Η γεύση της είναι έντονη και πιπεράτη και είναι
σίγουρο πως θα απογειώσει τις πράσινες σαλάτες σας αλλά και τα ζυμαρικά σας, εφόσον είστε λίγο πιο προχωρημένοι μαγειρικά.
Η άγρια ρόκα ή Eruca vesicaria, όπως
είναι η επιστημονική της ονομασία, είναι αυτοφυής στην Ελλάδα, σε υγρά
εδάφη, σε ακαλλιέργητους και καλλιεργημένους τόπους.
Απ' αυτήν συλλέγουμε τα τρυφερά φύλλα της και τις
κορυφές των βλαστών της αλλά και τους σπόρους της, στο στάδιο μετά την ανθοφορία.
Οι αρχαίοι θεωρούσαν τη ρόκα χόρτο αφροδισιακό αλλά
και φάρμακο για τα μάτια. Πίστευαν επίσης ότι προστατεύει τους κήπους από τα
βλαβερά ζωύφια.
Περιέχει προ-βιταμίνη Α, βιταμίνη C, E, φυλλικό οξύ,
ασβέστιο, χαλκό, σίδηρο, μαγνήσιο, μαγγάνιο, ψευδάργυρου, φώσφορο, κάλιο και
φυτικές ίνες. Επίσης περιέχει θειαμίνη, ριβοφλαβίνη, βιταμίνη Β6, Β9,
παντοθενικού οξύ, καροτενοειδή (λουτεΐνη, β-καροτένιο), φλαβονοειδή και
θειογλυκοζίτες (γλυκοερουκίνη).
Ως φυτό θεωρείται άριστο τονωτικό και θεραπευτικό καθώς καθαρίζει
το αίμα, βοηθά στην αύξηση της αιμοσφαιρίνης στο αίμα, απομακρύνει τη
χοληστερόλη, ενισχύει τα τοιχώματα των αιμοφόρων αγγείων, ρίχνει τα επίπεδα του
σακχάρου στο αίμα, σταθεροποιεί το μεταβολισμό και συνεπώς στην προσπάθεια της
απώλειας του βάρους.
Τα φύλλα της ρόκας είναι διουρητικά, αντισκορβουτικά,
αντιβακτηριδιακά, αντιφλεγμονώδη, διεγερτικά, αποτοξινωτικά, τονωτικά και
θεραπευτικά για το στομάχι.
Λένε πως ενισχύει και τη σεξουαλική διάθεση, με τις αφροδισιακές ιδιότητες της να έχουν καταγραφεί
από τους ρωμαϊκούς χρόνους.
Το φυτό αυτό επίσης χρησιμοποιείται για τη φροντίδα
του λιπαρού δέρματος της κεφαλής και για την πρόληψη της τριχόπτωσης.
Η καλύτερη
εποχή για να χρησιμοποιήσουμε τη ρόκα είναι το χειμώνα και στις αρχές της άνοιξης, αν
και στην καλλιεργημένη μορφή της μπορούμε να τη βρίσκουμε όλο το χρόνο.
Βέβαια η ήμερη και καλλιεργημένη ρόκα έχει γεύση πιο
γλυκιά και πιο ελαφρύ άρωμα.
Αντίθετα η άγρια μπορεί να δώσει γεύση και ένταση, πέρα από
τις σαλάτες, και σε σάλτσες για ζυμαρικά και ρύζι.