Είδαμε πως ωριμάζει η φέτα μέσα σε μια σπηλιά στο Μυλοπόταμο και εντυπωσιαστήκαμε

 

Η παρασκευή καλής φέτας θέλει μαεστρία και στην Κρήτη φτιάχνουμε ίσως την καλύτερη, κι ας μην θέλει η Πολιτεία να μας την αναγνωρίσει απαγορεύοντας μας μάλιστα να την παράγουμε, τουλάχιστον σε εμπορικό επίπεδο.

Της Ελένης Βασιλάκη

Την ευκαιρία να δούμε από κοντά πως ωριμάζει η φέτα είχαμε εντελώς τυχαία ενώ διασχίζαμε την καταπράσινη λαγκαδιά στην περιοχή Κούκουμος, στον οικισμό Καστρί του Μυλοποτάμου.

Εκεί που περιμέναμε, μέσα από τα δέντρα και τα τρεχούμενα νερά, σ' ένα τόπο γεμάτο λαξευμένες γούρνες, και τις παλιές εγκαταστάσεις του υπαίθριου πλυσταριού του χωριού, να δούμε να ξεπετάγεται μία νεράιδα...  αντί αυτής εμφανίστηκε ο κτηνοτρόφος Μανόλης Πανταλός. 

Ήταν καθισμένος πάνω σ ένα παλιό τσιμεντένιο ανοικτό αγωγό νερού και έκοβε με το μαχαίρι του μικρά ξύλα μουριάς, ξεπλένοντας τα μέσα στο νεράκι.

Αφού τον ρωτήσαμε για ένα παλιό όμορφο λιοτρίβι που είχαμε συναντήσει νωρίτερα με, καταφανή, περιέργεια θελήσαμε να μάθουμε τι θα έκανε τα ξυλάκια μουριάς.

Χαμογελαστός και καλοδιάθετος μας εξήγησε ότι θα τα έβαζε στα δοχεία της φέτας που είχε φτιάξει και είχε αφήσει να ωριμάσει σ ένα κοντινό σπηλιάρι.

Μας προσκάλεσε μάλιστα να δούμε τι ακριβώς θα έκανε και με πολύ χαρά, εγώ ο Χριστόφορος και ο Γιώργος, τον συνοδεύσαμε, λίγα μέτρα πιο πάνω, στο χώρο όπου φύλαγε τη φέτα του. 

Μας είπε πως τέτοια εποχή δεν παίρνουν τα τυροκομεία το γάλα από τα ζώα τους κι έτσι εκείνος αποφάσισε το περισσευούμενο γάλα από το κοπάδι του να το κάνει φέτα για τη μεγάλη οικογένεια του (θα έδινε και στα αδέλφια του).

Έβαλε το αυτοκίνητο του, όπου μετέφερε μια μικρή δεξαμενή νερού, παράλληλα με την είσοδο του σπηλαίου και μ' ένα λάστιχο πέρασε το νερό μέσα σ αυτό. Συρθήκαμε, ο ένας μετά τον άλλο, μέσα στη σπηλιά και τον παρακολουθούσαμε  να αντλεί, φυσώντας μέσα στο σωλήνα, το νερό από τη δεξαμενή.

Ο χώρος όπου είχε τοποθετήσει τα δοχεία της φέτας μας έκανε να καταλάβουμε, εξ αρχής, πως αυτό το προϊόν θέλει δροσιά για να ωριμάσει καλά.

 Κι επειδή η δροσιά από το μικρό σπηλιάρι δεν αρκούσε ο κ Πανταλός την ενίσχυε ρίχνοντας στο εσωτερικό της, και γύρω από τα πλαστικά δοχεία, νερό.

Μετά άνοιγε διαδοχικά το ένα μετά το άλλο και έβλεπε σε τι κατάσταση βρισκόταν κι όπου διαπίστωνε πως ανάμεσα στη φέτα και το σκέπασμα του δοχείου υπήρχε κενό, για να σπρώξει το τυρί, να καλυφθεί από το υγρό του, τοποθετούσε μερικά από τα ξυλάκια μουριάς και το έκλεινε ξανά.

Μας έδωσε μάλιστα να δοκιμάσουμε να του πούμε τη γνώμη μας για τη φέτα που έφτιαχνε και ομολογουμένως εντυπωσιαστήκαμε από την έντονη και ωραία γεύση της.

Ο κ Πανταλός λυπήθηκε που δεν είχε μαζί του κάποιο χρειαζούμενο να μας δώσει λίγη από τη φέτα του, να πάρουμε μαζί μας, ωστόσο και μόνο η διάθεση του να δείξει τι έκανε και να δώσει να δοκιμάσουν τρείς, στην κυριολεξία, άγνωστοι άνθρωποι που βρέθηκαν μπροστά του αρκούσε και ήταν σαν να μας είχε χαρίσει όλη τη φέτα του.