Το παρεκκλήσι του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού στην Παναγία των Σταυροφόρων στο Ηράκλειο

Το 2018 πραγματοποιήθηκαν τα θυρανοίξια του Ιερού Προσκυνηματικού Ναού του Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού, στην γενέτειρα του, το Σηρικάρι Κισάμου. Ωστόσο αυτός δεν είναι ούτε ο μόνος ούτε ο πρώτος ναός που υπάρχει στην Κρήτη αφιερωμένος στον Όσιο Νικηφόρο το Λεπρό.

Ο Όσιος Νικηφόρος ως νέος μοναχός στη Χίο 

Στο Ηράκλειο, 3-4 χρόνια πριν, δημιουργήθηκε στο εσωτερικό του Ναού της  Παναγίας των Σταυροφόρων παρεκκλήσι αφιερωμένο στον Όσιο Νικηφόρο, το οποίο επισκεφθήκαμε και σας παρουσιάζουμε.

Να πούμε βέβαια πως θυρανοίξια στο συγκεκριμένο παρεκκλήσι, που είναι δεξιά μόλις μπαίνουμε στην Παναγία των Σταυροφόρων, δεν έχουν γίνει ακόμα,αν και κρίνοντας από τα πολυάριθμα τάματα που έχουν κρεμάσει πιστοί, γύρω από την εικόνα του Οσίου Νικηφόρου, είναι πολλοί εκείνοι που γνωρίζουν την ύπαρξη του και επικαλούνται τη βοήθεια του.

Ο βίος του Οσίου

Για την ιστορία να πούμε πως ο Όσιος Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε στο ορεινό χωριό των Χανίων, το Σηρικάρι, ένα καστανοχώρι που βρίσκεται στα δυτικά του Νομού, με όμορφα δάση, πλούσια νερά, φαράγγια και σπήλαια.

Σε νεαρή ηλικία τότε που ζούσε στην Αίγυπτο

Το χωριό αυτό έχει μια ιδιομορφία που δεν την συναντούμε συχνά: είναι χωρισμένο σε ένδεκα γειτονιές, οι οποίες πήραν και το όνομα τους από τις οικογένειες που πρωτοκατοίκησαν εκεί. Έτσι ο Όσιος Νικηφόρος γεννήθηκε στην γειτονιά των Κωστογιάννηδων.

Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Ο παππούς του, που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει, τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί σ’ ένα κουρείο για να μάθει την δουλειά.

 Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν, δηλαδή τη λέπρα. Εκείνη την εποχή, τους λεπρούς τους απομόνωναν στη Σπιναλόγκα, διότι η λέπρα ως μεταδοτική αρρώστια αντιμετωπίζονταν με φόβο και αποτροπιασμό.

Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε με καράβι για την Αίγυπτο.

Εκεί έμεινε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της λέπρας ,ιδίως στα χέρια και στο πρόσωπο του έγιναν πολύ έντονα.

Γι’ αυτό, με την μεσολάβηση ενός κληρικού, κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερέας ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Ο Όσιος Νικηφόρος φωτογραφημένος στη Χίο με το νεαρό Θεόδωρο 

Ο Νικόλαος έφτασε στη Χίο το 1914  σε ηλικία 24 ετών. Στο λεπροκομείο της Χίου, που ήταν ένα συγκρότημα με πολλά ομοιόμορφα σπιτάκια, υπήρχε το εκκλησάκι του Άγιου Λαζάρου, όπου φυλάσσονταν η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας της Υπακοής.

Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο.

Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις στο σώμα του Οσίου Νικηφόρου .

Εκείνος όμως ζούσε με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει ο ίδιος.

Υπήρχε μια ιδιαίτερη πνευματική σχέση του Άγιου Άνθιμου με τον μοναχό Νικηφόρο, ο οποίος «ουδέ εν βήμα εμάκρυνεν απ’ αυτού», όπως αναφέρει ο πατήρ Θεόκλητος Διονυσιάτης.

Ο Όσιος Νικηφόρος με τον Άγιο Άνθιμο

Ο Όσιος Νικηφόρος προσευχόταν τη νύχτα, ώρες ατελείωτες, κάνοντας μετάνοιες αμέτρητες, δεν είχε λογοφέρει με κανένα ούτε χάλασε την καρδιά κάποιου κι ήταν ο κύριος ψάλτης του ναού. Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του κι έτσι έψαλλε τα περισσότερα τροπάρια και απήγγειλε τους Αποστόλους από στήθους.

Το 1957 έκλεισε το Λεπροκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς, μαζί με τον Όσιο Νικηφόρο, τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω.

 Την εποχή εκείνη ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή είχε θεραπευθεί τελείως.

Ο Όσιος Νικηφόρος σε μεγάλη ηλικία στο Λοιμοδών στην Αγία Βαρβάρα

Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο δωμάτιο του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα για να πάρει την ευχή του.

Ενώ ο ίδιος ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία. Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. Τα μάτια του ήταν μονίμως ερεθισμένα, η όραση του ελαχίστη, είχε αγκυλώσεις στα χέρια και παράλυση στα κάτω άκρα. Παρ’ όλα αυτά ήταν γλυκύτατος, μειλίχιος, χαμογελαστός, διηγείτο χαριτωμένα περιστατικά, ήταν ευχάριστος, αξιαγάπητος. Το πρόσωπο του, που ήταν φαγωμένο από τα στίγματα της ασθένειας, και τις πληγές, έλαμπε κι έπαιρναν χαρά όσοι τον έβλεπαν αυτόν τον πάμπτωχο και φαινομενικά ασθενή άνθρωπο που έλεγε: Ας είναι δοξασμένο το άγιο Όνομα Του. Έτσι περιέγραφαν τον Όσιο Νικηφόρο όσοι τον γνώρισαν από κοντά.

Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε και μετά την εκταφή του, τα άγια του λείψανα, λέγεται, πως ευωδίαζαν.

 Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του Οσίου Νικηφόρου. Στην Κρήτη είναι ιδιαίτερα αγαπητός, ειδικά στον τόπο καταγωγής του. Η μνήμη του τιμάται στις 4 Ιανουαρίου.

Ελένη Βασιλάκη

(Οι πληροφορίες για τη ζωή του Οσίου Νικηφόρου αντλήθηκαν από τον Ορθόδοξο Συναξαριστή ενώ το φωτογραφικό υλικό από τη ζωή του Οσίου από το paraklisi )

(ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε site, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα)