Το όμορφο οδοιπορικό του Ορειβατικού Συλλόγου Ηρακλείου στις επιβλητικές Πάχνες των Λευκών Ορέων

Την ευκαιρία να ζήσουν την υπέροχη εμπειρία ανάβασης στην ψηλότερη κορυφή των Λευκών Ορέων, τις Πάχνες, είχαν οι συμμετέχοντες στην διήμερη εκδρομή που οργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Ηρακλείου, το περασμένο Σαββατοκύριακο.

Της Ελένης Βασιλάκη

Εμπειρία αξέχαστη τόσο για τη μοναδικότητα του τόπου, που αποτελούσε τον προορισμό της πεζοπορίας, όσο και γενικότερα για το ευχάριστο κλίμα και διάθεση που υπήρξε ανάμεσα σε όσους πήραν μέρος στη συγκεκριμένη απόδραση.

Η περισσότεροι επισκέπτονταν πρώτη φορά τις Πάχνες και τα συναισθήματα που τους δημιούργησε αυτός ο τόπος ήταν έντονα, μια και αποτελούν, γενικότερα, τα Λευκά Όρη μια από τις πιο ωραίες πεζοπορικές επιλογές που μπορεί να κάνει κανείς στην Κρήτη.

Τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Ηρακλείου έφθασαν στον Άγιο Ιωάννη Σφακίων και στον παραδοσιακό ξενώνα Αλώνια, όπου κατέλυσαν το απόγευμα του Σαββάτου κι αμέσως χωρίς να χάσουν χρόνο έκαναν τον πρώτο μικρό περίπατο τους ως το φυσικό μπαλκόνι του Κακού Πόρου, απ’ όπου μπορεί κανείς να θαυμάσει όλη την απεραντοσύνη του νότιου Κρητικού Πελάγους.

Η πεζοπορία προς τον Κακό Πόρο έγινε μέσα από το δάσος με τα πεύκα και τα κυπαρίσσια, μέσω του ευδιάκριτου μονοπατιού του και δεν ξεπερνούσε τα 30-40 λεπτά. 

Η κατάληξη της διαδρομής μαγευτική, την ώρα που έδυε ο ήλιος και γέμιζε με χρώματα τον ορίζοντα. 

Καθισμένοι πάνω στους βράχους και στον ξύλινο πάγκο που υπάρχει στο σημείο οι πεζοπόροι θαύμασαν αυτό το μοναδικό σκηνικό που συνθέτει ο βάθους περίπου 600 μέτρων, κατάφυτος από δέντρα, γκρεμός καταλήγοντας στην παραλία του Αγίου Παύλου όπου το πράσινο των δέντρων δένει με το μπλε της θάλασσας.

Η επιστροφή στον ξενώνα έγινε, ενώ είχε ήδη σουρουπώσει, οπότε και στρώθηκε το τραπέζι με ντόπια γευστικά πιάτα που ετοίμασαν οι ιδιοκτήτες του χώρου και όλοι γεύθηκαν με πολύ όρεξη, δημιουργώντας μια μεγάλη παρέα όπου το γέλιο και οι ευχάριστες συζητήσεις είχαν τον πρώτο λόγο.

Όσοι συμμετείχαν στην εκδρομή είχαν τη δυνατότητα είτε να διαμείνουν σε δωμάτια του ξενώνα είτε να στήσουν τις σκηνές τους σε διαμορφωμένο χώρο πλησίον αυτού. 

Και στις δύο περιπτώσεις πάντως ο ύπνος αποδείχθηκε απολαυστικός αφού οι καιρικές συνθήκες ήταν καλές ενώ πιο όμορφο νανούρισμα από τα λέρια των κοπαδιών που ρυθμικά ακούγονταν όλο το βράδυ από μεγάλη απόσταση, δεν μπορούσαν να βρουν.

Λίγο μετά τις 7 το πρωί της Κυριακής, μετά το πρωινό,  τα μέλη του Συλλόγου επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο το οποίο τους μετέφερε στην Ανώπολη, κι από εκεί με δύο φορτηγά 4Χ4 κινήθηκαν προς τον ορεινό όγκο των Λευκών Ορέων.

Η διαδρομή, που διήρκεσε μια ώρα και κάτι, ήταν πανέμορφη αφού στο μεγαλύτερο μέρος της διέσχιζε δασικό δρόμο με αιωνόβια δέντρα. 

Αρχικά είχαμε κυριαρχία του πεύκου και στη συνέχεια προστέθηκαν στο σκηνικό και κυπαρίσσια. Η εικόνα άλλαζε όσο αυξάνονταν το υψόμετρο μέχρι που τα πεύκα χάθηκαν και τη θέση τους πήραν τα πουρνάρια. 

Σε ένα μεγάλο τμήμα της διαδρομής εντυπωσιακοί κορμοί δέντρων, αληθινά γλυπτά της φύσης, κέντρισαν το ενδιαφέρον με τα σχήματα και τις μορφές που το υψόμετρο σε συνδυασμό με τις καιρικές συνθήκες τους έχουν δώσει.

Κάπως έτσι κύλησε ο χρόνος μέχρι που ο δασικός δρόμος έπαψε να έχει γύρω του δέντρα και άρχισε να φαίνεται ο γυμνός όγκος του βουνού. 

Το σκηνικό τότε έγινε απόκοσμο μια και δεξιά και αριστερά του δρόμου έβλεπε κανείς απίστευτες διαμορφώσεις του ορεινού τοπίου, αλλού έμοιαζαν ηφαιστειακές, σχεδόν μαύρες, κι αλλού λευκές, αλλού γεμάτες βράχους με περίεργους σχηματισμούς κι αλλού σχεδόν σεληνιακές.

Τα φορτηγά σταμάτησαν όταν πλέον σταμάτησε να υπάρχει και δρόμος. Από το σημείο αυτό ξεκίνησε η ανάβαση προς τις Πάχνες. 

Η διαδρομή προς την κορυφή δεν είχε διάρκεια μεγαλύτερη των δύο ωρών και έγινε μέσα από ένα μονοπάτι που πλέον το πέρασμα τόσων ανθρώπων έχει με φυσικό τρόπο δημιουργήσει.

Εκεί όλοι οι συμμετέχοντες στην πεζοπορία κατάλαβαν γιατί όλοι όσοι έχουν επισκεφθεί τα Λευκά Όρη έχουν φύγει μαγεμένοι και επιστρέφουν ξανά και ξανά.

Παρότι το τοπίο σε όλη τη διαδρομή είναι σχεδόν γυμνό, μόνο κάποιοι μικροί θάμνοι κι αυτοί σχεδόν ένα με το έδαφος φύονται, σου προκαλεί τέτοια συναισθήματα που δεν μπορείς να τα περιγράψεις. 

Κι εδώ οι εναλλαγές πάμπολλες, από γκρίζα πετρώματα, λευκά μέχρι καφέ κι όλα αυτά μέσα σε μια θάλασσα κορυφογραμμών. 

Όπου κι αν έφτανε το μάτι έβλεπε κορυφές, κι όλες φαίνονταν πανύψηλες κι όχι άδικα αφού γύρω από τις Πάχνες υπάρχουν περισσότερες από 50 με ύψος που ξεπερνά τα 2000 μέτρα.

Η κορυφή στόχος πάντως, οι Πάχνες, δεν άργησαν να φανούν κι εκεί οι φωτογραφίες έδωσαν και πήραν γύρω από τον αυτοσχέδιο ξύλινο σταυρό που κοσμεί το ψηλότερο σημείο τους.

 Κάποιοι μάλιστα υπέγραψαν και μετέφεραν το συναίσθημα που τους δημιούργησε η προσέγγιση στις Πάχνες σε ένα τετράδιο, που έχει τοποθετηθεί εκεί φυλαγμένο μέσα σ' ένα βαρύ μεταλλικό κουτί.

Η ομάδα κινήθηκε και λίγο ανατολικότερα προς τις Πάχνες 2, όπως τις λένε, για να θαυμάσει όλο το τοπίο αν και η αλήθεια είναι πως απ' όποιο σημείο κι αν στεκόσουν εκεί ψηλά άλλες εικόνες έβλεπες.

Να σημειώσουμε πως ο καιρός την περασμένη Κυριακή ήταν σύμμαχος του Ορειβατικού Συλλόγου αφού αποδείχθηκε ο ιδανικός για μια τέτοιου είδους ανάβαση, χωρίς πολύ κρύο αλλά ούτε και ζέστη, με ελάχιστα σύννεφα και κυρίως χωρίς δυνατούς ανέμους.

Μετά από ημίωρη παραμονή στις Πάχνες ξεκίνησε η κατάβαση προς το σημείο όπου περίμεναν τα φορτηγά. Αυτή τη φορά η κατηφόρα βοήθησε ώστε η διαδρομή να ολοκληρωθεί σε πολύ λιγότερο χρόνο.

Μετά από ένα μικρό διάλειμμα για καφέ στην Ανώπολη οι συμμετέχοντες στην εκδρομή επιβιβάστηκαν στο λεωφορείο και πάλι, αυτή τη φορά για  να "πιάσουν" θάλασσα και συγκεκριμένα για να κολυμπήσουν στην όμορφη παραλία Ίλιγγας των Σφακίων. 

Πλέον όλοι χορτάτοι από βουνό και θάλασσα επέστρεψαν στο Ηράκλειο κι ένα είναι σίγουρο, πως αδημονούν για την επόμενη εκδρομή στα Λευκά Όρη, με την πρώτη ευκαιρία...