Στο μαγευτικό και ιστορικό δάσος Αραβάνες στους πρόποδες του Ψηλορείτη

Η περιοχή Αραβάνες, στους πρόποδες του Ψηλορείτη, φημίζεται για το φυσικό κάλος της, κι όχι άδικα. Ένα υπέροχο δάσος με πρίνους και ασφένδαμους καλύπτει τμήμα αυτής της περιοχής μαγεύοντας τον επισκέπτη με τα αιωνόβια δέντρα, τις πηγές αλλά και την ιστορία του.

Γιατί οι Αραβάνες μόνο τυχαίος τόπος δεν είναι, καθώς συνέδεσε το όνομα του με την λειτουργία του ως ανταρτολημεριού την περίοδο που οι Κρητικοί αντιστέκονταν στο Γερμανό κατακτητή.

Οι Αραβάνες δεν είναι μόνο το δάσος, εκτείνονται νότια και ανατολικά της Μονής Αρκαδίου φθάνοντας ως την κορυφή Μύγια του Ψηλορείτη. Σε όλη αυτή την έκταση συναντάμε τρείς κοιλάδες με ασφένδαμους και φυσικά το πανέμορφο δάσος των φωτογραφιών.

Η ύπαρξη νερού, σπηλαίων και το πυκνόφυτο σε αρκετά σημεία του δάσους ήταν το ιδανικό σκηνικό, διαχρονικά, για όλους εκείνους που ήθελαν να κρυφτούν είτε λόγω διώξεων είτε λόγω αναγκών οργάνωσης και ανασύνταξης, με στόχο την επίθεση στον εχθρό.

Το όνομα τους οι Αραβάνες λέγεται πως το πήραν εξαιτίας του ότι ο τόπος αυτός ήταν αραβανιά, δηλαδή κατάλληλος για την εκγύμναση και την προπόνηση αλόγων.

Αν σκεφτεί κανείς πως είναι αποδεκτή η άποψη πως στον Ψηλορείτη παλιά, ζούσαν άγρια άλογα, ελεύθερα, κάποια εκ των οποίων αιχμαλωτίζονταν και εκπαιδεύονταν σε τούτη δω την περιοχή, για να χρησιμοποιηθούν από τον άνθρωπο, τότε ίσως να δικαιολογείται και η ονομασία της.

Η διάσχιση μέσα στο δάσος των Αραβάνων είναι μοναδική εμπειρία. Τα βρύα έχουν καλύψει τα πάντα, δέντρα, πέτρες, έδαφος δημιουργώντας ένα σκηνικό υποβλητικό.

Τα δέντρα τεράστια, κάποια εξ αυτών με φορτωμένους αιώνες ζωής στις γέρικες πλάτες τους, κάποια άλλα νεαρά, με σφρίγος στους κορμούς και τα κλαδιά τους, κι άλλα νεκρά, έχοντας ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους με τη βοήθεια και των βρύων που απομυζούν τους χυμούς τους.

Μέσα στο δάσος είναι χτισμένος ο ναός του Αγίου Γεωργίου του Μεθυστή, ένας μικρός ναός, πιθανόν από την εποχή της Ενετοκρατίας, λιτός μια και βρίσκεται απομονωμένος, αλλά πανέμορφος μέσα στο άγριο και δυσπρόσιτο τοπίο.

Λίγο μακρύτερα η περίφημη σπηλιά των Αραβάνων, που υπήρξε λημέρι των ανταρτών του ΕΑΜ.

Ευρισκόμενη σε μια τοποθεσία που φέρει το όνομα "Βιτσίλα", προστατευμένη με δέντρα και βράχους, ήταν το σημείο όπου "φώλιαζαν",κατά το παρελθόν, οι αετοί της εθνικής αντίστασης όταν αγωνίζονταν να διώξουν τους Γερμανούς. Οι εχθροί δύσκολα μπορούσαν να προσεγγίσουν τούτη δω την σκληροτράχηλη και αφιλόξενη περιοχή , κι όπως λέγεται στη σπηλιά των ανταρτών μόνο μια φορά είχαν καταφέρει να φθάσουν.

Για να βρεθεί κανείς στις Αραβάνες μπορεί είτε να ξεκινήσει από το Λάκκο του Μυγερού και να περπατήσει πάνω σε βράχια, χωρίς μονοπάτι , είτε να κινηθεί μέσω Αρκαδίου ή από την αρχαία Ελεύθερνα, όπου ο δρόμος είναι κάπως καλύτερος.

Το φωτογραφικό υλικό λήφθηκε κατά την τελευταία εκδρομή του Πεζοπορικού Συλλόγου Ηρακλείου στο σημείο, μια μέρα με ψιλόβροχο και ομίχλη, την οποια μπορείτε να διακρίνετε στις φωτογραφίες.