Πας στα Κολλητά Φαράγγια και... κολλάς με την ομορφιά τους

Σε μια από τις ομορφότερες διαδρομές για περπάτημα, στα λεγόμενα Κολλητά Φαράγγια, βρέθηκε την Κυριακή ο Πεζοπορικός Όμιλος Ηρακλείου γεμίζοντας τους συμμετέχοντες στην εκδρομή με εικόνες, φθινοπωρινά χρώματα και αρώματα της κρητικής φύσης.

Αυτή την εποχή το περπάτημα στη φύση είναι απολαυστικό καθώς έχει υποχωρήσει η καλοκαιρινή ζέστη και η γή εγκαταλείπει την ραστώνη των προηγούμενων μηνών, αν και- τουλάχιστον μέχρι την περασμένη Κυριακή- με αργό ρυθμό μια και απουσίαζε η πολύτιμη βροχή.

Παρολαυτά η εκδρομή στη συγκεκριμένη περιοχή του Ρεθύμνου, ακόμα κι έτσι, ήταν μοναδική αφού η βλάστηση είναι έντονη καθόλη τη διάρκεια του χρόνου, τα αγριολούλουδα του φθινοπώρου μόλις έχουν αρχίσει να ξεπετάγονται στα βράχια, τα αγριοβότανα σκορπούν τις μυρωδιές τους τρυγύρω ενώ τα απομεινάρια της ιστορικής και πολιτισμικής μας κληρονομιάς βρίσκονται διάσπαρτα και σε καλούν να τα γνωρίσεις.

Μούντρος

Η πεζοπορία ξεκίνησε από το χωριό Μούντρος, ένα αδικημένο τουριστικά τόπο καθώς έχει τόσα πολλά να δείξει στον επισκέπτη του και ελάχιστοι είναι εκείνοι που γνωρίζουν τι θα συναντήσουν εκεί ώστε να περπατήσουν στους δρόμους του για να θαυμάσουν τα βενετσιάνικα κτίρια,τις τουρκικές κρίνες και τα στενά του σοκάκια.

Ευτυχώς εμείς είχαμε την ευκαιρία να το "εξερευνήσουμε" και στη συνέχεια από ένα μικρό και στενό μονοπάτι, που ξεκινά από την πλατεία με τις δύο εκκλησίες του χωριού, να οδηγηθούμε στο φαράγγι του Μούντρου.

Το περπάτημα αρχικά, σε ένα μικρό τμήμα του, έγινε στις παρυφές του θαυμάζοντας από ψηλά τη γεμάτη πλατάνια, χαρουπιές, και βελανιδιές επιφάνεια του αλλά και τα γεράκια που έχοντας φτιάξει τις φωλιές τους στο ψηλότερο σημείο των τοιχωμάτων του μας υποδέχθηκαν με πολύ περιέργεια.

Σταδιακά χωθήκαμε στην κοίτη του ρέματος, που το χειμώνα διασχίζει το φαράγγι, και αυτή την εποχή είναι στεγνό.

Ο ήχος των ξερών πλατανόφυλλων πάνω στα οποία περπατούσαμε αλλά και το κελάηδημα των πουλιών μας συντρόφευαν για ώρα ενώ περνούσαμε ανάμεσα στα δέντρα απολαμβάνοντας τη δροσερή σκιά τους.

Η έξοδος του φαραγγιού βρίσκεται έξω απο το χωριό Βελονάδο, απ όπου η πεζοπορία για λίγα λεπτά συνεχίστηκε στην άσφαλτο, χωρίς να μας χαλάσει καθόλου αφού κι από εδώ η θέα που μας προσφέρθηκε ήταν εξαιρετική.

Καταπράσινες πλαγιές, κοπάδια που βοσκούσαν αμέριμνα, κουμαριές δεξιά και αριστερά του δρόμου και βάτοι,με τους νόστιμους καρπούς τους, έκαναν τα λεπτά να τρέξουν γρήγορα μέχρι να προσεγγίσουμε το κολλητό φαράγγι (Villandredo αναφέρεται στη σχετική πινακίδα).

Πρόκειται για ένα φαράγγι σχηματισμένο σχεδόν παράλληλα με εκείνο του Μούντρου, εξού και η ονομασία που τους έχει δοθεί, Κολλητά.

Εδώ, παρότι θεωρητικά βρισκόμαστε στην ίδια περιοχή, το σκηνικό είναι διαφορετικό.

Ναι μεν κι αυτό το φαράγγι είναι γεμάτο δέντρα ωστόσο εδώ εντυπωσιάζουν και οι σχηματιασμοί των βράχων με το ιδιαίτερο ανάγλυφο τους.

Στενά περάσματα, κατακόρυφα τοιχώματα έντονα καθοδικές πορείες δεν σε αφήνουν να πλήξεις.

Η έξόδος από το φαράγγι γίνεται στο χωριό του Κάτω Πόρου.

Από εκεί ένα νέο μονοπάτι, στενό, ανοίγεται με προορισμό τις Πέντε Παρθένες και το μοναδικής ομορφιάς χώρο όπου βρίσκονται οι λαξευτοί στους βράχους ρωμαικοί τάφοι.

Σε αυτό το μονοπάτι, που μας οδηγεί στις Πέντε Παρθένες, έχουμε την κυριαρχία του φασκόμηλου, της μυρτιάς και της χαρουπιάς.

Στα περισσότερα σημεία του ήταν τόσο στενό που ακουμπούσαμε διαρκώς επάνω τους για να ανοίξουμε δρόμο με αποτέλεσμα να νιώθουμε έντονα τα αρώματα τους να σκορπίζουν στο χώρο.

Η θέα κι απο εδώ απερίγραπτη, καθώς βλέπεις από ψηλά το φαράγγι, και δέντρα παντού... μέχρι εκεί που μπορεί να φτάσει το μάτι σου.

Πέντε Παρθένες

Η κατάληξη του μονοπατιού βρίσκεται στην περιοχή Πέντε Παρθένες, όπου είναι χτισμένο και το ομόνυμο εκκλησάκι (δείτε εδώ).

Τα αιωνόβια πλατάνια και οι θολωτοί τάφοι δημιουργούν στο σημείο ένα μυστηριακό περιβάλλον.

Μοναδική παραφωνία τα σπασμένα κλαδιά, λόγω προηγούμενης κακοκαιρίας, στο μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο πλατάνι της περιοχής, ένα μνημείο της φύσης που χρειάζονται πάνω απο πέντε άτομα για να αγκαλιάσουν τον γιγαντιαίων διαστάσεων κορμό του.

Μετά απο ολιγόλπετη στάση, για να ξεκουραστούμε και να θαυμάσουμε την περιοχή, ανηφορήσαμε το πέτρινο μονοπάτι που οδηγεί στον οικισμό της Αργυρούπολης, τον οποίο οι περισσότεροι γνωρίζουμε για τις περίφημες πηγές του και τις ταβέρνες με τις νοστιμιές, ανάμεσα στους παλιούς νερόμυλους.

Ωστόσο και το χωριό έχει να επιδείξει μια μοναδική σύμπραξη πολιτισμού, ιστορίας, μύθου και φυσικού περιβάλλοντος που αξίζει να αφιερώσει κανείς χρόνο για να γνωρίσει (δείτε εδώ)

Με αμφιθεατρικό προσανατολισμό, η Αργυρούπολη είναι γεμάτη κατάλοιπα της αρχαίας Λάππας, στα ερείπια της οποίας έχει χτιστεί.

Πρόκειται για ένα τόπο όπου ανταμώνουν και συμβιώνουν αρμονικά με τη σύγχρονη αρχιτεκτονική, κτίσματα ή τμήματα κτισμάτων από την αρχαιότητα, τους ελληνιστικούς και ρωμαικούς χρόνους.

Φυσικά η κατάληξη αυτής της όμορφης διαδρομής δεν θα μπορούσε να είναι άλλη από τις πηγές της Αργυρούπολης αφού καλό μεν το περπάτημα και η φύση αλλά και οι σειρήνες από τις μυρωδιές των εκεί μαγαζιών με το αντικριστό και τα παιδάκια αποτελούν πρόκληση στην οποία, μετά από έξι ώρες πεζοπορίας, δεν μπορείς εύκολα να αντισταθείς.

Ελένη Βασιλάκη