Δεκάδες ερμηνείες αλλά τίποτα ολοκληρωμένο για το Δίσκο της Φαιστού. Βρέθηκε σαν σήμερα το 1908

Ήταν μια μέσα σαν τη σημερινή, στις 3 Ιουλίου του 1908, όταν ο Ιταλός αρχαιολόγος Λουίτζι Περνιέρ ανακάλυπτε  τον «Δίσκο της Φαιστού», στο υπόγειο του δωματίου XL-101 του Μινωικού παλατιού της Φαιστού, κοντά στην Αγία Τριάδα, στη νότια Κρήτη, βάζοντας έκτοτε "φωτιά" στους αρχαιολόγους και ερευνητές που προσπαθούν να λύσουν το γρίφο του.

Το περιεχόμενο του δίσκου είναι ίσως το πιο καλά φυλαγμένο μυστικό του, μινωικού πολιτισμού.

Για τους περισσότερους από εμάς είναι απλώς ένας πήλινος δίσκος, διαμέτρου 16 εκατοστών, που βρίσκεται στο Μουσείο Ηρακλείου. Στον ψημένο πηλό του, πάχους 2,1 εκατοστών, βρίσκεται τυπωμένη μια μυστηριώδης σπειροειδής επιγραφή με 122 σύμβολα στη μία πλευρά και 119 στην άλλη.

Και μιλάμε για  «Τυπωμένη» διότι, πολύ απλά, το υλικό αυτό είναι το πρώτο παγκοσμίως που γράφτηκε από τυπογραφικά στοιχεία (σφραγίδες). Όπως επίσης και το πρώτο... CD: Ο Δίσκος της Φαιστού φτιάχτηκε με σκοπό την απομνημόνευση πληροφοριών - και αντεπεξήλθε εξαίρετα στο καθήκον του, καθώς τις διατηρεί εδώ και 3.700 χρόνια. Το κακό είναι ότι τις διατηρεί κρυπτογραφημένες, με έναν κώδικα που κάνει τους ερευνητές του να αδυνατούν να βγάλουν άκρη εδώ και έναν αιώνα. 

Έχουμε καταγράψει ως σήμερα πάνω από  24 εντελώς διαφορετικές γλωσσολογικές ερμηνείες του φθάνοντας να το περιγράφουν ακόμα και ως επιτραπέζιο παιχνίδι.

Τη «βέβηλη αιτίαση» διατύπωσε με κύριο άρθρο του ο εκδότης του περιοδικού συλλεκτών αρχαίας τέχνης «Μinerva» Ζερόμ Αϊζενμπεργκ. Ο εν λόγω κύριος,έμπορος έργων τέχνης προκαλεί... αλλεργία στους ελληνικούς αρχαιολογικούς κύκλους, καθώς φέρεται εμπλεκόμενος στην υπόθεση κλοπής εκθεμάτων από το Μουσείο της Κορίνθου το 1990. 

Το άρθρο του κ. Αϊζενμπεργκ, περί του Δίσκου της Φαιστού, είχε αρκετά επιχειρήματα και προξένησε πολλές συζητήσεις- ιδιαίτερα μετά την αναδημοσίευση του σκεπτικού του από τους «Νew Υork Τimes » στις 30.7.2008. Το σενάριο, που παρουσίασε ως πιθανό ο Ζερόμ Αϊζενμπεργκ, συνιστά μια μεταθανάτια προσβολή ολκής στον αρχαιολόγο ο οποίος βρήκε τον δίσκο, τον Ιταλό Λουίτζι Περνιέρ .

Ο Αϊζενμπεργκ έλεγε ότι ο Περνιέρ έπλασε ο ίδιος τον δίσκο από αντιζηλία προς τον ανασκαφέα της Κνωσού Αρθουρ Εβανς και ότι εμπνεύστηκε τη σπειροειδή επιγραφή από τον παραπλήσιο σε μορφή ετρουσκικό Δίσκο του Μagliano. 

Τo θέμα απέκτησε προεκτάσεις, καθώς ο Αϊζενμπεργκ φρόντισε να δείξει την «επιστημονική ακεραιότητά του» με το να προσκαλέσει όλους τους μελετητές του Δίσκου της Φαιστού σε διεθνές συνέδριο όπου θα συζητούσαν τα πειστήρια πλαστότητας ή την αυθεντικότητα και την πιθανότερη ερμηνεία της επιγραφής. 

Το συνέδριο της αμφισβήτησης έλαβε χώρα ερήμην των προσβαλλόμενων, μεταξύ 31ης Οκτωβρίου και 1ης Νοεμβρίου 2008. Διαβάζοντας τα πρακτικά του αντιλαμβανόμαστε ότι το σενάριο πλαστογραφίας του Αϊζενμπεργκ δεν πήρε ψήφο εμπιστοσύνης. 

Η κρυπτογραφία του Δαιδάλου 

Η Γραμμική Β αποκρυπτογραφήθηκε το 1952 από τον Μάικλ Βέντρις και διεύρυνε την ιστορία της ελληνικής γλώσσας κατά περίπου επτά αιώνες. 

Αλλά η Γραμμική Α και η γραφή του Δίσκου της Φαιστού συνεχίζουν ως σήμερα να θεωρούνται επισήμως μη αποκρυπτογραφημένες γραφές. «Επίσημο αδιέξοδο» δεν σημαίνει βέβαια ότι έπαψαν να αναδύονται πιθανές ερμηνείες.

 Από το 1911 ο Τζορτζ Χεμπλ είχε υποστηρίξει ότι τα σύμβολα έκρυβαν ιωνική γλώσσα, ότι το κείμενο ήταν ιερατικό και περιέγραφε θυσία. Την ίδια χρονιά η Φλόρενς Στάγουελ είπε ότι ήταν ομηρικά ελληνικά. Το 1914 o Αλμπέρ Κουνί πρότεινε ότι είναι ένα είδος αιγυπτιακών ιερογλυφικών. Το 1931 ο Φ. Γκόρντον τα ερμήνευσε ως βασκικά. Ο Βούλγαρος Βλαντιμίρ Γκεοργκίεφ το 1976 τα ερμήνευσε ως χιτιτικά, που διηγούνταν μια εμφύλια διαμάχη Τρώων. Τέλος, το 1992 ο Κιέλ Ααρτούν είπε ότι ήταν η συλλαβική γραφή μιας σημιτικής γλώσσας. Το ίδιο είπαν αργότερα και άλλοι δύο ερευνητές, ο Κύρος Χερτσλ Γκόρντον και ο Ζαν Μπεστ.

 Όλα αυτά, όμως, ήταν γλωσσολογικές θεωρήσεις χωρίς αποδείξεις, καθώς το κείμενο του δίσκου είναι «ανάδελφο», χωρίς ούτε ένα στον κόσμο που να περιέχει τα ίδια σύμβολα. 

Τη νιρβάνα του αναπόδεικτου των επιγραφολόγων τάραξε το 1975 η εισβολή των Μαθηματικών και της Πληροφορικής στη γλωσσολογική έρευνα. Εκείνη τη χρονιά ένας μαθηματικός από το Λουξεμβούργο, ο Ζαν Φοκουνό ισχυρίστηκε ότι είχε λύσει μέσω στατιστικής αντιπαραβολής τον γρίφο και ότι το κείμενο του δίσκου δεν ήταν παρά πρωτοϊωνικά, μια γλώσσα που μιλούσαν και οι απόγονοι των Πελασγών στον αιγαιακό χώρο. Ως αρχή, μάλιστα, του κειμένου έδινε τη φράση: «Ο Αρίων,ο γιος του Αργου,είναι απαράμιλλος.Μοίρασε τα λάφυρα της μάχης». 

Η ερμηνεία του Φοκουνό αντιμετωπίστηκε από τους περισσότερους μινωιτολόγους ως ερασιτεχνική φαντασίωση, αλλά τουλάχιστον ο Πολ Φορ βρήκε στην πρωτοϊωνική θεωρία πολλά θετικά σημεία. Ο Φοκουνό πείσμωσε και αποδύθηκε σε εκτεταμένη ιστορικοαρχαιολογική έρευνα για πειστήρια η οποία τον οδήγησε στην έκδοση δύο βιβλίων. Σε αυτά ισχυρίζεται ότι Πρωτοΐωνες δεν ήταν μόνο οι Πελασγοί και οι Μινωίτες, αλλά και οι Τρώες, οι Λούβιοι, οι Κάρες, οι Φιλισταίοι... ακόμη και οι υπερδουνάβιοι Θράκες. 

Το σοκ διπλασιάστηκε όταν το 1998 ο Μηνάς Τσικριτσής ανακοίνωσε ότι η δική του έρευνα μέσω υπολογιστή τον οδηγούσε στο συμπέρασμα ότι η Γραμμική Α ήταν η γραφή μια αιολικής διαλέκτου, όπως αυτή που μιλούσαν οι Λούβιοι, απέναντι από τη Λέσβο. Είχε τροφοδοτήσει με όλα τα σύμβολα της Γραμμικής Α ένα πρόγραμμα υπολογιστή και είχε κωδικοποιήσει τη γραφή με ένα σύστημα παρόμοιο με εκείνο που χρησιμοποιήθηκε για τον «Θησαυρό της Ελληνικής Γλώσσας». 

Για να μην επεκταθούμε, με τη μέθοδο αυτή κατόρθωσε να αντιπαραβάλει τις δύο γραφές μεταξύ τους και να βρει τις φωνητικές αντιστοιχήσεις τους. Ετσι, οι λέξεις άρχισαν να παίρνουν νόημα, χωρίς ωστόσο να ερμηνεύονται όλες. Πάντως λέξεις όπως οι pa-i-to, su-ki-ri-ta και a-karu βρέθηκαν να αντιστοιχούν σε κρητικά τοπωνύμια, όπως Φαιστός, Σύβρητα και Αρκαλο. Τοπωνύμια; Μα αν ο Δίσκος της Φαιστού περιέχει τοπωνύμια, μήπως είναι... αρχαίο κτηματολόγιο; 

Η υποψία ενισχύθηκε το 2004, όταν μια ομάδα ερευνητών υπό τον Αχτενμπεργκ ερμήνευσε το κείμενο του δίσκου ως τίτλο ιδιοκτησίας της νήσου, γραμμένο στα Λουβιανά. Κατ΄ αυτούς, το κείμενο αρχίζει με την πρόταση: «Στη Μεσαρά είναι η Φαιστός. (Αυτή ανήκει) στον Νέστορα,τον μέγα άνδρα των Αχαιών». 
Δηλαδή... ενδέχεται ο Δίσκος της Φαιστού να είναι ο καταστατικός χάρτης κατάληψης της Κρήτης από τους Μυκηναίους! 

Ο Γεωργιανός Γκία Κβασιλάβα παρουσίασε σε συνέδριο τη δική του θεωρία. Εκκινώντας από την έρευνα του Γερμανού καθηγητή Χέρμαν Τσέμπις για τις «πελασγικές γλώσσες» και τη σχέση αυτών με τα σύγχρονα γεωργιανά, χρησιμοποίησε τον υπολογιστή του για μια συγκριτική ανάλυση της Γραμμικής Α με τα αρχαία κολχικά.

 Κατέληξε ότι όχι μόνο το κείμενο είναι κολχικό, αλλά και ότι το έφεραν στην Κρήτη οι ιερείς τους- οι Cyrbis ή... Κορύβαντες- που σχετίζονταν με τους Καβείρους της Λήμνου και της Σαμοθράκης. Τη γλώσσα αυτή μιλούσαν και η σύζυγος του Μίνωα Πασιφάη από την Κολχίδα, όπως βέβαια και ο βασιλιάς Αιήτης της Κολχίδας και η κόρη του Μήδεια, αλλά και η μάγισσα Κίρκη της Οδύσσειας... 

Η Κλερ Γουάτσον  ισχυρίστηκε από τη μεριά της οτι ο δίσκος περιγράφει την ιστορία του Θησέα και των Αργοναυτών. Η ίδια εδειχνε το πώς η συνένωση με γραμμές των όμοιων συμβόλων πάνω στον δίσκο έδιναν την απεικόνιση των γνωστότερων αστερισμών. 

Έτσι φτάσαμε στο 2018 οπότε ο γλωσσολόγος δρ. Γκάρεθ Οουενς, ειδικός σε θέματα μινωικής γραφής, μας έδωσε τη δική του ερμηνεία:"Η α' πλευρά του δίσκου μιλάει για την έγκυο θεότητα που λάμπει και η β΄πλευρά έχει μια πρόταση σε δυο στίχους, με μινωική παρήχηση, που αναφέρεται στη θεότητα που δύει. Η δύση της Αστάρτης/Αφροδίτης/Αφαίας"

Σε ομιλία του με τίτλο «Η Φωνή του Δίσκου της Φαιστού» που έδωσε στο Εθνικό Ιδρυμα Ερευνών σε συνεργασία με το ΤΕΙ Κρήτης περιέγραψε πως «Είναι 61 λέξεις στις δυο πλευρές και 18 στίχοι σαν σονέτο με ομοιοκαταληξία. Εξι λέξεις μιλάνε για το φως και έξι λέξεις για τη δύση του φωτός. Τρεις λέξεις μιλάνε για την έγκυο θεότητα και άλλες 10 για τη θεότητα με διάφορα επίθετα».

Όπως είπε «Λέξεις και μια ολόκληρη πρόταση από τον Δίσκο της Φαιστού βρέθηκαν και σε άλλες μινωικές θρησκευτικές συλλαβικές επιγραφές και στο σπήλαιο του Αρκαλοχωρίου και στο Βουνό Γιούχτα δίπλα στις Αρχάνες και στην Κνωσό. Οι θρησκευτικές αυτές επιγραφές εντοπίστηκαν και με τάματα, συνεπώς οι μινωικές λέξεις που ήταν με τα μινωικά τάματα έχουν σχέση και με τη θρησκεία και με την υγεία. Αρα έχουμε ένα λογικό περιεχόμενο (context), ότι δηλαδή ο Δίσκος της Φαιστού είναι μια μινωική θρησκευτική συλλαβική επιγραφή που διαβάζεται με επιγραφική συνέχεια και έχει σχέση με σχεδόν παράλληλα κείμενα τα οποία σχετίζονται με ιερούς τόπους και με τάματα, δηλαδή με ευχές και προσευχές και πάνω από όλα με την υγεία».

Ο Γκάρεθ Οουενς πιστεύει πως με την ανάγνωσή του πλέον μπορούμε να διαβάζουμε το 99% από τον Δίσκο της Φαιστού με τις φωνητικές αξίες της μυκηναϊκής Γραμμικής γραφής Β. 

«Ισως η φωνή μιας μινωικής Σαπφούς ή Υπατίας μιλάει για την Αστάρτη της μινωικής Κρήτης, τη θεότητα του έρωτα. Ο δίσκος έχει 18 στίχους με ομοιοκαταληξία, με ποιητική παρήχηση. Μήπως μιλάμε για στίχους σαν το σονέτο του Σαίξπηρ; Ή μήπως για κάτι σαν τις μαντινάδες από την Κρήτη;» αναρωτήθηκε ο ίδιος, χωρίς να πείσει όμως τους αρχαιολόγους.

Θα γίνει συνέδριο για το Δίσκο;

Σε θεματική ξενάγηση στο Μουσείο του Ηρακλείου, κι ενώπιον του μοναδικού αυτού ευρήματος, μάθαμε πως δεν αποκλείεται η διοργάνωση μεγάλου συνεδρίου όπου θα κληθούν όσοι έχουν μελετήσει το δίσκο να θέσουν επί τάπητος τις ερμηνείες τους σε μια προσπάθεια συγκέντρωσης των αξιόπιστων στοιχείων που περιλαμβάνουν, και δίνουν μια εικόνα του δίσκου, με παράλληλη διάψευση των έωλων και λανθασμένα ερμηνευμένων δεδομένων  του.

(Με πληροφορίες από το Βήμα)