 |
| Σελίδα 1 |
Πολλές φορές ακούμε από τους ηλικιωμένους να λένε πως παλιότερα, ως μαθητές, μάθαιναν στ αλήθεια γράμματα και η μόρφωση τους, ακόμα κι αν είχαν ολοκληρώσει μόνο το δημοτικό, δεν είχε καμία σχέση μ' εκείνη των σημερινών μαθητών. Βέβαια τότε οι οικονομικές δυσκολίες και η διαφορετική δομή της κοινωνίας οδηγούσαν λιγότερους νέους στα πανεπιστήμια ωστόσο ακόμα κι έτσι μια διαφορά στις γραμματικές γνώσεις των μαθητών της έβλεπες.
Είναι αλήθεια πως και ορθογραφία και συντακτικό ήξεραν ήδη από τις πρώτες τάξεις του Δημοτικού ενώ σήμερα βλέπουμε ακόμα και πτυχιούχους Πανεπιστημίου ανορθόγραφους, που δυσκολεύονται να βάλουν τις σκέψεις τους σε τάξη πάνω στο χαρτί, ώστε να προκύψει ένα ολοκληρωμένο νόημα.
Πρόσφατα, ψαχουλεύοντας ανάμεσα στα πράγματα που έχει στο παλαιοπωλείο του, επί της οδού Αγίου Τίτου, ο Βαγγέλης Κρασαγάκης έπεσα πάνω σε ένα πάκο από παλιά μπλέ κλασικά σχολικά τετράδια.
Ήταν τετράδια έκθεσης μαθητών που φοίτησαν σε σχολείο του Ηρακλείου, τη σχολική περίοδο 1968-1969. Άρχισα να τα ξεφυλλίζω και να διαβάζω τις εκθέσεις των μαθητών, που όπως είδα στην ετικέτα των τετραδίων τους πήγαιναν στο τότε εξατάξιο γυμνάσιο.
Μου έκανε εντύπωση η έκθεση ενός μαθητή της Δ τάξης, του Δημήτρη, (για ευνόητους λόγους δεν θα αναφέρω το έπώνυμο του), που κλήθηκε να αποτυπώσει τις σκέψεις του γύρω από το πως έβλεπε το μέλλον του.
Είχε ενδιαφέρον τόσο ο τρόπος γραφής του όσο και το συμπέρασμα στο οποίο κατέληγε, πως δηλαδή ίσως θα έπρεπε να υπάρχει μια πανεπιστημιακή σχολή για να μαθαίνουν οι νέοι πως να παίρνουν αποφάσεις για το μέλλον τους, γιατί δεν ξέρουν τι να επιλέξουν ανάμεσα στα θέλω των γονιών και των λοιπών συγγενών τους.
Δεν ξέρω κατά πόσο θα μπορούσε να είναι ρεαλιστική αυτή η άποψη του μικρού Δημήτρη σίγουρα όμως ο επαγγελματικός προσαντολισμός, σε σοβαρές βάσεις, κι όχι ως η ώρα του παιδιού, όπως πολλοί από εμάς τη βιώσαμε στο σχολείο, θα ήταν κάτι παραπάνω από χρήσιμος.
Έτσι θα αποφεύγαμε και τις στρατιές των ανέργων αλλά και πολλά άλλα παρατράγουδα, που μπαίνουν τροχοπέδι στην εξέλιξη των νέων και στην επιτυχημένη επαγγελματική τους σταδιοδρομία.
Γιατί μπορεί οι εποχές να άλλαξαν, από το 1969, όμως ακόμα στις επιλογές των μαθητών, ως προς το επάγγελμα που θα ακολουθήσουν, εξακολουθούν να παίζουν ρόλο τα θέλω του μπαμπά και της μαμάς ενώ υπάρχουν και οι περιπτώσεις εκείνες της επιλογής σχολών που οδηγούν σε κορεσμένα επαγγέλματα χωρίς προοπτικές απασχόλησης.
 |
| Σελίδα 2 |
 |
| Σελίδα 3 |
Η Ελένη Βασιλάκη είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί από το 1995 μέχρι σήμερα σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου συνεργαζόμενη παράλληλα με ΜΜΕ στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης με master στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων ενώ μιλά Αγγλικά και Ιταλικά. Λατρεύει τα ταξίδια και τις εκδρομές, τις πεζοπορίες στη φύση και τη γνωριμία με τον τόπο της και τους ανθρώπους του.