Παλιές δεξαμενές που μαρτυρούν τον αγώνα και αγωνία των Λασιθιωτών για συγκέντρωση του πολύτιμου νερού

Καμιά σταγόνα βροχής δεν έπρεπε να πάει χαμένη...η άνυδρη ανατολική Κρήτη ήξερε, και ξέρει καλά, την αξία του νερού και γι αυτό πάντα φρόντιζε να σέβεται αυτό τον πλούτο της φύσης.

Και μπορεί τα χρόνια να πέρασαν από τότε που κάθε χωράφι, κάθε σπίτι και κάθε χωριό είχε ανοικτή ή κλειστή δεξαμενή νερού,όμως το πρόβλημα φαίνεται πως δεν ξεπεράστηκε.

Περιδιαβαίνοντας, την ευρύτερη περιοχή του Σκινιά και γενικότερα περιοχές της πάλαι ποτέ επαρχίας Μιραμπέλλου είχαμε την ευκαιρία να δούμε από κοντά πολυάριθμες παλιές δεξαμενές νερού. 

Εγκαταλελειμμένες σήμερα, στην πλειοψηφία τους, μαρτυρούν ένα παρελθόν μεγάλης αγωνίας και προσπάθειας για τη συγκέντρωση νερού.

Βέβαια ακόμα και σε χρήση να ήταν σήμερα το νερό που βλέπουμε σε άνυδρες χρονιές ,όπως το 2018, σε καμία περίπτωση δεν θα μπορούσε να αρδεύσει ούτε μέτρο γης.

Αυτό το νερό κατάφερε να συγκεντρώσει η ανοικτή δεξαμενή μήνα Φεβρουάριο 

Το μέγεθος τους, εντυπωσιακό, τόσο σε πλάτος όσο και σε βάθος, ενώ σε κάποιες ακόμα πιο εντυπωσιακή ήταν η λογική κατασκευής τους, ώστε το βρόχινο νερό να κυλά, από τα παρακείμενα καλντερίμια, και να πέφτει μέσα σε μικρότερες δεξαμενές υποδοχής, συγκρατώντας λάσπη και φερτά υλικά, πριν αποθηκευτεί στην κεντρική δεξαμενή. 

Το νερό της βορχής δεν έπεφτε κατευθείαν στην μεγάλη ανοικτή δεξαμενή αλλά εδώ για να συγκρατηθεί λάσπη και φερτά υλικά 

Εξίσου μοναδικές ήταν οι κλειστές πετρόχτιστες δεξαμενές με στόμιο σαν του πηγαδιού. Από μακριά έμοιαζαν με σπιτάκια με χαμηλές οροφές, ωστόσο το στόμιο στην κορυφή και οι υδρορροές στο πλάι πρόδιδαν τη χρήση τους.

Ο πέτρινος αγωγός οδηγούσε το νερό απο το δρόμο στην κλειστή δεξαμενή

Από το σημείο αυτό το νερό έπεφτε μέσα στη δεξαμενή 

Η μόνη ανοικτή δεξαμενή με νερό , αλλά όχι ανάλογο του μεγέθους της, αυτή στις Δωριές