Βγαλμένο από παραμύθι το Σαντορινιό φαράγγι στο Μάραθο Μαλεβιζίου

Μπορεί το όνομα του να ξεγελά όμως το φαράγγι του Σαντορινιού δε βρίσκεται κάπου στο όμορφο νησί της Σαντορίνης αλλά στην Κρήτη και συγκεκριμένα κοντά στον οικισμό του Μαράθου στο Ηράκλειο.

Της Ελένης Βασιλάκη

Παρότι δεν είναι ένα μεγάλο σε μήκος φαράγγι έχει τη δυσκολία του καθώς η βλάστηση του είναι πυκνή ενώ το χειμώνα το νερό ρέει στην κοίτη του και χρειάζεται πολύ υπομονή και προσοχή η διάσχιση του.

Όπως μας είπαν ντόπιοι, το όνομα του το φαράγγι το πήρε από το νερόμυλο του, που λέγεται Σαντορινιός. Την εποχή που κατασκευάσθηκε ο νερόμυλος δεν υπήρχε στην Κρήτη το κατάλληλο υλικό (είδος τσιμέντου) κι έτσι έφεραν από τη Σαντορίνη. Με αυτό τον τρόπο ο μύλος έγινε στη συνείδηση τους Σαντορινιός και σιγά σιγά επικράτησε κάποιοι να ονομάζουν και το φαράγγι όπου βρίσκεται Σαντορινιό, αν και για τους περισσότερους ήταν απλά ο Ποταμός.

Πράγματι λίγες εκατοντάδες μέτρα από το ξεκίνημα του φαραγγιού βλέπουμε τα ερείπια του παλιού νερόμυλου, που διέθετε δύο χώρους, ο ένας εκ των οποίων με τζάκι. Αγκαλιασμένος από τον κισσό, στέκει ακόμα εκεί, άστεγος, σε πείσμα του χρόνου, στεγνός από το νερό που πλέον τρέχει λίγο πιο κάτω, κι όχι στις μυλόπετρες του.

Όλα τα περάσματα στο όμορφο και καταπράσινο φαράγγι κατακλύζονται από αρκουδόβατους, πικροδάφνες, μυρτιές, αστύρακες, κισσό, ιτιές, πλατάνια και φυσικά χαμηλή βλάστηση ενώ ανά διαστήματα βλέπουμε πεσμένα και σε διαδικασία σήψης δέντρα καθώς και βράχους καταπράσινους από τα βρύα. Μανιτάρια διαφόρων ειδών δίνουν μια διαφορετική χρωματική νότα, με το τοπίο γενικότερα να παραπέμπει σε νεράιδες και ξωτικά

Μια πρώτη λιμνούλα που τα νερά της καθρεφτίζουν στο φως, δημιουργώντας σκηνικό βγαλμένο από παραμύθι, κλείνει, πιο πάνω από το νερόμυλο, την ευθεία πρόσβαση του φαραγγιού και υποχρεώνει τον περιπατητή να κινηθεί από το πλάι, περνώντας μέσα από εγκαταλελειμμένους οπωρώνες.

Η απόσταση από εκεί ως τον πρώτο, μεγάλο σε ύψος αλλά με σχετικά περιορισμένη ροή νερού, αυτή την εποχή, καταρράκτη δεν είναι μεγάλη. Το θέαμα του νερού που πέφτει με δύναμη από ψηλά εντυπωσιακό. Εδώ το νερό δε σχηματίζει μεγάλη λίμνη καθώς «χωνεύεται» από το έδαφος και απελευθερώνεται με κανονική, αυτή τη φορά, ροή λίγο πιο κάτω.

Ως εδώ με λίγο προσοχή και ίσως ένα ψαλίδι για κόψιμο των βάτων που ξεπετάγονται στη διαδρομή, μπορεί να περπατήσει κάποιος που δεν έχει ιδιαίτερη εμπειρία σε τέτοια ανάγλυφα. Από εκεί και πέρα ωστόσο η ανάβαση δυσκολεύει καθώς για κάμποσα μέτρα χρειάζεται αναρρίχηση πάνω σε επιφάνεια με σχεδόν κατακόρυφη κλίση και αρκετή βλάστηση και στη συνέχεια καταρρίχηση από μεγάλες πλακούρες που ελλοχεύουν κίνδυνο γλιστρήματος.

Η πορεία συνεχίζεται μέσα από την κοίτη του ρυακιού και ξανά στο πλάι του από σημεία που η βλάστηση από τα κλαδιά των δέντρων και τους βάτους δημιουργεί σχεδόν τείχη, δύσκολα προσπελάσιμα.

Όμως η κατάληξη του φαραγγιού, στους διπλούς καταρράκτες και στη λιμνούλα που σχηματίζουν, αποζημιώνει για την προσπάθεια. Από δω και πάνω δεν υπάρχει κάτι αξιόλογο να δει κανείς ενώ η επιστροφή γίνεται από τα ίδια σημεία με δυνατότητα παράκαμψης περίπου στο μέσο της διαδρομής σε αγροτικό δρόμο.