Πόσοι από εμάς έχουν μπει σε παλιά αρχοντικά σπίτια της Κρήτης
και δεν έχουν θαυμάσει τα βαριά χειροποίητα και με
εντυπωσιακές λεπτομέρειες έπιπλα τους που παραπέμπουν σε άλλες εποχές;
Έπιπλα που φτιάχτηκαν ακόμα και έναν αιώνα πριν ή και περισσότερο
και διατηρούν μέχρι σήμερα την αρχοντιά τους, δείχνοντας μας πως, κατά το
παρελθόν, η δημιουργία επίπλων ήταν αληθινά μια τέχνη.
Σ ένα τέτοιο σπίτι, που σήμερα δυστυχώς δεν κατοικείται,
είχα την ευκαιρία να μπω ξανά αυτές τις ημέρες θαυμάζοντας για μια ακόμα φορά
τα βαριά και μεγάλης πλέον αξίας έπιπλα του.
Από μικρή μου προκαλούσαν εντύπωση
οι αυστηρές γραμμές τους, το σκούρο χρώμα τους αλλά και οι σκαλιστές
λεπτομέρειες τους που τα έκαναν να διαφέρουν από όλα τα άλλα σύγχρονα έπιπλα.
Από την εποχή που κατασκευάστηκαν, πάνε τώρα πάνω από 100
χρόνια, είχαν μεγάλη αξία γιατί τότε τα έπιπλα δεν τα έφτιαχαν για να τα
αλλάξουν μέσα σε πέντε ή δέκα χρόνια αλλά ήταν επένδυση ζωής. Έτσι όσων η
οικονομική κατάσταση το επέτρεπε δαπανούσαν πολλά λεφτά για την επίπλωση του
σπιτιού τους.
Έτσι και στο συγγενικό μου σπίτι τα έπιπλα, που αποτελούσαν
προίκα της ιδιοκτήτριας του, είχαν φτιαχτεί για να κρατήσουν μια ζωή, όπως και
πράγματι συνέβη γιατί με αυτά μεγάλωσαν τα παιδιά της, ξεπέρασαν σε ηλικία τα
ογδόντα τους χρόνια, κι όμως το σκρίνιο, η ντουλάπα, το τραπέζι, ο καθρέπτης με
τη συρταριέρα και ο καναπές έχουν μείνει άθικτα.
Μάλιστα είναι εκπληκτικό που για τη συντήρηση τους ακόμα, η
σημερινή ιδιοκτήτρια τους, χρησιμοποιεί τον πατροπαράδοτο τρόπο, δηλαδή τρίψιμο
με πετρέλαιο και λάδι.
Στις μέρες πάντως κάτι φαίνεται ν' αλλάζει ως προς τα παλιά
κομμάτια επίπλων που λειτουργούν ως συλλεκτικά, και επιλέγονται από πολλούς για
να πάρουν θέση μέσα στα σύγχρονα σπίτια τους.
Μια γωνία με ένα παλιό σκρίνιο ή
μπουφέ, ένα βαρύ με σκαλιστά πόδια τραπέζι θεωρούνται must από
ανθρώπους που βλέπουν τη ζωή που κρύβουν μέσα τους αυτά τα έπιπλα και θέλουν να την κάνουν τμήμα της δικής τους ζωή αναβαθμίζοντας την αισθητική της επίπλωσης τους.