"Για θύμισε μου" μια ταινία της Ηρακλειώτισσας Μαρίας Σβολιαντοπούλου για το Αλτσχάιμερ

    

Υπάρχουν ανάμεσα μας κατηγορίες ανθρώπων που κανείς δεν τους θυμάται κι ακόμα χειρότερα άνθρωποι που το πρόβλημα τους παραμένει κρυμμένο στους τέσσερις τοίχους ενός σπιτιού την ώρα που οικογένειες παλεύουν με τους προσωπικούς τους δαίμονες για να αποδεχτούν και να αντιμετωπίσουν επώδυνες καταστάσεις.

Ο λόγος για εκείνους που πάσχουν από τη νόσο Αλτσχάιμερ αλλά και τους αφανείς ήρωες που τους φροντίζουν και προσπαθούν, αφενός να τους βοηθήσουν ώστε να έχουν μια όσο γίνεται καλύτερη ζωή κι αφετέρου οι ίδιοι να αποδεχτούν  αυτή την οδυνηρή νέα πραγματικότητα, που διαρκώς εξελίσσεται αλλάζοντας τις ζωές τους.

Για τη Μαρία Σβολιαντοπούλου ωστόσο, τη νεαρή ψυχολόγο από το Ηράκλειο, οι άνθρωποι αυτοί ούτε είναι αόρατοι ούτε κινούνται στη λογική δεν με αφορά άρα δεν ασχολούμαι.

Το προσωπικό της βίωμα γύρω από το συγκεκριμένο πρόβλημα έγινε αφορμή για να ξεκινήσει, ως παραγωγός, σκηνοθέτης και σεναριογράφος, τα γυρίσματα ταινίας με τίτλο «Για θύμισε μου».

Μέσω αυτής επιχειρεί με ευαισθησία και λεπτό τρόπο να προσεγγίσει το πρόβλημα των ανθρώπων που πάσχουν από Αλτσχάιμερ και ταυτόχρονα, όπως μας λέει, να επιβραβεύσει όλους εκείνους που στέκονται κοντά και φροντίζουν τους πάσχοντες.

Η Μαρία Σβολιαντοπούλου

Η Μαρία Σβολιαντοπούλου ανήκει στην κατηγορία εκείνων των επαγγελματιών που δεν βλέπουν τη δουλειά τους απλά ως επάγγελμα αλλά ως λειτούργημα, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό σε μια κοινωνία που εύκολα γυρνά την πλάτη στο πρόβλημα του άλλου.

 Ως προσωπικότητα, ως επαγγελματίας και έχοντας ζήσει από κοντά, επί 11 χρόνια την ασθένεια του Αλτσχάιμερ, δεν μπορούσε παρά όλο αυτό το βίωμα να το σχηματοποιήσει, να του δώσει υπόσταση, και να δημιουργήσει κάτι που σίγουρα δεν θα περάσει απαρατήρητο ενώ θα βοηθήσει ταυτόχρονα πολλές οικογένειες.

 Το Αλτσχάιμερ, μας εξηγεί,  είναι μια νόσος που εκφυλίζει τον ασθενή. Ο φροντιστής του μέσα απο την καθημερινή και δύσκολη μάχη που δίνει προσπαθεί να τον κρατήσει ζωντανό ακόμα και όταν οι μνήμες του έχουν τελείως θαφτεί. Για αυτό τον λόγο, θεωρεί η ίδια , πως αξίζει όλοι εκείνοι που φροντίζουν τους πάσχοντες αυτής της νόσου, μέσα από την ταινία, να επιβραβευτούν για να συνειδητοποιήσουν πως ο αγώνας τους, τους   καθιστά αφανείς ήρωες, όχι μόνο για τους ανθρώπους που αγαπούν και είναι ασθενείς αλλά για το σύνολο της κοινωνίας .

Το σκεπτικό της για να ετοιμάσει αυτή την ταινία, που αναμένεται να ολοκληρωθεί μέσα στο 2018, ήταν να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη γύρω από τη νόσο Αλτσχαιμερ αλλά και να αναδείξει την καθημερινή και επίπονη, κυρίως συναισθηματικά, προσπάθεια που καταβάλλουν οι φροντιστές τους.  

Στην ταινία συμμετέχουν 60 εθελοντές ηθοποιοί, επαγγελματίες και μη, που δίνουν όλη τους την τέχνη, το πάθος και την ευαισθησία για ένα τελικό άριστο αποτέλεσμα. Εξάλλου ζητούμενο της προσπάθειας του συνόλου των συντελεστών του «Για θύμισε μου» είναι να δώσει ελπίδα σε όσους την έχουν χάσει έχοντας στο σπίτι τους και υπό τη φροντίδα τους άτομο που πάσχει από Αλτσχάιμερ.

Με την ολοκλήρωση της αναμένεται να προβληθεί σε κινηματογράφους στην Ελλάδα ενώ θα λάβει μέρος σε φεστιβάλ εντός και εκτός χώρας. Επίσης προβολή της θα γίνει σε ιδρύματα και φορείς, που είναι ευαισθητοποιημένοι γύρω από το πρόβλημα του Αλτσχάιμερ.

Τα έσοδα από την προβολή της ταινίας έχει προγραμματιστεί να διατεθούν σε οργανισμούς για το Αλτσχαιμερ αλλα και σε άλλους Μη Κερδοσκοπικούς Οργανισμούς. Η όλη προσπάθεια ήδη τελεί υπό την αιγίδα του Δήμου Ηρακλείου και του Πανελλήνιου Οργανισμού Νόσου Αλτσχάιμερ ενώ σταδιακά προστίθενται κι άλλοι φορείς στην υποστηριχτική ομάδα του "Για θύμισε μου".

Ποια είναι όμως η υπόθεση του έργου;

Όλα ξεκινούν όταν ένα  γκρουπ  θέραπι  φροντιστών ατόμων με Αλτσχάιμερ συναντιέται  με σκοπό να μιλήσει για τους φόβους, τις ενοχές, τις άσχημες και καλές στιγμές που έζησε. Μέσα στην ομάδα αυτή βρίσκεται  η Ελένη. Πρόκειται για μία νέα φροντιστή, που δεν μπορεί να δεχτεί πως η μητέρα της δεν θα την θυμάται. Στιγμές έντονης αγωνίας και πόνου διαδραματίζονται και πρωταγωνιστούν στη ζωή της. Όχι όμως για πολύ. Γιατί κάποια στιγμή φτάνει η ώρα της αποδοχής...

Οι συντελεστές της ταινίας είναι :

Παραγωγή- Μαρία Σβολιαντοπούλου

Σενάριο- Μαρία Σβολιαντοπούλου

Σκηνοθεσία –Μαρία Σβολιαντοπούλου, Αντώνης Ρενιέρης

Κάμερα- Μάνος Λιανδράκης

Ήχος- Μάνος Συγλέτος

Μοντάζ- Μάνος Τσουρουνάκης

Μακιγιάζ- Κατερίνα Πάνου

Hair styling- Έλσα Τσαουσάκη

Στυλιστική παρέμβαση –Βέρα Μαθιουδάκη

Καλλιτεχνική επιμέλεια- Χρίστος Αδαμάκης

Νομικός Σύμβουλος- Έφη Δρακογιαννάκη

Εσωτερικοί διακοσμητές- Γιάννα Καλαιτζάκη, Ελένη Βασιλικού

Πρωταγωνιστούν- Ανδριανή Αγγελιδάκη, Αμαλία Ζαργιαννάκη

Βασικοί Ηθοποιοί- Γιώργος Κανάκης, Νίκος Βασιλάκης, Πέτρος Φαρσαράκης, Εύα Καλμπάκη, Σταυρούλα Μήλιου, Λιλιάνα Νιταδωράκη, Χάρης Σουλτάτος, Γιώργος Μαυροματης, Πολίνα Βλατάκη, Νίκος Τζουλιαδάκης, Δανάη Τηγανή, Ιωάννα Χωματά, Γιώργος Φραγκιαδάκης, Ειρήνη Τζιράκη, Μαρία Χαλαμπαλάκη, Τάνια Ρόκκα

Guest εμφανίσεις Γιάννης Ζουγανέλης, Κώστας Αποστολάκης

Λίγα λόγια για τη Μαρία Σβολιαντοπούλου 

Η Μαρία Σβολιαντοπούλου έχει σπουδάσει ψυχολογία και έχει εργαστεί εθελοντικά ή στο πλαίσιο της πρακτικής της σε διάφορους οργανισμούς. Μεταξύ άλλων έχει συνεργαστεί με το  Φανουράκειο ίδρυμα, την Ηλιαχτίδα, την  Εταιρία Αλτσχάιμερ, την Ψυχιατρική του ΠΑΓΝΗ, την Ζωοδόχο πηγή, την Όαση του Παιδιού και το Κέντρο Ψυχικής Υγείας. Επίσης έχει λάβει  βραβείο ψυχολογίας και βραβείο έρευνας πάνω σε θέμα που αφορούσε την ψυχική υγεία.

Το «Για θύμισε μου» δεν είναι η πρώτη της ταινία καθώς στη διάρκεια των σπουδών της ετοίμασε μια ακόμα ταινία για τις ψυχικές ασθένειες και τον στιγματισμό με τίτλο «Οι μάσκες που βραδιάζουν το πρωί». Η ταινία αυτή αποσκοπούσε στην ενδυνάμωση και επιβράβευση ατόμων που πάσχουν ή ξεπέρασαν κάποιο είδος ψυχικής ασθένειας. 

Βλέποντας πως αυτοί οι άνθρωποι πάλευαν καθημερινά για να καταφέρουν να νιώσουν ελεύθεροι ή και αποδεκτοί, τη δύναμη που έκρυβαν στα μάτια τους, την ώρα που οι ίδιοι νόμιζαν πως την είχαν χάσει, η Μαρία ευαισθητοποιήθηκε και έφτιαξε την πρώτη της ταινία. Παρότι τότε βρισκόταν στα πρώτα της βήματα κατάφερε να τραβήξει την προσοχή τουλάχιστον  2.000 ατόμων ενισχύοντας με τα χρήματα που συγκεντρώθηκαν οργανισμούς που το είχαν ανάγκη.