Στο Θεριόσπηλιο στο Καβούσι με τους εντυπωσιακούς σχηματισμούς που κόβουν την ανάσα

Ο πιο εντυπωσιακός σχηματισμός του σπηλαίου. Φωτο: Νίκος Μάνεσης

Δεν είναι ένα από τα μεγαλύτερα σπήλαια της Κρήτης, κι ας παραπέμπει το όνομα του σε κάτι τεράστιο. Είναι ωστόσο τόσο εντυπωσιακό, με τους διάσπαρτους σχηματισμούς από σταλακτίτες και σταλαγμίτες, που δεν μπορείς να μη νιώσεις δέος παρατηρώντας τους από κοντά.

Ο Θεριόσπηλιος στο Καβούσι της Ιεράπετρας βρίσκεται στη  θέση Χυλόφτες-Θεριό και για να τον εντοπίσεις πρέπει να ψάξεις καλά σε μια απόκρημνη πλαγιά, δίχως μονοπάτι, που καταλήγει στη θάλασσα.

 

Η είσοδος του σπηλαίου είναι μικρή και σχεδόν χρειάζεται έρπειν για να περάσεις τα πρώτα μέτρα της και να φτάσεις σε σημείο όπου μπορείς να σταθείς όρθιος.

Η είσοδος του Θεριόσπηλιου

Η εικόνα που βλέπεις όμως μπροστά σου, στη μεγάλη αίθουσα του Θεριόσπηλιου, με μήκος 37 μέτρα και πλάτος 25, σου κόβει την ανάσα. Παντού υπάρχουν σταλακτιτικοί και σταλαγμιτικοί σχηματισμοί, σχεδόν ομαδοποιημένοι, λες και ανθρώπινο χέρι τους έχει τοποθετήσει με αυτό με τον τρόπο.

Ειδικά το σύνολο με τους τεράστιους λευκούς σταλαγμίτες και δίπλα τους πεσμένοι σαν αρχαία κιονόκρανα, άλλα δύο, εξάπτει τη φαντασία.

 Λίγο πριν την απόληξη του σπηλαίου, τουλάχιστον στο προσπελάσιμο τμήμα του, και αριστερά του, μεγάλοι βράχοι έχουν φράξει την καταβόθρα απ όπου έβρισκαν διέξοδο τα νερά του υπόγειου ποταμού, που κατά το παρελθόν περνούσε μέσα από το Θεριόσπηλιο.

Παρότι δεν είναι γνωστή χρήση αυτού του σπηλαίου κατά την αρχαιότητα η σημασία του είναι μεγάλη λόγω της ζωής που φιλοξενεί στα σπλάχνα του. Αποτελεί κατοικία για πολλά  ενδημικά ασπόνδυλα αλλά και για εκατοντάδες νυχτερίδες του είδους Myotis myotis. 

Πρόφατες έρευνες έδειξαν πως οι νυχτερίδες αυτού του γένους αψηφούν τις γνώσεις μας περί dna. Ενώ δηλαδή θα έπρεπε να ζούν λίγα χρόνια, αφού αυτός είναι ο κανόνας για τα μικροσποπικά αυτά πλάσματα, εκείνες ξεπερνούν τα 20 χρόνια ζωής παρουσιάζοντας τη μεγαλύτερη ψαλίδα μεταξύ σωμματικής μάζας και προσδόκιμου ζωής.

Το σπήλαιο χαρτογραφήθηκε και μελετήθηκε στις 27 Ιουλίου 1971 από τον Ελευθέριο Πλατάκη και θα πρέπει να σημειώσουμε πως σε κοντινή του απόσταση βρίσκεται το λεγόμενο Χρυσοκάμινο. Σύμφωνα με τον Paul Faure πρόκειται για τα λείψανα μεταλλευτικού καμινιού, μεταγενέστερου του μεσαίωνα, που χρησιμοποιήθηκε από τσιγγάνους χαλκωματάδες.

Βορειοανατολικά του σπηλαίου δεσπόζει η απότομη ακτή Σπαθί του Χωματά, όπου διακρίνονται στρώσεις από φυλλίτες, πλακώδεις κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους και δολομίτες.

Πάνω δε από το σπήλαιο υπάρχει άργιλος, που οι ντόπιοι ονομάζουν λεπίδα.

Φωτο: Νίκος Μάνεσης

Φωτο: Νίκος Μάνεσης