Η τελευταία λειτουργία στην Αγία Σοφία από το ήρωα ιερέα π. Λευτέρη Νουφράκη από τις Αλώνες

Μια όμορφη ιστορία, που φέρνει δάκρυα στα μάτια και παραμένει σχεδόν άγνωστη, με πρωταγωνιστή έναν Κρητικό ιερέα στην Αγιά Σοφιά μας θύμισε ο γιατρός Δημήτρης Τριάντος, κάθε ανάρτηση του οποίου αποτελεί πραγματικά ιστορικό θησαυρό.

Η ιστορία εκτυλίσσεται 100 χρόνια από την τελευταία φορά που λειτούργησε η Αγιά-Σοφιά, και πρωταγωνιστής της ήταν ο παπα-Λευτέρης Νουφράκης, από τις Αλώνες Ρεθύμνου, ο στρατιωτικός ιερέας της Β' Ελληνικής Μεραρχίας, μια από τις δύο που συμμετείχαν στο εκστρατευτικό σώμα στην Ουκρανία.

 Η Μεραρχία στάθμευσε για λίγο στην Κωνσταντινούπολη, που βρισκόταν τότε υπό "συμμαχική επικυριαρχία" στο τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου.

Την απόφαση την είχε ήδη πάρει ο παπα-Λευτέρης. Την ανακοίνωσε σε μια ομάδα αξιωματικών, τον ταξίαρχο Φραντζή, τον ταγματάρχη Λιαρομάτη, το λοχαγό Σταματίου και τον υπολοχαγό Νικολάου, καθώς αγνάντευαν μαζί από το πλοίο τον Παρθενώνα του Νεότερου Ελληνισμού. 

Ήταν αποφασιστικός και κατηγορηματικός: 

- Αν δεν έρθετε εσείς, θα πάω μοναχός μου! Μόνο ένα ψάλτη θέλω, εσύ Λιαρομάτη, θα μου κάνεις τον ψάλτη;

Ένας Ρωμιός της Πόλης, ο Κοσμάς με την βάρκα του, τους μεταφέρει από το πλοίο στην προκυμαία και τους οδηγεί από το συντομότερο δρόμο στην Αγιά-Σοφιά. 

Η πόρτα ήταν ανοιχτή λες και τους περίμενε. Ο Τούρκος φύλακας κάτι πήγε να πει στη γλώσσα του όμως τον καθήλωσε στη θέση του ο Ταξίαρχος. Ο παπα-Λευτέρης ψιθύρισε με συγκίνηση: 

"Εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς Ναόν Αγίον σου εν φόβω...". Προχωρεί γρήγορα, δεν χρονοτριβεί. Εντοπίζει το χώρο στον οποίο βρισκόταν το Ιερό, βρίσκει ένα τραπεζάκι, ανοίγει την τσάντα του, βάζει το πετραχήλι του και αρχίζει:

 - Ευλογημένη η Βασιλεία του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. 

- Αμήν, αποκρίνεται ο Ταγματάρχης.

Χρέη νεωκόρου εκτελεί ο υπολοχαγός. 

Η Αγιά-Σοφιά ξαναλειτουργεί!, ύστερα από 466 ολόκληρα χρόνια ακούγεται ξανά το "Τη Υπερμάχω Στρατηγώ..."!

Η Εκκλησία αρχίζει να γεμίζει με Τούρκους που παρακολουθούν σιωπηλοί μη μπορώντας να πιστέψουν στα μάτια τους! Οι ώρες δύσκολες, αλλά και ανεπανάληπτες!. 

Ο παπα-Νουφράκης συνεχίζει. Βγάζει από την τσάντα ένα μικρό Άγιο Ποτήριο, ένα δισκάριο, ένα μαχαιράκι, ένα μικρό πρόσφορο κι ένα μικρό μπουκαλάκι με νάμα. 

Με ιερή συγκίνηση και κατάνυξη κάνει την προσκομιδή, το "Πιστεύω", το λέει ο Ταξίαρχος, Στο μεταξύ η Αγιά-Σοφιά έχει γεμίσει και με Έλληνες της Πόλης που δεν μπορούν να συγκρατήσουν τα δάκρυα τους. 

Η Λειτουργία φτάνει στο ιερότερο σημείο της. Ο παπα-Λευτέρης με πάλλουσα από τη συγκίνηση φωνή λέει: "Τα σα εκ των Σω, Σοι προσφέρομεν κατά πάντα και δια πάντα". 

Οι αξιωματικοί γονατίζουν, ο ταγματάρχης ψέλνει το "Σε υμνούμεν, Σε ευλογούμεν, Σοι ευχαριστούμεν…. Ακολουθεί το " Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε" και οι αξιωματικοί κοινωνούν. 

Η Θεία Λειτουργία ολοκληρώθηκε, ένα όνειρο γενεών έχει γίνει πραγματικότητα!

Ο παπα-Λευτέρης λέει στον υπολοχαγό: " Μάζεψε τα γρήγορα όλα και βάλτα μέσα στην τσάντα". 

Οι Τούρκοι έτοιμοι να τους επιτεθούν, ένας Τούρκος αξιωματούχος εμφανίζεται με την ακολουθία του και τους λέει: "Ντουρούν χέμεν" (αφήστε τους να περάσουν), εκείνη τη στιγμή αυτό επέβαλαν τα συμφέροντα της πατρίδας του, δεν ξεχνά ότι στ' ανοιχτά της Πόλης βρίσκονται δύο ετοιμοπόλεμες Ελληνικές Μεραρχίες.

Ο παπα-Νουφράκης βγαίνει από την Αγιά-Σοφιά, ένας μεγαλόσωμος Τούρκος τον ακολουθεί, σηκώνει ένα ξύλο και ορμά για να τον χτυπήσει, ο παπάς σκύβει, ο Τούρκος τον βρίσκει στον ώμο, πριν του δώσει το τελειωτικό χτύπημα, ο ταγματάρχης και ο λοχαγός τον αφοπλίζουν. 

Τελικά τρέχουν όλοι προς την βάρκα, ο Κοσμάς μαζεύει τα σχοινιά και αρχίζει να κωπηλατεί. Σε λίγο βρίσκονται πάνω στο πολεμικό τους πλοίο, ασφαλείς και θριαμβευτές.

Ακολουθεί διπλωματικό επεισόδιο, ο Ελευθέριος Βενιζέλος επιπλήττει γραπτώς τον παπα-Λευτέρη αλλά ταυτόχρονα φροντίζει να επικοινωνήσει μαζί του και " συνεχάρη τον πατριώτη ιερέα, που έστω και για λίγη ώρα ζωντάνεψε τα πιο ιερά όνειρα του Έθνους μας". 

Την ιστορία "ζωντάνεψε" ο κ. Αντώνης Στιβακτάκης όπως του τα διηγήθηκε με δάκρυα στα μάτια ο παππούς του, που ήταν στην ίδια μεραρχία με τον ηρωικό παπά.

Στο έπος του 1940, ο παπά Λευτέρης ενώ είχε βγει στην σύνταξη, πήγε εθελοντής! πέθανε την επόμενη χρονιά στην Αθήνα, ύστερα από κρυοπαγήματα που υπέστη στην Αλβανία!