Στην Βορειοανατολική πλευρά του ιστορικού Μοναστηριού της Οδηγήτριας, στη Μεσαρά, βρίσκονται το
ελαιοτριβείο και το φουρνόσπιτο.
Τους δύο αυτούς χώρους επέλεξαν οι μοναχοί της Μονής προκειμένου να δημιουργήσουν ένα μικρό αλλά ενδιαφέροντα μουσειακό χώρο, λαογραφικού περιεχομένου.
Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει πληθώρα αντικειμένων προηγούμενων εποχών, στενά συνδεδεμένων με τη ζωή των Κρητικών.
Ο παραδοσιακός φούρνος και οι ξύλινες πινακωτές, για το φούσκωμα των ψωμιών, είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στο μουσείο. Δίπλα δεκάδες άλλα αντικείμενα σχετιζόμενα με το φούρνισμα.
Στις άλλες αίθουσες του μουσείου, το οποίο να σημειώσουμε διατηρεί ως χώρος το χαρακτήρα του και τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες του παρελθόντος του μοναστηριού, υπάρχουν εργαλεία για τις αγροτικές εργασίες, χερόμυλος για το άλεσμα των δημητριακών, ο παλιός πέτρινος μύλος για το άλεσμα της ελιάς καθώς και η πρέσα με την πέτρινη λαξευτή γούρνα που συμπλήρωναν τις δομές μια παλιάς φάμπρικας. Από κοντά και ένα πέτρινο πατητήρι, διάφορα ψυγεία προηγούμενων δεκαετιών, από αυτά που λειτουργούσαν με πάγο και χωρίς ρεύμα.
Επίσης πολλά σκεύη μαγειρικής, εργαλεία ξυλουργικά και δεκάδες αντικείμενα που η σημερινή γενιά δε γνωρίζει τη χρήση και τον τρόπο λειτουργίας τους και αξίζει, έστω ως μουσειακά, να τα δει και να μάθει γι αυτά.
Να σημειώσουμε πως και ο χώρος του Πύργου του Ξωπατέρα, στο ίδιο μοναστήρι, έχει μουσειακό ενδιαφέρον αφού εκεί βλέπουμε παραδοσιακούς αργαλειούς και άλλα εκθέματα, σχετικά με την υφαντική τέχνη, εικόνες και φωτογραφικό υλικό.
Τους δύο αυτούς χώρους επέλεξαν οι μοναχοί της Μονής προκειμένου να δημιουργήσουν ένα μικρό αλλά ενδιαφέροντα μουσειακό χώρο, λαογραφικού περιεχομένου.
Εκεί ο επισκέπτης μπορεί να δει πληθώρα αντικειμένων προηγούμενων εποχών, στενά συνδεδεμένων με τη ζωή των Κρητικών.
Ο παραδοσιακός φούρνος και οι ξύλινες πινακωτές, για το φούσκωμα των ψωμιών, είναι το πρώτο πράγμα που αντικρίζει κανείς μπαίνοντας στο μουσείο. Δίπλα δεκάδες άλλα αντικείμενα σχετιζόμενα με το φούρνισμα.
Στις άλλες αίθουσες του μουσείου, το οποίο να σημειώσουμε διατηρεί ως χώρος το χαρακτήρα του και τις κατασκευαστικές λεπτομέρειες του παρελθόντος του μοναστηριού, υπάρχουν εργαλεία για τις αγροτικές εργασίες, χερόμυλος για το άλεσμα των δημητριακών, ο παλιός πέτρινος μύλος για το άλεσμα της ελιάς καθώς και η πρέσα με την πέτρινη λαξευτή γούρνα που συμπλήρωναν τις δομές μια παλιάς φάμπρικας. Από κοντά και ένα πέτρινο πατητήρι, διάφορα ψυγεία προηγούμενων δεκαετιών, από αυτά που λειτουργούσαν με πάγο και χωρίς ρεύμα.
Επίσης πολλά σκεύη μαγειρικής, εργαλεία ξυλουργικά και δεκάδες αντικείμενα που η σημερινή γενιά δε γνωρίζει τη χρήση και τον τρόπο λειτουργίας τους και αξίζει, έστω ως μουσειακά, να τα δει και να μάθει γι αυτά.
Να σημειώσουμε πως και ο χώρος του Πύργου του Ξωπατέρα, στο ίδιο μοναστήρι, έχει μουσειακό ενδιαφέρον αφού εκεί βλέπουμε παραδοσιακούς αργαλειούς και άλλα εκθέματα, σχετικά με την υφαντική τέχνη, εικόνες και φωτογραφικό υλικό.
Η Ελένη Βασιλάκη είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί από το 1995 μέχρι σήμερα σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου συνεργαζόμενη παράλληλα με ΜΜΕ στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης με master στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων ενώ μιλά Αγγλικά και Ιταλικά. Λατρεύει τα ταξίδια και τις εκδρομές, τις πεζοπορίες στη φύση και τη γνωριμία με τον τόπο της και τους ανθρώπους του.