Μια όαση δροσιάς στις Αβδανίτες Μυλοποτάμου

Οι Αβδανίτες, είναι ένα όμορφο, γραφικό και με  αρκετό πράσινο, χωριό περίπου 36 χιλιόμετρα νοτιοανατολικά του Ρεθύμνου.

Λίγο πριν την είσοδο του, και περνώντας από ένα παρακλάδι του Γεροποτάμου, σε μια γωνία γεμάτη πλατάνια βρίσκεται η παλιά βρύση του οικισμού, που αναπαλαιώθηκε και ενισχύθηκε με πρόσθετα έργα ώστε να γίνει μια όαση δροσιάς, όχι μόνο για τους λιγοστούς κατοίκους αλλά και για τους περαστικούς.

Με νερό πόσιμο που τρέχει χειμώνα καλοκαίρι η βρύση, όπως αναφέρει η εγχάρακτη επιγραφή που την πλαισιώνει, κτίστηκε το 1909.

Φέρει δύο κρήνες με μικρές γούρνες  και πετρόκτιστο  αυλάκι  μέσω του οποίου διοχετεύεται το νερό σε άλλο σημείο, προφανώς για την κάλυψη άλλων αναγκών του χωριού. 

Δίπλα στην βρύση έχουν φτιαχτεί άνετες πέτρινες πολυθρόνες και τραπέζι για όσους θελήσουν να σταματήσουν εκεί να απολαύσουν το μαγικό σκηνικό που δημιουργούν τα δέντρα, το νερό αλλά και η γαλήνη, που αποτελεί κύριο χαρακτηριστικό πια των μικρών και χωρίς πολλούς κατοίκους οικισμών της Κρήτης.

Εκεί κάτω από τη σκιά των δέντρων και με συντροφιά το γάργαρο ήχο του νερού  αν αφουγκραστείς και κλείσεις τα μάτια ίσως ακούσεις τις χαρούμενες φωνές των κοριτσιών που έρχονταν με τις στάμνες για να πάρουν νερό για τη λάτρα των σπιτιών τους, ίσως αισθανθείς το φόβο που πλημμύριζε το χωριό όταν όσοι τούρκεψαν αναζητούσαν αφορμές για να τιμωρήσουν όσους δεν είχαν αλλαξοπιστήσει κι αν επιμείνεις ίσως νιώσεις και την οσμή του θανάτου, που γέμισε το Μυλοπόταμο με τις μαζικές εκτελέσεις την Κατοχή .

Οι Αβδανίτες από το 1995 έχουν χαρακτηριστεί παραδοσιακός αγροτικός οικισμός καθώς τις ρίζες τους, τουλάχιστον τις καταγεγραμμένες , τις εντοπίζουμε από την Ενετοκρατία.

 Επί Τουρκορατίας η πλειοψηφία των κατοίκων του χωριού  ήταν μουσουλμάνοι ενώ όπως όλα τα γειτονικά χωριά πλήρωσε βαρύ φόρο αίματος κατά τη Γερμανική Κατοχή, με εκτελέσεις του ανδρικού πληθυσμού του.

Ελένη Βασιλάκη