Το σεμπίλ του Χατζή Ιμπραχίμ Αγά στην πλατεία Κορνάρου

Το λόγο ύπαρξης του, στην πιο σύγχρονη έκδοση του, θα συνεχίσει να διαδραματίζει ο τούρκικος σεμπιλχανές ή σεμπίλ του Χατζή Ιμπραήμ Αγά, στην πλατεία Κορνάρου, δροσίζοντας όσους βρεθούν στο σημείο και θελήσουν να ξαποστάσουν.

Η άδεια που έλαβε ο δήμος Ηρακλείου από το ΚΑΣ επιτρέπει την επαναλειτουργία ως καφενείου του πιο όμορφου ίσως σεμπίλ, που διασώζεται ως τις μέρες μας.

Αξίζει όμως να θυμηθούμε την ιστορία αυτού του μνημείου, που βλέπουμε καθημερινά και που από θαύμα σώθηκε από τη μανία κατεδάφισης που είχε καταλάβει πριν από μερικές δεκαετίες το Ηράκλειο στερώντας μας μοναδικά κτίσματα όπως τον παρακείμενο ναό του Σωτήρος.

Τα σεμπίλ, που οικοδομήθηκαν επί Τουρκοκρατίας, στο Ηράκλειο δεν ήταν τίποτα άλλο παρά κρήνες που έκτιζαν επιφανείς Τούρκοι για να πίνουν νερό οι περαστικοί και να καλοτυχίζουν τους κτήτορες τους.

 Το Ηράκλειο τότε, αλλά και διαχρονικά, ήταν μια πόλη με τεράστιο πρόβλημα στην υδροδότηση του οπότε το νερό ήταν το πολυτιμότερο αγαθό που μπορούσε κανείς να προσφέρει στον άνθρωπο.

Ο Χατζή Ιμπραχίμ Αγάς έκτισε, διαθέτοντας μεγάλο μέρος της περιουσίας του, το σεμπίλ της πλατείας Κορνάρου, το 1776.

Πρόκειται για ένα πολυγωνικό, μεγάλου μεγέθους κτίριο με αψιδωτά παράθυρα, το καθένα εκ των οποίων φιλοξενεί και από μία βρύση με πέτρινη γούρνα. 

Μάλιστα λέγεται πως ήταν τόσο παθιασμένος με το δημιούργημα του ο Αγάς που ήθελε το καλοκαίρι να μεταφέρουν χιόνι από τον Ψηλορείτη ώστε το νερό που θα προσφέρεται από την Κρήνη του στους διαβάτες να είναι πολύ δροσερό. 

Σήμερα η αναγκαιότητα μεταφοράς χιονιού από τα βουνά έχει εκλείψει- λόγω ψυγείων- ωστόσο εξακολουθεί να υπάρχει η ανάγκη οι Ηρακλειώτες να "ζουν" τα μνημεία τους, με σεβασμό πάντα στην ιστορία που κουβαλούν, κι όχι απλά να τα θαυμάζουν ως τουρίστες.

Βέβαια παρατηρώντας τη φωτογραφία του σεμπίλ του Χατζή Ιμπραχίμ Αγά στην πρώτη του αποτύπωση (τελευταία φωτογραφία) ένα παράπονο για το ότι σήμερα του έχουμε στερήσει το πράσινο που το περιέβαλε θα το κάνουμε...