Θέα δίχως όρια στην εκδρομή του Πεζοπορικού Ηρακλείου στον Κόφινα

Σε δύο διαφορετικές διαδρομές, με την ίδια κατάληξη και την ίδια υπέροχη αίσθηση από τις ομορφιές που συνάντησαν στο διάβα τους, κινήθηκαν τα μέλη του Πεζοπορικού Ομίλου Ηρακλείου την περασμένη Κυριακή.

Διαψεύδοντας τις μετεωρολογικές προγνώσεις ο καιρός στάθηκε σύμμαχος τους για να σκαρφαλώσουν στον Κόφινα και να γνωρίσουν τόπους ιερούς για τους Μινωίτες, και όχι μόνο, καθώς τα μέρη αυτά φαίνεται να δημιουργούν μια ιδιαίτερη σχέση του ανθρώπου με το Θείο, διαχρονικά.

Η πρώτη ομάδα, με τους πιο έμπειρους πεζοπόρους, ξεκίνησε την πορεία της από τους καταπράσινους Παρανύμφους, σε υψόμετρο 520 μέτρων, και ανηφόρισε, μέσω αγροτικού δρόμου προς τον οικισμό του Πλατανιά κι από εκεί με θέα το Λυβικό κινήθηκε προς τον Κόφινα, περνώντας μέσα από το μοναδικό αυτή την εποχή, άγριο και συνάμα γεμάτο χαμηλή, καταπράσινη, βλάστηση τοπίο των Αστερουσίων.

Η δεύτερη ομάδα, περπάτησε σε μια μικρότερη διαδρομή, που είχε αφετηρία τα Καπετανιανά, ένα μικρό οικισμό όπου συνυπάρχει η εγκατάλειψη με την καινούργια ζωή καθώς τα τελευταία χρόνια εξελίσσεται σε τουριστικό προορισμό και τόπο που επιλέγουν επώνυμοι και μη για να φτιάξουν παραθεριστικές κατοικίες αντικρίζοντας από τη μια την άγρια ομορφιά των Αστερουσίων και από την άλλη τη γαλήνη του γαλάζιου της θάλασσας, που απλώνεται μπροστά τους.

Ο επιβλητικός Κόφινας στο βάθος

Μέσω αγροτοκτηνοτροφικού δρόμου και η δεύτερη ομάδα προχώρησε προς τον Κόφινα περνώντας όμως από ένα σημείο ξεχωριστής σημασίας για την Κρήτη.

Πρόκειται για την Ιερά Μονή των Τριών Ιεραρχών που τα τρία αδέλφια της οικογένειας Σταματάκη, από τα Καπετανιανά, διέσωσαν ως ιστορική μνήμη, ταύτισαν με τον Ιωσήφ Φιλάγρη και βοήθησαν ώστε να γίνει ανασκαφή στο χώρο και να στηθεί και πάλι όρθιος ο ναός των Τριών Ιεραρχών, αναδεικνύοντας το σημείο όπου κατά το παρελθόν λειτούργησε ένα από τα σπουδαιότερα κέντρα αντιγραφής αρχαίων χειρογράφων.

Το Λουσούδι με το Ναό των Τριών Ιεραρχών και τα ερειπια της Μονής

Εκεί, στο Λουσούδι, ο λόγιος μοναχός Ιωσήφ Φιλάγρης, κυνηγημένος από τους Καθολικούς του Χάνδακα, ίδρυσε, περί τον 14^ο αιώνα, το θεωρούμενο ως πρώτο Ελληνικό Πανεπιστήμιο μέσα στο Μοναστήρι που λειτούργησε μακριά από τους ανθρώπους.

Τις ανασκαφές έκανε στην περιοχή ο αήμνειστος αρχαιολόγος Αθανάσιος Παλιούρας κι έτσι ήλθαν στο φως χώροι της Μονής, όπου ο Φιλάγρης δημιούργησε μια πρώτυπη αριστοτελική σχολή, όπου οι σπουδαστές διδάσκονταν από φιλοσοφία μέχρι ιατρική.

Παράλληλα εκεί λειτουργούσε ειδικός χώρος όπου αντέγραφαν αρχαία κείμενα με σκοπό να τα διασώσουν τα οποία και έφτασαν παντού στην Ευρώπη και σήμερα φυλάσσονται στις σπουδαιότερες βιβλιοθήκες.

Τα μέλη του Πεζοπορικού προσκύνησαν στο μικρό ναό, που άνοιξε ξανά τις πύλες του για τους πιστούς το 2016, και στη συνέχεια προχώρησαν θαυμάζοντας κι εκείνοι τις απέραντες εκτάσεις με τη χαμηλή βλάστηση, που θυμίζουν ελβετικό τοπίο.

Με λίγα λεπτά διαφορά οι δύο ομάδες έφτασαν στη ρίζα της κορφής του Κόφινα, περνώντας σε μικρή απόσταση από το ναό της Παναγίας της Κεράς.

Η ανάβαση προς την κορφή έγινε μέσω φυσικών σκαλοπατιών που υπάρχουν στους βράχους. Ευτυχώς κάποιες βελτιώσεις έχουν γίνει στη διαδρομή αυτή, με προσθήκες σιδερένιων σκαλοπατιών σε σημεία αλλά και με ξύλινο προστατευτικό πλαίσιο προς την πλευρά του γκρεμού για να αποφευχθεί ο κίνδυνος πτώσης.

Μην ξεχνάμε πως κάθε χρόνο στη γιορτή του Τιμίου Σταυρού πλήθος πιστών ανεβαίνει στον Κόφινα για να τηρήσει το πανάρχαιο έθιμο, που θέλει εκείνη την ημέρα να λαμβάνουν ως αντίδωρο τους καρπούς από τις περίφημες Μηλίτσες που φύονται στην περιοχή.

Αυτή την εποχή οι Μηλίτσες βέβαια είναι ξερές και μετά βίας διακρίνονται τρείς σε απόκρημνο σημείο των βράχων του Κόφινα, ωστόσο αποτελούν στις αρχές του Φθινοπώρου στοιχείο της αρχαίας δεντρολατρείας ,που αναβιώνει κατά την ύψωση του Τιμίου Σταυρού.

Ο ιερέας μοιράζει τους καρπούς τους, αντί για αντίδωρο, και οι πιστοί λαμβάνουν ακόμα και τα κλαδάκια τους για να τα πάνε σε όλες τις εκκλησίες της περιοχής μεταφέροντας τη χάρη της ευλογημένης πλέον Μηλίτσας και σε αυτές.

Σε λιγότερο από ένα μισάωρο η ανάβαση στο ψηλότερο σημείο των Αστερουσίων είχε ολοκληρωθεί και πλέον οι δύο ομάδες του Πεζοπορικού συναντήθηκαν, έξω από το εξωκκλήσι του Τιμίου Σταυρού.

Μια από τις πιο όμορφες εικόνες απλώθηκε μπροστά από τα μάτια τους: Τα τυρκουάζ νερά στην θάλασσα μπροστά από τη Μονή Κουδουμά, τα γκριζοπράσινα νερά στον κόλπο του Αγίου Ιωάννη, και στο βάθος το απέραντο Λυβικό με τα Λασιθιώτικα Όρη . Από την άλλη πλευρά όλη η πεδιάδα της Μεσσαράς, τα Λευκά Όρη και ο Ψηλορείτης… τι άλλο να ζητήσει η ψυχή ενός πεζοπόρου που αγαπά τη φύση;

Στο βάθος η Μονή Κουδουμά

Ο Άγιος Ιωάννης από ψηλά

Μετά από ανάπαυση, όχι μακράς διάρκειας, καθώς στον ορίζοντα φάνηκε απειλητική η αφούρα που στην κυριολεξία έκανε αγώνα δρόμου λες και ήθελε να κυκλώσει την περιοχή, τα μέλη του Πεζοπορικού άρχισαν να κατηφορίζουν από την κορφή.

Η επιστροφή τους προς τα Καπετανιανά έγινε μέσα από αγριάδα που τους επέτρεψε να δουν και μια διαφορετική εικόνα των Αστερουσίων