Το εγκαταλελειμμένο ελαιουργείο στο Σκινιά Μεραμπέλου

 

Τα παλιά εργοστάσια, δεν έχουμε δα και πολλά στην Κρήτη, αποτελούν μνημεία του βιομηχανικού μας πολιτισμού.

Αυτό ισχύει και για τα ελαιουργεία που, εγκαταλελειμμένα, ξεπροβάλουν στα χωριά μας, με τα ερείπια τους να μας θυμίζουν τα τεχνολογικά άλματα που έχουν γίνει στην πορεία των ετών.

Ένα τέτοιο πετρόκτιστο εργοστάσιο συναντά όποιος βρεθεί στο χωριό Σκινιά του Λασιθίου.

Χωρίς στέγη πια, χωρίς πορτοπαράθυρα, αλλά με ακέραιο το σύνολο των μηχανημάτων του μοιάζει να περιμένει είτε το ξαναζωντάνεμα του είτε τον ολοκληρωτικό θάνατο του.

Τα βαριά σκουριασμένα μηχανήματα, στο χορταριασμένο εσωτερικό του, αντιστέκονται στο χρόνο ενώ αίσθηση προκαλεί ο πάγκος με τα προσεκτικά τακτοποιημένα εξαρτήματα, στο δεύτερο μικρότερο χώρο του. 

Μοιάζει λες και το εργοστάσιο εγκαταλείφθηκε ξαφνικά και όλα έμειναν εκεί, στη θέση τους, περιμένοντας τον ιδιοκτήτη του να γυρίσει ξανά.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν άραγε τα πράγματα στα χωριά μας αν αυτοί οι μικροί θησαυροί με κάποιο τρόπο αξιοποιούνταν;

Μια τέτοια προοπτική ίσως να μπορούσε να λειτουργήσει  ως ανάχωμα στο άδειασμα της υπαίθρου από τα νεαρής ηλικίας άτομα ή ακόμα και για την προσέλκυση επισκεπτών, εφόσον η αξιοποίηση είχε τουριστικό ζητούμενο. 

Θα μου πείτε σε έναν φτωχό τόπο είναι πολλά αυτά που ζητάς..ενδεχομένως, όμως έχουμε τα παραδείγματα άλλων πολύ φτωχότερων περιοχών που αναστήθηκαν ή αναπτύχθηκαν εκ του μηδενός. 

Μια καλή ιδέα χρειάζεται και λίγη δουλειά τα υπόλοιπα έρχονται μόνα τους.

Για την ιστορία να πούμε πως ο Σκινιάς είναι χωριό του Μεραμπέλου και πρώτη αναφορά σε αυτό συναντάμε στην αιγυπτιακή απογραφή του 1834. Το βλέπουμε επίσης σε συμβόλαια του 16^ου και 17^ου αιώνα σχετιζόμενα με την κοντινή Μονή Αρετίου.

Η περιοχή όπου βρίσκεται, μπορεί να μην είναι από τις πιο πλούσιες αγροτικά και χωρίς θάλασσα να αγκαλιάζει τον οικισμό. Έχει όμως σε κοντινές αποστάσεις υπέροχα μοναστήρια, εντυπωσιακούς ανεμόμυλους και όμορφο φυσικό τοπίο.