικό της πόλης είναι σημαντικό και κάπου πρέπει να στεγάσει τη δουλειά του, δίνοντας την ευκαιρία στον κόσμο να τη γνωρίσει και γιατί όχι να δώσει αφορμές σε κάποια άτομα που έχουν φωτογραφικές ανησυχίες να μυηθούν στην συγκεκριμένη τέχνη.