Με τον Ορειβατικό Σύλλογο Ηρακλείου από τις Δωριές προς την Πλάκα Ελούντας-Μια μαγική διαδρομή

        

Γεμάτη όμορφες εικόνες, χρώματα και αρώματα της χειμωνιάτικης φύσης, παρά την ανομβρία που μαστίζει την Κρήτη φέτος, ήταν η Κυριακάτικη πορεία του Ορειβατικού Συλλόγου Ηρακλείου.

Ξεκινώντας από το μικρό οικισμό Δωριές, στο επάνω  Μεραμπέλλο, και φτάνοντας ως την Πλάκα στην Ελούντα, η διαδρομή ανάμεσα σε παλιά μονοπάτια και οικισμούς αποδείχθηκε κάτω παραπάνω από απολαυστική, κι ας διήρκεσε πάνω από έξι ώρες.

Δεξαμενή νερού στις Δωριές

Από τις Δωριές η ομάδα των περιπατητών κινήθηκε, αρχικά, μέσω αγροτικού μονοπατιού, προς την Ιερά Μονή Τιμίου Σταυρού Καρδαμούτσας.

Η επιβλητική φρουριακή εικόνα της είναι το πρώτο πράγμα που εντυπωσιάζει όποιον την αντικρύσει.

 Το όνομα της λέγεται πως προήλθε από τον πλούτο που διέθετε τα πρώτα χρόνια της ίδρυσης της, ο οποίος και της επέτρεπε να προσφέρει πλήθος αγαθών σε όποιον την επισκέπτονταν, σε σημείο που καρδάμωνε και έφευγε ευχαριστημένος και χορτάτος.

Σε εξέλιξη βρίσκονται τα τελευταία χρόνια εργασίες αποκατάστασης στα πολλά κτίσματα, με διάφορες χρήσεις, που πλαισιώνουν το ναό της μονής, στην οποία σήμερα υπάρχει μόνο ένας καλόγερος.

Από ένα μικρό μονοπάτι στ ανατολικά του μοναστηριού, συνεχίστηκε η πεζοπορία, με τα μέλη του Ορειβατικού να έχουν φροντίσει να έχουν μαζί τους διάφορα εργαλεία ώστε να κόψουν και να απομακρύνουν κλαδιά από θάμνους και "ατίθασα" δεντράκια που το έκλειναν σε αρκετά σημεία, καθιστώντας απαγορευτική την διέλευση του.

Όποιος βρεθεί σε αυτό τον τόπο δεν μπορεί να μην επισκεφθεί την πραγματικά εντυπωσιακή, λόγω της αρχιτεκτονικής και του μεγέθους της, Μονή Αρετίου.

Μάλιστα ο Ορειβατικός Σύλλογος στάθηκε τυχερός αφού πρόλαβε τη λειτουργία της Κυριακής στο ναό της Αγίας Τριάδας, που δεσπόζει στο κέντρο του μοναστηριού.

Κι εδώ συναντάμε εξωτερικό τείχος και φρουριακή όψη, με αναστηλωμένα- σε όλη την έκταση της Μονής-κτίσματα. Εκτιμάται πως το μοναστήρι αυτό κτίστηκε από τον ευγενή Μάρκο Παπαδόπουλο μεταξύ 1580 και 1596 ενώ ανακαινίστηκε το 1866.

Στο ναό της Αγίας Τριάδας το παλιό ξυλόγλυπτο τέμπλο και οι εικόνες, που το πλαισιώνουν, αφήνουν άναυδο τον επισκέπτη με τις όμορφες λεπτομέρειες τους. Σε κοντινή απόσταση και ο δεύτερος ναός της Μονής Αρετίου, κτισμένος κι εκείνος επί Ενετοκρατίας με ταφικό χαρακτήρα και αφιερωμένος στον Άγιο Λάζαρο.

Ο οικισμός των Χοντροβολάκων

Μετά τον εκκλησιασμό η ομάδα κινήθηκε, μέσα από μια μικρή δασωμένη έκταση, προς τον εγκαταλελειμμένο οικισμό των Χοντροβολάκων. 

Όπως μαρτυρά και το όνομα του, πέτρα και χαμηλή βλάστηση κυριαρχούν εκεί όπου η σιωπή και η μοναξιά συντροφεύουν πλέον τα γκρεμισμένα πετρόκτιστα σπίτια. Χωρίς εύφορη γη, χωρίς νερό οι κάτοικοι του το εγκατέλειψαν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή πιο κοντά στον πολιτισμό και τις ανέσεις.

Η πορεία προς το χωριό του Σκινιά, που ήταν ο επόμενος σταθμός, συνεχίστηκε μέσα από ένα παλιό καλντερίμι, μέρος του οποίου επίσης καθαρίστηκε από τους πεζοπόρους, ώστε να μπορέσουν κι άλλοι το επόμενο διάστημα να το περπατήσουν με άνεση.

Μνημείο του μόχθου και του αγώνα των ανθρώπων προηγούμενων δεκαετιών αυτό το μονοπάτι, με τράφους που χρειάστηκαν πολύ προσπάθεια να χτιστούν, αριστερά και δεξιά του, με πέτρες στη βάση του,  έτσι τοποθετημένες ώστε να φεύγει το νερό της βροχής στα πλάγια και να διευκολύνονται τα ζώα στο περπάτημα τους, αποτελεί ένα ξεχωριστό στοιχείο αυτού του τόπου.

Το ίδιο και οι παλιές δεξαμενές νερού, κλειστές και ανοικτές, που υπήρχαν σε όλο το μήκος της διαδρομής, προκειμένου να μη χαθεί ούτε στάλα της πολύτιμης βροχή,ς σε μια περιοχή που το είχε τόσο πολύ ανάγκη.

Το παλιό ελαιουργείο στο Σκινιά

Στο Σκινιά έγινε μια μικρή στάση, που επέτρεψε σε όσους το ήθελαν να δουν από κοντά το παλιό κατεστραμμένο, αλλά με ατόφια όλα τα μηχανήματα του, ελαιοτριβείο.

Τα καλντερίμια δε σταμάτησαν όμως εκεί, συνεχίστηκαν για ώρα ακόμα ενώ πλαισιώθηκαν και από μυλοτόπια. Ανά διαστήματα ξεπρόβαλλαν σημεία γεμάτα παλιούς, άλλους σε καλή κατάσταση κι άλλους μισογκρεμισμένους, ανεμόμυλους. 

Το πέρασμα από εκεί έδωσε σε όλους να καταλάβουν γιατί οι περιοχές αυτές είχαν επιλεγεί για το χτίσιμο τους. Ο άνεμος δυνατός, όταν σε άλλα σημεία της διαδρομής δεν τον ένιωθες καν. Προσπαθούσε μάταια να δώσει ξανά ζωή στους ανεμόμυλους, όμως εκείνοι δεν είχαν φτερωτές για να ανταποκριθούν στο κάλεσμα του.

Το πέρασμα από τα μονοπάτια στις χέρσες εκτάσεις, με τα θυμάρια, τα αχινοπόδια, τους ασπαλάθους και τις ασφάκες, ήταν τελικά λιγότερο δύσκολο απ ότι θα περίμενε κανείς αφού, από ένα σημείο κι έπειτα, φάνηκε η θάλασσα.

Παρότι επικρατούσε συννεφιά, που περιόριζε λίγο το οπτικό πεδίο, όταν οι πεζοπόροι έφθασαν στο ύψωμα, που άπλωνε κάτω από τα πόδια τους τη Σπιναλόγκα και όλο τον κόλπο της Ελούντας,  χόρτασαν όμορφες εικόνες.

Η θέα από ψηλά αυτού του τόπου είναι μαγική και λίγα λεπτά στάσης εκεί αρκούσαν για να πάρουν όλη την κούραση της ημέρας και να αυξήσουν τη επιθυμία η πορεία να ολοκληρωθεί για να μην είναι μόνο η θάλασσα στο οπτικό πεδίο αλλά και κάτω από τα ίδια τα πόδια των μελών του Ορειβατικού Συλλόγου. Γιατί μπορεί να μπήκαμε για τα καλά στο Φλεβάρη όμως αρκετοί τολμηροί βούτηξαν στη γαλήνια θάλασσα της Πλάκας, όπου κατέληξε η πεζοπορία.

Αλλά κι εκείνοι που δεν βούτηξαν απόλαυσαν αυτόν τον υπέροχο τόπο χωρίς τη βουή του καλοκαιριού και έκλεισαν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την Κυριακάτικη εκδρομή τους , σε μια από τις πιο όμορφες γωνιές της Κρήτης