Σήμερα εορτάζεται η Παγκόσμια Ημέρα για την Εξάλειψη των Φυλετικών Διακρίσεων.
Καθιερώθηκε το 1966 από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών σε ανάμνηση ενός τραγικού συμβάντος, που συγκλόνισε την παγκόσμια κοινή γνώμη.
Στις 21 Μαρτίου του 1960 η αστυνομία της ρατσιστικής Νοτίου Αφρικής πυροβόλησε εν ψυχρώ κατά μιας διαδήλωσης φοιτητών στην πόλη Σάρπβιλ, με αποτέλεσμα να χάσουν τη ζωή τους 70 άνθρωποι.
Οι νεαροί διαδηλωτές διαμαρτύρονταν ειρηνικά κατά των νόμων του Απαρτχάιντ, που είχε επιβάλλει το καθεστώς της λευκής μειοψηφίας στη χώρα, εφαρμόζοντας τη θεωρία της ανισότητας ανάμεσα στις φυλές.
Ο ΟΗΕ σήμερα μας καλεί να ενώσουμε τις φωνές μας για τα θύματα του ρατσισμού, των φυλετικών διακρίσεων, της ξενοφοβίας και της μισαλλοδοξίας.
Το κάλεσμα του δεν είναι κάτι που δεν αγγίζει την Ελλάδα. Δυστυχώς στην χώρα μας εν έτει 2018 ο ρατσισμός υπάρχει, είναι μια σκληρή πραγματικότητα που δε γνωρίζει ούτε χρώμα, ούτε εθνικότητα, ούτε ηλικία.
Ρατσισμός εκδηλώνεται σε βάρος μικρών παιδιών, διαφορετικών εθνικοτήτων, που θέλουν να πάνε σε ελληνικά σχολεία και να μάθουν είτε τη γλώσσα τους είτε ελληνικά (βλέπε γεγονότα Χανίων), ρατσισμός εκδηλώνεται και σε βάρος ενηλίκων που οι συνθήκες τους οδήγησαν στην Ελλάδα σε αναζήτηση μιας καλύτερης τύχης μακριά από τους πολέμους και τη φτώχεια των δικών τους χωρών.
Ρατσισμό όμως βιώνουν και συγκεκριμένες ομάδες του ίδιου του ελληνικού πληθυσμού, βλέπε Τσιγγάνοι, ομοφυλόφιλοι, άτομα διαφορετικής θρησκείας κ.α.
Μάλιστα το Δίκτυο Καταγραφής Περιστατικών Ρατσιστικής Βίας στην ετήσια έκθεσή του για το 2016, είχε καταγράψει αύξηση των σοβαρών επιθέσεων με ρατσιστικό κίνητρο και ροπή προς την επανεμφάνιση οργανωμένων ή άτυπων ομάδων θυτών.
Ποια είναι η λύση στο πρόβλημα; στην Ελλάδα της Δημοκρατίας, στη χώρα που δίδαξε τη φιλοσοφία, την επιστήμη και έδωσε όνομα στην Ευρώπη δεν είναι άλλη από το να αποκτήσουμε τη σωστή παιδεία.
Να μάθουμε πως οι πρόσφυγες και οι μετανάστες δεν είναι το πρόβλημα γιατί αυτοί στην πραγματικότητα είναι εκείνοι που έχουν σοβαρό πρόβλημα, κι όχι εμείς. Να μάθουμε πως και οι τσιγγάνοι, και οι ομοφυλόφιλοι και τα ΑΜΕΑ, και οι άνεργοι και όλοι αυτοί που, κατά καιρούς, νιώθουν στο πετσί τους το ρατσισμό, στις διαφορετικές μορφές του, είναι άνθρωποι σαν εμάς.
Για να κατανοήσουμε και να μπούμε στη θέση των άλλων πρέπει να ξαναγίνουμε άνθρωποι, εκεί φαίνεται πως έχουμε χάσει το παιγνίδι κι εκεί πρέπει να αναζητήσουμε ξανά τη λύση στο σοβαρό αυτό ζήτημα που δοκιμάζει την ελληνική κοινωνία.
(Με πληροφορίες από Σαν Σήμερα)
Η Ελένη Βασιλάκη είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί από το 1995 μέχρι σήμερα σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου συνεργαζόμενη παράλληλα με ΜΜΕ στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης με master στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων ενώ μιλά Αγγλικά και Ιταλικά. Λατρεύει τα ταξίδια και τις εκδρομές, τις πεζοπορίες στη φύση και τη γνωριμία με τον τόπο της και τους ανθρώπους του.