Πεζοπορία στο Λασίθι των Θεών και των ανθρώπων

      

 Δεν ξέρω ποια είναι η πιο κατάλληλη εποχή για να επισκεφθεί κανείς το Λασίθι και να περπατήσει στα μονοπάτια του, σίγουρα πάντως το Φθινόπωρο δίνει σε αυτή την όμορφη γωνιά της Κρήτης μια μελαγχολική γοητεία που δύσκολα ξεχνάς.

Τα γυμνά δέντρα, οι φορτωμένες αχλαδιές, οι κατακόκκινοι καρποί από τις τρικοκκιές, τα πλατάνια, οι μηλιές, τα πάμπολλα πρινάρια και  βελανιδιές γεμίζουν το μάτι εικόνες ενώ την ίδια ώρα το άρωμα της άγριας μαντζουράνας κυριαρχεί σε όλη τη διαδρομή.

Αφορμή για τη φθινοπωρινή αυτή πεζοπορία στη λασιθιώτικη φύση η εκδρομή που οργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Ηρακλείου. Ξεκινώντας από τους  Έξω Ποτάμους, σε υψόμετρο περίπου 850 μέτρων , κι έχοντας απέναντι την κορυφή της Σελένας  να στέκεται αγέρωχη κατηφορίσαμε προς τη ρεματιά. 

Το ότι η περιοχή κατά τον παρελθόν ήταν γεμάτη νερό δεν είναι δύσκολο να το καταλάβει κανείς. Και μόνο το όνομα Ποτάμοι, που έχουν οι δύο παρακείμενοι οικισμοί, αρκεί, ωστόσο ενισχυτικά λειτουργεί και το πράσινο σκηνικό που δημιουργούν στο σημείο τα δέντρα κάθε είδους.

Η διαδρομή είναι πολύ όμορφη κι έχει την κοίτη, του στεγνού αυτή την εποχή,  ρέματος να σε οδηγεί θαυμάζοντας αριστερά και δεξιά της τις απόκρημνες πλαγιές με τα πουρνάρια που κρέμονται στην κυριολεξία ανάμεσα στις πέτρες αλλά και τις αγριαχλαδιές, τις στολισμένες τρικοκκιές, και τους κορμούς των ξερών δέντρων που μοιάζουν με γλυπτά της φύσης. 

Συντροφιά μας ο ήχος από τα κουδούνια των κοπαδιών, που μόνο ακούς και σπάνια βλέπεις, καθώς οι κατσίκες σαν ακροβατες πετάγονται από το ένα άκρο στο άλλο αποφεύγοντας την ανθρώπινη παρουσία. 

Ανά διαστήματα συναντάμε αχλαδιές με νόστιμα και ζουμερά αχλάδια. Οι πιο παρατηρητικοί ξαφνιαστήκαμε με την εικόνα από τις αχλαδιές τις μπολιασμένες πάνω σε αγκουτσακιές (άγριες αχλαδιές) όπου συνυπάρχουν και τα δύο δέντρα αρμονικά, σχεδόν αγκαλιασμένα, μια και έχουν την ίδια ρίζα να μοιραστούν.

Στο πέτρινο μονότοξο γεφυράκι συναντάμε το δρόμο της Κρητικής Πολιτείας και πεζοπορούμε σε ένα μεγάλο τμήμα, του απολαμβάνοντας, όσο ανηφορίζουμε ,την υπέροχη θέα. Εδώ η βλάστηση αραιώνει μέχρι που απότομα κόβει το άγριο τοπίο ο κεντρικός δρόμος με την άσφαλτο. 

Τον προσπερνάμε και συνεχίζουμε για λίγο την ανηφόρα πριν κατηφορίσουμε και πάλι στις απόκρημνες πλαγιές τις καλυμμένες από φύλα πρίνου και βελανιδιάς και αμέσως μετά από πέτρες, που φεύγουν μακριά με κάθε πάτημα μας . Η θέα του κάμπου του Οροπεδίου με τα φθινοπωρινά βαριά σύννεφα να τον σκεπάζουυν κόβει την ανάσα.

Ενδιάμεσος προορισμός μας το μικροσκοπικό  Κρόνιο Σπήλαιο, ο χώρος όπου ο μύθος θέλει να γεννήθηκε ο Κρόνος, τελικός, το Δικταίο Άντρο, εκεί όπου η Ρέα κρύφτηκε από τον Κρόνο και έφερε στον κόσμο τον πατέρα των Θεών, το Δία.

 Τόπος γεμάτος μύθους, άγριος μα και παραγωγικός, τουριστικός και ταυτόχρονα άγνωστος, ένας τόπος που σε καλεί να τον γνωρίσεις αλλά όχι με τους δικούς σου όρους. Κι εδώ όπως σχεδόν στο σύνολο της Κρήτης, η φύση σου επιτρέπει να διαφεντέψεις μόνο ένα κομμάτι της, το υπόλοιπο παραμένει αδάμαστο και γι αυτό τόσο μα τόσο όμορφο!

Ελένη Βασιλάκη