Στο υποδειγματικό γερμανικό νεκροταφείο του Μάλεμε..εκεί όπου μαθαίνεις πως ο πόλεμος είναι ο πιο βίαιος δάσκαλος

" Ο άνθρωπος είναι χτήνος", Νίκος Καζαντζάκης 

   

Είναι ένα βροχερό πρωινό του Σεπτέμβρη , ένα ζευγάρι Γερμανών ψάχνει έναν προς έναν τους τάφους αναζητώντας κάποιον δικό του άνθρωπο, άλλοι Γερμανοί τουρίστες έχουν έλθει απλά να δουν το χώρο και βουβοί περιδιαβαίνουν τους φροντισμένους διαδρόμους του κοιμητηρίου.

Εδώ, στο Γερμανικό Νεκροταφείο του Μάλεμε, κείτονται  4465 Γερμανοί στρατιώτες, στην πλειοψηφία τους 20χρονοι αλεξιπτωτιστές , θύματα κι εκείνοι ενός παράφρονα που ήθελε να κατακτήσει τον κόσμο σκοτώνοντας και καίγοντας ότι εμπόδιζε την υλοποίηση των αρρωστημένων σχεδίων του.

Δεν ξέρω πόσοι έχετε επισκεφθεί το συγκεκριμένο νεκροταφείο όμως αν ποτέ βρεθείτε στην περιοχή, μην το παραλείψετε. 

Στους χιλιάδες τάφους του με τις γκρι πλάκες, από φυσική πέτρα, κρύβεται όλη η παραφροσύνη του 2ου παγκοσμίου πολέμου, αυτή που έμελε να αιματοκυλήσει τόσες περιοχές στην Κρήτη για να αποδείξει στο τέλος πως τους πολέμους δεν τους κερδίζει ούτε η αριθμητική υπεροχή ούτε η πολεμική υπεροπλία αλλά ο σκοπός για τον οποίο πολεμάς.

Το πρώτο πράγμα που παρατηρεί κανείς στο νεκροταφείο του Μάλεμε είναι το πόσο καλά φροντισμένος χώρος είναι. Πως θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά μια και τόσο την κατασκευή όσο και τη λειτουργία του νεκροταφείο την έχουν αναλάβει Γερμανοί .

Ανεβαίνοντας τα σκαλοπάτια συναντάς την έκθεση αντικειμένων του Β Παγκοσμίου Πολέμου και το υπόστεγο όπου μπορείς να διαβάσεις για τη μάχη στις 20 Μαΐου του 1941,  στο πλαίσιο της επιχείρησης Mercury, που έφερε στην Κρήτη τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές αλλά και για το πώς δημιουργήθηκε ο χώρος ταφής τους. 

Ανάμεσα στα ιστορικά στοιχεία και αναφορές σε κάποιες ξεχωριστές περιπτώσεις Γερμανών, όπως της Gertrud Freifrau. Η γυναίκα αυτή είχε παραστεί στα εγκαίνια του νεκροταφείου όπου τάφηκαν τα δύο από τα τρία νεκρά αδέλφια της, τα οποία σκοτώθηκαν την ίδια μέρα στο Μάλεμε , με τη σωρό του τρίτου να μην εντοπίζεται όταν έγινε η περισυλλογή των νεκρών.

Στην είσοδο προς τον κυρίως χώρο του νεκροταφείου δεσπόζει ένας σφυρήλατος σιδερένιος σταυρός ύψους οκτώ μέτρων, τον οποίο μπορείς να διακρίνεις από μακριά.

 Πετρόκτιστα πεζούλια, ελαόδεντρα, χαρουπιές, πράσινο παντού, μπούζια ανάμεσα στους τάφους και σιωπή…απόλυτη σιωπή. 

Τι να πεις άραγε αντικρίζοντας αυτή την εικόνα, δεν υπάρχουν λόγια παρά μόνο συναισθήματα, όμως δεν είναι για εμάς τους Κρητικούς συναισθήματα μίσους για όσους έχουν ταφεί στο Μάλεμε. 

Έχουμε μάθει πια για τη φρίκη του πολέμου και ξέρουμε πως αυτοί οι άνθρωποι εκτελώντας εντολές βρέθηκαν κατακτητές στον τόπο μας. Θύματα ήταν οι δικοί μας άνθρωποι θύματα ήταν κι εκείνοι κι ελπίζουμε τα τελευταία γιατί όπως είχε πει και ο Θουκυδίδης ο πόλεμος είναι ένας βίαιος... δάσκαλος 

Ε.Β