Τις πταίει στην Ελλάδα των ανευθυνοϋπεύθυνων ;

Παρακολουθούμε τις τελευταίες ημέρες να εκτυλίσσεται μια εθνική τραγωδία και πάνω στα αποκαΐδια της να στήνεται ένας πολιτικός χορός απόδοσης ευθυνών, από κάθε σχετικό και άσχετο.

Οι τηλεοπτικοί εισαγγελείς και πάλι έκαναν την εμφάνιση τους ζητώντας παραιτήσεις και αραδιάζοντας μας, με ύφος ειδικών, κάθε ανακριβή και παραπλανητική, σε πολλές περιπτώσεις, πληροφορία για να ενεργοποιήσουν το θυμικό μας.

Πόσο θλιβερή εικόνα όταν όλα αυτά γίνονται ενώ υπάρχουν γύρω μας τόσες δεκάδες νεκρών.

Μοιάζει σαν ένας κύκλος που επαναλαμβάνεται κάθε φορά που η χώρα μας βιώνει μια μεγάλη καταστροφή: Φταίει ο εκάστοτε υπουργός και η εκάστοτε κυβέρνηση ποτέ κανείς άλλος, ποτέ το πελατειακό σύστημα που δημιούργησε ψηφοφόρους που παρανομούν και ευλογούνται οι παρανομίες τους, ποτέ οι πολιτικοί που διαχρονικά βάζουν το ψηφοθηρικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον του τόπου τους.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν τη δεκαετία του 1960, όταν άρχισαν να εμφανίζονται τα πρώτα, άναρχα χτισμένα εδώ κι εκεί, σπίτια στο Μάτι οι αρχές έκοβαν τη φόρα στους παρανομούντες πολίτες; πόσο διαφορετικά θα ήταν αν οι ίδιοι οι πολίτες κατανοούσαν πως οι νόμοι έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης και δεν υπάρχουν για να τους παραβιάζουμε, επειδή μπορούμε...

Και θα μου πείτε εντάξει κανείς από αυτούς που μας κυβερνούν δεν έχει ευθύνες γι αυτό που συνέβη στην Ανατολική Αττική; σαφώς και έχουν όσοι διαιωνίζουν το σύστημα ανοχής της παρανομίας. 

Όμως αυτή η ευθύνη μοιράζεται σε όλους όσοι μας κυβέρνησαν εδώ και δεκαετίες καθώς ουδείς ανέλαβε το πολιτικό κόστος να βάλει φραγμό στην άναρχη δόμηση και τα παρελκόμενα της αλλά αντίθετα προχωρούσε σε νομιμοποιήσεις, με ζητούμενο απλά και μόνο να μπουν λεφτά στα ταμεία του κράτους.

Ξεκινώντας από εκεί δημιουργήθηκε όλη η αλυσίδα με τα προβλήματα που μας οδηγούν πλέον σε τραγωδίες τύπου Ανατολικής Αττικής. 

Εφόσον η δόμηση είναι άναρχη, δεν υπάρχουν δρόμοι, δεν υπάρχουν προσβάσεις ανοικτές, δεν υπάρχουν πλατείες και ελεύθεροι χώροι συγκέντρωσης, δεν μπορεί να εκπονηθεί και να υλοποιηθεί ένα σωστό σχέδιο εκκένωσης σε περίπτωση ανάγκης.

Και φυσικά σ αυτό το κάδρο δεν βρίσκεται μόνο η ανατολική Αττική. Είναι όλη η Ελλάδα.

 Ας δούμε την περίπτωση της Κρήτης: υπάρχει σχέδιο έκτακτης ανάγκης για περίπτωση σεισμού, πυρκαγιάς ή άλλου φυσικού φαινομένου που θέτει σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές; Μας λένε πως υπάρχει, στα χαρτιά, στην πράξη εφαρμόζεται; Ποιοι από εμάς το γνωρίζουν ώστε στα δύσκολα να το ακολουθήσουν; 

Είναι εξειδικευμένο ανάλογα με τις ανάγκες της κάθε περιοχής; γιατί αλλιώς θα πρέπει να λειτουργήσει ένα σχέδιο στις Πατέλες κι αλλιώς στην Αμμουδάρα, αλλιώς στον Αποκόρωνα κι αλλιώς στη Σητεία. Αν υπάρξει σοβαρό ζήτημα πως θα ειδοποιηθεί ο κόσμος;

 Ασφαλώς δεν περιμένει κανείς πως την ώρα ενός μεγάλου σεισμού οι πολίτες θα κάθονται στον καναπέ τους και θα βλέπουν τηλεόραση ώστε να μάθουν μέσω των καναλιών που θα πάνε, ούτε τους εγγυάται κανείς πως δεν θα καταρρεύσει το διαδίκτυο οπότε δεν θα μπορούν ούτε μέσω αυτού να ενημερωθούν.

Η τραγική ιστορία της Ανατολικής Αττικής πέρα από θλιβερή είναι και μια καλή ευκαιρία για να ταρακουνηθούμε όλοι και να δούμε ζητήματα που μέχρι σήμερα νομίζαμε πως δεν μας αγγίζουν. 

Έως τώρα πιστεύαμε πως το πελατειακό σύστημα δημιουργεί μόνο ανισότητα και αδικία, τώρα καταλάβαμε πως δημιουργεί και νεκρούς και γι αυτό πρέπει να το αποβάλουμε από τη ζωή μας. Δεν θα είναι σίγουρα εύκολο όμως θα είναι σωτήριο και το οφείλουμε στις επόμενες γενιές. 

Αν εμείς είμαστε σωστοί και υπεύθυνοι πολίτες θα αναγκαστούν και οι πολιτικοί να αποβάλλουν τη λογική του ανεύθυνου, αν συνεχίσουμε όμως να είμαστε πελάτες τότε κι εκείνοι θα παραμείνουν έμποροι, έμποροι υποσχέσεων και ρουσφετιών 

Ε.Β