Το επιβλητικό και καταπράσινο φαράγγι της Ίμπρου στα Σφακιά

Το φαράγγι της Ίμπρου είναι ένα από τα πιο βατά και όμορφα φαράγγια που μπορεί να διασχίσει κανείς στην περιοχή των Σφακίων.

Της Ελένης Βασιλάκη

Διαθέτει όλη την άγρια ομορφιά των κρητικών φαραγγιών και ταυτόχρονα τα στοιχεία εκείνα που το καθιστούν φιλικό προς τον επισκέπτη του. Η δε διαχρονική χρήση του από τους ντόπιους είναι φανερή όπως και ο ρόλος που έπαιξε ιστορικά, γεγονός που πολλαπλασιάζει το ενδιαφέρον γι αυτό.

Την ευκαιρία να το περπατήσουν είχαν τα μέλη του Πεζοπορικού Ομίλου Ηρακλείου την Κυριακή θαυμάζοντας το όμορφο τοπίο που απλώθηκε μπροστά τους, κάτω από ιδανικές καλοκαιρινές συνθήκες μια και η ζέστη δεν ήταν αφόρητη ενώ το δροσερό αεράκι έκανε την πεζοπορία τους απολαυστική.

Το μήκος του φαραγγιού είναι 8 χιλιόμετρα και η κλίση του ελαφρά καθοδική με τη διάσχιση του να διαρκεί περίπου τρεις ώρες, με χαλαρό σταθερό περπάτημα και τέσσερις ώρες με ενδιάμεσες στάσεις.

Η αφετηρία του βρίσκεται στο χωριό Ίμπρος, όπου υπάρχει ευδιάκριτη πινακίδα. Σε απόσταση λίγων μέτρων απ' αυτήν ο περιπατητής συναντά το εκδοτήριο εισιτηρίων (η είσοδος κοστίζει 2,5 ευρώ) κι από εκεί και κάτω ξεκινά η εναλλαγή τοπίων που καθιστά τη διάσχιση του μια ευχάριστη εμπειρία.

Το πρώτο τμήμα του, που ονομάζεται ποροφάραγγο, είναι πλατύ, με χαμηλά τοιχώματα και χαμηλή βλάστηση. Στη συνέχεια όμως κάνουν την εμφάνιση τους τα πρώτα κυπαρίσσια, σφένδαμοι και πρίνοι, που αποτελούν και την κύρια βλάστηση που συναντάμε σε όλη τη διαδρομή, με τη λυγαριά και μερικές αγριοσυκιές να ολοκληρώνουν το σκηνικό στην κατάληξη του.

Σε ένα μεγάλο τμήμα της η διαδρομή γίνεται κάτω από τη σκιά αυτών των δέντρων οπότε είναι ιδιαίτερα ευχάριστη τους καλοκαιρινούς μήνες.

Το παλιό καλντερίμι που χρησιμοποιούσαν οι Σφακιανοί για να ανέβουν προς τις υπόλοιπες περιοχές των Χανίων και την πόλη είναι ευδιάκριτο σε αρκετά σημεία. 

Άλλοτε φαρδύ κι άλλοτε στενό, αλλά πάντα με τις ριζωμένες πέτρες του- που αποτελούσαν το βασικό υλικό κατασκευής του- να μαρτυρούν, με τη λείανση στην επιφάνεια τους, τις χιλιάδες διελεύσεις που γνώρισαν στο παρελθόν, όχι για αναψυχή αλλά από ανάγκη των ανθρώπων που ζούσαν στην απομονωμένη περιοχή των Σφακίων να έλθουν σε επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο.

Τμήμα του παλιού καλντεριμιού

 Σε κάποια σημεία του φαραγγιού, κάτω από δέντρα, είναι διαμορφωμένοι χώροι που προκαλούν τον επισκέπτη για μια μικρή ανάπαυση δίνοντας του παράλληλα την ευκαιρία να θαυμάσει το καταπράσινο τοπίο αλλά και να γεμίσει από τα αρώματα που αναδίδει η φασκομηλιά και τα υπόλοιπα αρωματικά φυτά που φύονται στο εσωτερικό του. 

Χαρακτηριστικό του φαραγγιού και η πληθώρα από πέτρινες πυραμίδες, που σχηματίζουν οι επισκέπτες πάνω σε κορμούς δέντρων, πάνω σε βράχους κι όπου αλλού μπορεί να φανταστεί κανείς. 

Λίγο πιο χαμηλά, μέσα στο φαράγγι είχε συντριβεί, κατά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, ένα γερμανικό αεροπλάνο κι έτσι αυτό το γεγονός έγινε αφορμή ώστε να ονομαστεί αυτό το τμήμα του Αεροπλάνο. Τα συντρίμμια του βέβαια δεν θα τα δείτε εκεί καθώς έχουν μεταφερθεί σε Μουσείο. 

Θα δείτε όμως αρκετά πιο κάτω ένα μικρό εικονοστάσι, με μια μαρμάρινη πλάκα, που θυμίζει πως μέσα σε αυτό το φαράγγι δόθηκαν μάχες με τους Τούρκους και πολλοί Σφακιανοί έχασαν τη ζωή τους, σε μια παρακείμενη σπηλιά, όταν το 1867 εγκλωβίστηκαν στο εσωτερικό της από τον εχθρό. 

Το πιο εντυπωσιακό σημείο του φαραγγιού είναι σίγουρα εκείνο όπου τα τοιχώματα του στενεύουν απότομα και με το μεγάλο ύψος και τους σχηματισμούς τους δημιουργούν ένα σκηνικό που προκαλεί δέος. 

Στενάδα μάλιστα έχουν ονομάσει το πιο στενό σημείο του φαραγγιού της Ίμπρου όπου το άνοιγμα είναι μόλις 1,60 μέτρα ενώ το ύψος των βράχων μερικές εκατοντάδες μέτρα.

Η περίφημη Στενάδα

Κάπου στο μέσο της διαδρομής,  βρίσκεται το πρόχειρο κατάλυμα του φύλακα, αλλά και μια βενετσιάνικη στέρνα. Κάτω από τα δέντρα έχουν δημιουργηθεί πέτρινα καθίσματα όπου μπορεί ο επισκέπτης να ξεκουραστεί ενώ εκεί θα βρει και τουαλέτες. 

Από το σημείο αυτό και κάτω το φαράγγι ανοίγει και πάλι ενώ η σκιά γίνεται, ανά διαστήματα, δυσεύρετη. Αντίθετα ο ένας χαλασές διαδέχεται τον άλλο, αριστερά και δεξιά των τοιχωμάτων του, δείχνοντας πως η φύση έχει και εδώ τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.

 Η Ξεπητήρα, μια φυσική πέτρινη καμάρα μεγάλου ύψους ,που συναντά ο επισκέπτης πιο κάτω, αυτόματα τραβά το βλέμμα και φυσικά τα φλας των φωτογραφικών μηχανών καθώς όλοι θέλουν σε αυτό το σημείο, όπως και νωρίτερα στη Στενάδα, να φωτογραφηθούν.

Λίγο πριν την έξοδο του φαραγγιού ξεχωρίζουν στο τοπίο οι τεράστιες σπηλαιώσεις στα βράχια αλλά και η πολύ διαφορετική βλάστηση, με τις ανθισμένες λυγαριές και τα πολύβουα μελίσσια που προσελκύουν.

 Το φαράγγι καταλήγει στο χωριό Κομητάδες, όπου μπορεί κανείς να βρει ταβέρνες ολοκληρώνοντας την εκδρομή του, εφόσον το επιθυμεί, με ένα μπάνιο στις κοντινές όμορφες παραλίες.