Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις...

Περνώντας από την περιοχή του Λάκκου στο Ηράκλειο το είδα στο κατεδαφισμένο σπίτι, απέναντι από το Πολιτιστικό Κέντρο.

Εκεί ψηλά, καταμόναχο, στον μοναδικό τοίχο του παλιού σπιτιού που σώθηκε, φορτωμένο ακόμα με ένα μπουκάλι, ένα πλαστικό μπολ και μια μεταλλική συσκευασία από βούτυρο.

Αυτά τα εντοιχισμένα ντουλάπια-ράφια δεν έλειπαν ποτέ από τα παλιά σπίτια της Κρήτης. Κατασκευασμένα από φθηνό ξύλο φιλοξενούσαν ουκ ολίγα χρειαζούμενα του νοικοκυριού, σε κοινή θέα,μια και δεν είχαν πορτάκια.

Η εικόνα του στο γκρεμισμένο σπίτι προκαλεί θλίψη. 

Πόσες ευχάριστες και δυσάρεστες στιγμές των ενοίκων του να έχει γνωρίσει άραγε;

Αναπόφευκτά έρχεται στο νου το ποίημα του Γιώργου Σεφέρη «Το σπίτι κοντά στη θάλασσα». Και μπορεί αυτό το σπίτι, που το ράφι στον τοίχο  είναι πια το μοναδικό απομεινάρι του, να μην βρίσκεται δίπλα στη θάλασσα όμως κουβαλά κι εκείνο θύμισες.

«Δεν ξέρω πολλά πράγματα από σπίτια,

θυμάμαι τη χαρά τους και τη λύπη τους

καμιά φορά, σα σταματήσω· ακόμη

καμιά φορά, κοντά στη θάλασσα, σε κάμαρες γυμνές

μ’ ένα κρεβάτι σιδερένιο χωρίς τίποτε δικό μου

κοιτάζοντας τη βραδινήν αράχνη συλλογιέμαι

πως κάποιος ετοιμάζεται να ‘ρθει, πως τον στολίζουν

μ’ άσπρα και μαύρα ρούχα με πολύχρωμα κοσμήματα

και γύρω του μιλούν σιγά σεβάσμιες δέσποινες

γκρίζα μαλλιά και σκοτεινές δαντέλες,

πως ετοιμάζεται να ‘ρθει να μ’ αποχαιρετήσει·

ή, μια γυναίκα ελικοβλέφαρη βαθύζωνη

γυρίζοντας από λιμάνια μεσημβρινά,

Σμύρνη Ρόδο Συρακούσες Αλεξάντρεια,

από κλειστές πολιτείες σαν τα ζεστά παραθυρόφυλλα,

με αρώματα χρυσών καρπών και βότανα,

πως ανεβαίνει τα σκαλιά χωρίς να βλέπει

εκείνους που κοιμήθηκαν κάτω απ’ τη σκάλα.

Ξέρεις τα σπίτια πεισματώνουν εύκολα, σαν τα γυμνώσεις.»