Ο πολιτικός που έκανε τα μέλη του ΔΝΤ να χειροκροτούν όρθια, θαυμάζοντας την Ελλάδα

           

Με βάση τα σημερινά δεδομένα ίσως ακουστεί παράξενο ή ακόμα  και αστείο όμως από αυτή τη χώρα έχει περάσει τουλάχιστον ένας άνθρωπος που έκανε τα στελέχη του ΔΝΤ να σηκωθούν όρθια και να χειροκροτήσουν, παρατεταμένα, εκφράζοντας με αυτό τον τρόπο το θαυμασμό τους για την Ελλάδα.

Ευτυχώς η ιστορία είναι ο πλέον αδιάψευστος μάρτυρας της δράσης όλων των δημοσίων προσώπων ακόμα κι αν παροδικά αυτό δεν το αντιλαμβάνονται.

Και είναι σημαντική αυτή η διάσταση των ενεργειών των προσώπων  που ασχολούνται με το Δημόσιο βίο ειδικά σήμερα που στη χώρα μας, εκτός του ότι γονάτισε οικονομικά, επιβλήθηκε και το να γονατίσει ηθικά και κοινωνικά και σε κάθε άλλο τομέα, με τις ευλογίες φυσικά αυτών που κρατούν τις τύχες του λαού της στα χέρια τους.

Ο Ξενοφώντας Ζολώτας ήταν από εκείνες τις προσωπικότητες, που αν και δεν φρόντιζε να δημιουργεί θόρυβο γύρω από το όνομα του, είχε καταφέρει αυτό που πάρα πολλοί άλλοι, κυρίως πολιτικοί, πετυχαίνουν αλλά προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Και για να γίνω πιο συγκεκριμένη ήταν το πρόσωπο εκείνο που  πέτυχε μέσα από λίγες προτάσεις που έγραψε και εκφώνησε υπό τη μορφή ομιλίας να προκαλέσει παγκόσμια αίσθηση, όλοι να μιλούν γι’ αυτόν και κυρίως εξαιτίας του να θαυμάζουν και να εξυμνούν τη χώρα μας .

Η ομιλία του είχε γίνει το 1957 σε συνεδρίαση όπου είχαμε την  
επισκόπηση και ανάλυση των συμπερασμάτων, μετά τις εργασίες του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και της Διεθνούς Τράπεζας.

Ο Ξενοφών Ζολώτας ως αντιπρόσωπος της χώρας μας είχε ουσιαστικά λειτουργήσει ως πρεσβευτής της ελληνικής γλώσσας καταφέρνοντας κάτι που μόνο ένας άνθρωπος που αγαπά βαθιά την πατρίδα  του και διαθέτει ευρύτητα γνώσης και ανοικτό πνεύμα θα μπορούσε.

Η ομιλία του ήταν ξεχωριστή γιατί είχε εκφωνηθεί στην αγγλική κάνοντας όμως αποκλειστικά χρήση ελληνικών λέξεων.Όλοι οι συμμετέχοντες στη συνεδρίαση είχαν σηκωθεί όρθιοι και χειροκροτούσαν ασταμάτητα θεωρώντας ξεχωριστό αυτό που λίγο πριν είχαν ακούσει από τον εκπρόσωπο μιας μικρής, φτωχής αλλά υπερήφανης χώρας.

Την επομένη ημέρα η ενέργεια του  Ξενοφώντα Ζολώτα ήταν  πρωτοσέλιδο στους New York Times και στην Washington Post  περνώντας έτσι σε όλο τον κόσμο το μήνυμα, ότι η ελληνική γλώσσα μπορεί να χρησιμοποιηθεί και να λειτουργήσει σε όλες τις ευρωπαϊκές γλώσσες. Κυρίως όμως είχε περάσει το μήνυμα ότι η Ελλάδα αξίζει σεβασμού και θαυμασμού.

Μάλιστα, τόση ήταν η εντύπωση, που προκάλεσε η πρώτη αυτή ομιλία στα αγγλικά αλλά στην ουσία στα ελληνικά, ώστε ο τότε Πρόεδρος της Διεθνούς Τράπεζας, Γιουτζίν Μπλάκ, τον είχε παρακάλεσε και σε επόμενη ετήσια συνεδρίαση του ΔΝΤ και της Διεθνούς Τράπεζας να μιλήσει πάλι αγγλικά, με ελληνικές λέξεις, κάτι, που επανέλαβε το 1959.

Τι είχε πει όμως το 1957 ο μεγάλος Έλληνας ακαδημαϊκός και μετέπειτα πολιτικός :

«Kyrie, 

I eulogize the archons of the Panethnic Numismatic Thesaurus and the Oecumenical Trapeza for the orthodoxy of their axioms methods and policies, although there is an episode of cacophony of the Trapeza with Hellas.

With enthusiasm we dialogue and synagonize at the synods of our didymous Organizations in which polymorphous economic ideas and dogmas are analyzed and syntherized.

Our critical problems such as the numismatic plethora generate some agony and melancholy. This phenomenon is charateristic of our epoch. But, to my thesis we have the dynamism to program therepeutic practices as a prophylacis from chaos and catastrophe.

In parallel a panethnic unhypocritical economic synergy and harmonization in a democratic climate is basic.

I apologize for my eccentric monologue. I emphasize my eucharistia to your Kyrie to the eugenic and generous American Ethnos and to the organizers and protagonists of this Ampitctyony and the gastronomic symposia»

Κι εδώ η δεύτερη ομιλία του το 1959

Kyrie,

It is Zeus’ anathema on our epoch for the dynamism of our economies and the heresy of our economic methods and policies that we should agonise between the Scylla of numismatic plethora and the Charybdis of economic anaemia.

It is not my idiosyncrasy to be ironic or sarcastic but my diagnosis would be that politicians are rather cryptoplethorists. Although they emphatically stigmatize numismatic plethora, energize it through their tactics and practices.

Our policies have to be based more on economic and less on political criteria.Our gnomon has to be a metron between political, strategic and philanthropic scopes. Political magic has always been antieconomic.

In an epoch characterised by monopolies, oligopolies, menopsonies, monopolistic antagonism and polymorphous inelasticities, our policies have to be more orthological. But this should not be metamorphosed into plethorophobia which is endemic among academic economists.

Numismatic symmetry should not antagonize economic acme. A greater harmonization between the practices of the economic and numismatic archons is basic. Parallel to this, we have to synchronize and harmonize more and more our economic and numismatic policies panethnically.

These scopes are more practical now, when the prognostics of the political and economic barometer are halcyonic. The history of our didymous organisations in this sphere has been didactic and their gnostic practices will always be a tonic to the polyonymous and idiomorphous ethnical economics. The genesis of the programmed organisations will dynamize these policies. I sympathise, therefore, with the aposties and the hierarchy of our organisations in their zeal to programme orthodox economic and numismatic policies, although I have some logomachy with them.

I apologize for having tyrannized you with my hellenic phraseology. In my epilogue, I emphasize my eulogy to the philoxenous autochthons of this cosmopolitan metropolis and my encomium to you, Kyrie, and the stenographers.

Αναπόφευκτα διαβάζοντας για εκείνες τις ξεχωριστές στιγμές, ενώπιον του ΔΝΤ, συγκρίνουμε σήμερα με τις εικόνες των σύγχρονων πολιτικών που συνδιαλέγονται με το ΔΝΤ σχεδόν επαιτώντας ώστε να ενδιαφερθεί για την Ελλάδα και να μην της γυρίσει την πλάτη.

Δυστυχώς σήμερα δεν υπάρχουν ή να το δούμε πιο αισιόδοξα δεν έχουν εμφανιστεί ακόμα στο προσκήνιο πρόσωπα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά και να υπενθυμίσουν εκεί που πρέπει πως φτωχός δεν σημαίνει κατ’ ανάγκη ελάχιστα ή καθόλου υπερήφανος.

Ελένη Βασιλάκη