Χαϊνόσπηλιος στο Καμαράκι Μαλεβιζίου: Ένα σπήλαιο που σε αφήνει άφωνο με την ομορφιά του

 

 Ο Χαϊνόσπηλιος ή Μαρμαρόσπηλιος βρίσκεται πολύ κοντά στον οικισμό Καμαράκι Μαλεβιζίου.

Της Ελένης Βασιλάκη

Οι ντόπιοι τον ονομάζουν και Λαβύρινθο, λόγω της διαμόρφωσης του. Έχει συνολικό μήκος διαδρομών 350 μέτρα και αποτελεί πραγματικά ένα από τα πιο εντυπωσιακά σπήλαια της Κρήτης, λόγω των όμορφων σχηματισμών με τους οποίους τον φιλοδώρησε η φύση.

 Τα στενά περάσματα, που δημιουργούνται αμέσως μετά την είσοδο του, οδηγούν σε δύο διαδοχικές μεγάλες αίθουσες και σε άλλες μικρότερες παραπλεύρως αυτών. 

Στο τέρμα της δεύτερης αίθουσας δημιουργείται απότομο κατηφορικό πέρασμα μήκους 30 περίπου μέτρων, που κλείνει ερμητικά. 

Από τη μορφολογία των αιθουσών και τους σχηματισμούς της οροφής, τύπου χυτρών και σπογκωδών δομών, προκύπτει ότι το σπήλαιο ήταν τμήμα κοίτης παλαιού υπόγειου ποταμού. 

Ακόμα και σήμερα η λάσπη είναι το κύριο χαρακτηριστικό του ενώ σε όλο το μήκος της οροφής του βλέπουμε έντονα τα σημάδια από τη διαβρωτική δράση του αρχαίου αυτού ποταμού, στην οποία οφείλονται εν μέρει και οι πανέμορφοι σχηματισμοί του.

Ο λιθωματικός διάκοσμος του σε όλο το μήκος του σπηλαίου είναι πλούσιος και εντυπωσιακός, αποτελούμενος από σταλακτίτες, σταλαγμίτες, κολώνες κ.α που δημιουργούν φανταστικές μορφές .

Το σπήλαιο αυτό υπήρξε καταφύγιο και ορμητήριο του Καπετάν Παλμέτη και των υπ' αυτόν Χαΐνηδων, εξού και η ονομασία του ως Χαινόσπηλιο.

 Ως καταφύγιο λειτούργησε και για τους κατοίκους της περιοχής επί τουρκοκρατίας. Διασώζεται μάλιστα μια ιστορία για κάποιο ιερέα, από τον Καμαριώτη, που μαρτύρησε το ρόλο που έπαιζε ως  καταφύγιο στους Τούρκους και αυτοί  άνοιξαν τρύπα στην οροφή και έβαλαν φωτιά, αλλά οι κάτοικοι προχώρησαν στο βάθος του σπηλαίου και δεν τους έφτασε ο καπνός.

 Σε κοντινή απόσταση από τον Χαινόσπηλιο υπάρχει ένα δεύτερο μικρότερο σπήλαιο που ονομάζεται Χαμωτό Σπηλιάρι και το οποίο επίσης διαθέτει όμορφο διάκοσμο.

Ο Χαινόσπηλιος εξερευνήθηκε και χαρτογραφήθηκε πρώτη φορά ολοκληρωμένα από τον Ελευθέριο Πλατάκη το 1970-71 οπότε και συμπεριελήφθηκε στο έργο του «Σπήλαια και άλλαι καρστικαί μορφαί της Κρήτης».

Να σημειώσουμε πως το σπήλαιο δεν έχει ακόμα αξιοποιηθεί ώστε να γίνει ευρύτερα επισκέψιμο χωρίς να κινδυνεύσει με αλλοίωση το εσωτερικό του.

 Μια προσπάθεια ξεκίνησε πριν από χρόνια από τον τότε δήμαρχο Τυλίσσου Σταύρο Χαλκιαδάκη ο οποίος αγόρασε κοντινά ακίνητα και διαμόρφωσε τον περιβάλλοντα χώρο του για να μπορεί να το επισκεφθεί κόσμος.Όμως στη συνέχεια οι αλλαγές στους δήμους και τα όρια τους άφησαν την προσπάθεια ημιτελή. 

 Έτσι σήμερα το σπήλαιο είναι κλειστό και κλειδωμένο με το κλειδί να βρίσκεται στα χέρια των ιδιοκτητών παρακείμενης ταβέρνας. 

Από αυτούς μπορούν να το ζητήσουν όσοι ενδιαφέρονται κι έχουν εξοπλισμό να το επισκεφθούν, αν και μετά από συνεννόηση με τον πολιτιστικό σύλλογο του χωριού υπάρχει η δυνατότητα να διατεθεί και εξοπλισμός.

(Πηγή πληροφοριών : Σπηλαιολογικός Όμιλος Κρήτης)

 ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε ιστότοπο, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα