Η Παγκόσμια Ημέρα της Γυναίκας καθιερώθηκε να γιορτάζεται κάθε χρόνο στις 8 Μαρτίου, σε ανάμνηση μιας μεγάλης εκδήλωσης διαμαρτυρίας που έγινε, τέτοια μέρα, το 1857 από εργάτριες κλωστοϋφαντουργίας στη Νέα Υόρκη, οι οποίες ζητούσαν καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η πρώτη Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας γιορτάστηκε το 1909 με πρωτοβουλία του Σοσιαλιστικού Κόμματος των ΗΠΑ και υιοθετήθηκε δύο χρόνια αργότερα από τη Σοσιαλιστική Διεθνή.
Μετά την επικράτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης στη Ρωσία, η φεμινίστρια Αλεξάνδρα Κολοντάι έπεισε τον Λένιν να καθιερώσει την 8η Μαρτίου ως επίσημη αργία.
Γρήγορα, όμως, η Διεθνής Ημέρα της Γυναίκας έχασε το πολιτικό της υπόβαθρο και στις μέρες μας εορτάζεται ως έκφραση συμπαθείας των ανδρών προς τις γυναίκες, με προσφορά λουλουδιών και δώρων.
Η άνοδος του φεμινιστικού κινήματος στη Δύση τη δεκαετία του '60 αναζωογόνησε τη Διεθνή Ημέρα της Γυναίκας, που από το 1975 γιορτάζεται υπό την αιγίδα του ΟΗΕ, με αιχμή του δόρατος την ανάδειξη των γυναικείων προβλημάτων και δικαιωμάτων.
Με αφορμή το σημερινό εορτασμό θελήσαμε να θυμηθούμε την πρώτη γυναίκα που αγωνίστηκε για τα δικαιώματα των γυναικών στην Ελλάδα και που μαντέψτε; ήταν Κρητικιά.
Η μάχη για να μπορέσουν οι Ελληνίδες να έχουν δικαίωμα ψήφου ξεκίνησε με αέρα Κρήτης το 1895, με πρωταγωνίστρια την Κρητικοπούλα Καλλιρόη Σιγανού-Παρρέν.
Η πρώτη της προσπάθεια έγινε το 1895, όταν απευθύνθηκε στον τότε πρωθυπουργό Χαρίλαο Τρικούπη, ζητώντας την κατοχύρωση των πολιτικών δικαιωμάτων των γυναικών.
Το 1921 διοργάνωσε γυναικείο συνέδριο στην Ελλάδα, πείθοντας τον τότε πρωθυπουργό Δημήτρη Γούναρη να πάρει θέση, θετική, για το δικαίωμα ψήφου των γυναικών.
Δυστυχώς η δυναμική Καλλιρρόη Παρρέν δεν είχε την τύχη να δει το όνειρο της να παίρνει σάρκα και οστά αφού το δικαίωμα της ψήφου δόθηκε στις γυναίκες αφότου έφυγε από τη ζωή, ωστόσο αυτή φύτεψε τον σπόρο που κάρπισε πρώτη φορά το 1930.
Βέβαια στο ξεκίνημα κατάφεραν να ψηφίζουν μόνον όσες γυναίκες είχαν κλείσει τα 30 τους χρόνια και είχαν τελειώσει τουλάχιστον το Δημοτικό Σχολείο.
Η σημαδιακή πρώτη φορά που οι Ελληνίδες άσκησαν το εκλογικό τους δικαίωμα ήταν στις δημοτικές εκλογές της 11ης Φεβρουαρίου 1934. Στους εκλογικούς καταλόγους της Αθήνας γράφτηκαν μόλις 2.655 κυρίες, από τις οποίες ψήφισαν τελικά μόνο 439.
Μόνο στις 28 Μαΐου του 1952 η Ελληνική Βουλή ψήφισε το νόμο 2159 που έδωσε ίσα πολιτικά δικαιώματα στις γυναίκες. Όμως στις εκλογές που ακολούθησαν δεν εφαρμόστηκε ο νόμος, καθώς δεν είχαν προλάβει να ενημερώσουν τους εκλογικούς καταλόγους με όλες τις γυναίκες
Έτσι οι Ελληνίδες σε βουλευτικές εκλογές, ψήφισαν, για πρώτη φορά στις 19 Φεβρουαρίου 1956 ενώ στην πράξη η ισότητα Ελλήνων και Ελληνίδων κατοχυρώθηκε στο Σύνταγμα του 1975.
Δεν ήταν μόνο όμως το δικαίωμα της ψήφου που διεκδίκησε η Παρρέν, η συμβολή της ήταν καθοριστική για να σπάσει ένα ακόμα ανδρικό άβατο.
Το 1897 με συνεχείς επιστολές της προς την Κυβέρνηση Δεληγιάννη ανοίγει τις πόρτες στα Ελληνικά πανεπιστήμια και το Πολυτεχνείο για τις Ελληνίδες που πλέον μπορούν να φοιτούν σε ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα αλλά και να διεκδικούν εργασιακές θέσεις αξιώσεων.
Ανήσυχο πνεύμα η Καλλιρόη είχε ιδρύσει το 1888 την πρώτη της εβδομαδιαία εφημερίδα, με τίτλο «Εφημερίδα των Κυριών» με φεμινιστικά θέματα και αποκλειστικά γυναίκες δημοσιογράφους. Στα πρώτα φύλλα της έκδοσης, υπογράφει τα άρθα της, με το ψευδώνυμο Εύα Πρενάρ.
Το πρώτο φύλλο της εφημερίας της διαβάστηκε από τους πάντες και φυσικά συνοδεύτηκε από πληθώρα υβριστικών σχολίων και απειλών για την ενέργεια της.
Στο τρίτο φύλλο της εφημερίδας αποκάλυψε και την αληθινή της ταυτότητα αφού πια είχε καταφέρει να πάρει με το μέρος της και να κερδίσει υποστήριξη από σπουδαίες φυσιογνωμίες της εποχής όπως ο Κωστής Παλαμάς και ο Γρηγόρης Ξενόπουλος.
Επί 31 χρόνια συνέχισε την έκδοση της εφημερίδας της ενώ το 1918 σταματά όταν εξορίζεται στην Ύδρα για τα πολιτικά της φρονήματα.
 |
Η μόρφωση της ήταν πλούσια και έλαβε το δίπλωμα της δασκάλας πριν καν συμπληρώσει τα 20 της χρόνια. Διορίστηκε αρχικά στην Οδησσό της Ρωσίας, όπου διηύθυνε το Ροδοκανάκειο Παρθεναγωγείο της εκεί Ελληνικής Κοινότητας. Μετά από 5 χρόνια πήγε στην Ανδριανούπολη, όπου εργάστηκε ως Διευθύντρια στο Ζάππειο Παρθεναγωγείο.
Στη συνέχεια επέστρεψε στην Αθήνα, όπου παντρεύτηκε τον φιλέλληνα δημοσιογράφο Ιωάννη Παρρέν, ιδρυτή του Αθηναϊκού Πρακτορείου Ειδήσεων.
Η δράση της ήταν ιδιαιτέρως πλούσια στην ίδρυση ιδρυμάτων και οργανώσεων για τις γυναίκες πάντα, άπορες και μη, ενώ ήταν εκείνη που το 1911 δημιούργησε το Λύκειο των Ελληνίδων, σκεπτόμενη πως ο καλύτερος τρόπος για να διατηρήσουμε την ταυτότητα μας είναι να κρατήσουμε ζωντανή την παράδοση, τα ήθη και έθιμά μας.
(Με πληροφορίες από Σαν Σήμερα και Αγώνα Κρήτης )
Η Ελένη Βασιλάκη είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί από το 1995 μέχρι σήμερα σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου συνεργαζόμενη παράλληλα με ΜΜΕ στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης με master στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων ενώ μιλά Αγγλικά και Ιταλικά. Λατρεύει τα ταξίδια και τις εκδρομές, τις πεζοπορίες στη φύση και τη γνωριμία με τον τόπο της και τους ανθρώπους του.