Συναντήθηκαν ξανά μετά από σχεδόν 30 χρόνια οι συμμαθητές του Γυμνασίου-Λυκείου Μελεσών

   

Πώς να περιγράψει κανείς τα συναισθήματα που νιώθει όταν βλέπει ξανά μετά από σχεδόν 30 χρόνια τους συμμαθητές με τους οποίους τέλειωσε στο Γυμνάσιο και το Λύκειο;

Τα χρόνια της εφηβείας, τα γεμάτα όνειρα και σχέδια για την ενήλικη ζωή, τα γεμάτα ανησυχίες και προβληματισμούς,  σημαδεύουν όλη την υπόλοιπη ζωή σου και είναι αυτά τα χρόνια που μαθαίνεις να μοιράζεσαι με τους συμμαθητές σου ότι νιώθεις, να δημιουργείς ισχυρές φιλίες και να αποκτάς εμπειρίες αξέχαστες.

 Έτσι όταν οι συνθήκες βοηθήσουν το αντάμωμα όλων αυτών των πάλαι ποτέ εφήβων-συμμαθητών ξυπνάνε τόσες μνήμες και τόσα συναισθήματα που δύσκολα μπορείς να τα κουμαντάρεις και να τα οριοθετήσεις: δεν είναι μόνο χαρά, δεν είναι μόνο λαχτάρα, δεν είναι μόνο περιέργεια, δεν είναι μόνο συγκίνηση, δεν είναι μόνο ικανοποίηση που βλέπεις ότι όλοι είναι καλά, υγιείς και χαρούμενοι που αντικρίζουν ο ένας τον άλλο.

Είναι όλα αυτά μαζί και πολλά άλλα τα συναισθήματα που είχαμε την τύχη να μοιραστούμε στη χθεσινή συνάντηση οι συμμαθητές του Γυμνασίου και Λυκείου των Μελεσών μετά από 28-31 χρόνια που είχαμε να ειδωθούμε,καθώς ορισμένοι μετά τις γυμνασιακές σπουδές τους επέλεξαν να μην φοιτήσουν στο γενικό λύκειο στις Μελέσες.

Και ήταν πραγματικά σαν να μην πέρασε μια μέρα από τότε. Μπορεί κάποιοι να είχαν αλλάξει εμφανισιακά και να προσπαθούσαμε να τους αναγνωρίσουμε όμως ήταν τόσες οι κοινές μνήμες, που είχαμε καλά φυλαγμένες μέσα μας, που σε κλάσματα δευτερολέπτου γυρίζαμε  πίσω στο χρόνο και βλέπαμε τους εαυτούς μας μέσα στην τάξη , στην αυλή του σχολείου, στα πεζούλια του, στο κυλικείο. 

Κυρίως όμως είχαμε να μοιραστούμε όσα μεσολάβησαν μετά την ολοκλήρωση της φοίτησης μας στο γυμνάσιο και στο λύκειο, να πούμε για τη ζωή μας σήμερα, για τις οικογένειες που κάναμε ή δεν κάναμε, για τις δουλειές μας, για συμμαθητές που δεν κατάφεραν να έλθουν, για καθηγητές μας που συναντάμε στην πόλη σε ανύποπτο χρόνο.

Κάποιοι ταξίδεψαν από μακριά για να έλθουν σε αυτή τη συνάντηση, ήλθαν από το Κιλκίς, την Αθήνα  και άλλες πόλεις της Κρήτης. Και βέβαια μην ξεχνάμε πως το Γυμνάσιο και Λύκειο των Μελεσών έτσι κι αλλιώς συγκέντρωνε παιδιά που δεν ζούσαν  σε ένα τόπο αλλά ήταν σκορπισμένα σε Μυρτιά, Αγιές Παρασκιές, Πεζά, Αλάγνι, Αστρίτσι, Πανόραμα, Αμμουργέλες, Αστρακούς, Χουδέτσι, Άγιο Βασίλειο, Καλονή, κ.α και κάποιοι εξακολουθούν να ζουν εκεί και όχι στο Ηράκλειο. 

Συνεπώς μια τέτοια συνάντηση από μόνη της είχε αντικειμενικές δυσκολίες που η έντονη επιθυμία να βρεθούμε τις ξεπέρασε.

 

Σε μια νύχτα ωστόσο πώς να καταφέρεις να πεις τόσα πολλά πράγματα και να καλύψεις χάσμα τόσων ετών; Ο χρόνος δεν μας έφτασε…και δεν θα έφτανε ακόμα κι αν διαρκούσε αυτή η συνάντηση μια ολόκληρη εβδομάδα.

Θυμάμαι στο σχολείο ήμουν καλή στις εκθέσεις και μάλιστα αφού έγραφα τις δικές μου μπορούσα να σκεφτώ και να μοιράσω ιδέες για προλόγους και επιλόγους και στους συμμαθητές μου που εκείνη την ώρα δεν είχαν έμπνευση. Όμως εδώ γράφω μόνο τον πρόλογο και δεν θα βάλω επίλογο γιατί συμφωνήσαμε να βρεθούμε ξανά όλοι μαζί και να νιώσουμε εκ νέου τη χαρά του ανταμώματος …Εις το επανιδείν λοιπόν και την επόμενη φορά σε πλήρη απαρτία, όχι τίποτ άλλο αλλά δεν ξεχνάω τα καθήκοντα της απουσιολόγου και δεν το χω σε τίποτα να βάλω... απουσίες. 

Ε.Β