Οι χρυσές εποχές όπου στο Ηράκλειο και τις συνοικίες του λειτουργούσαν πάνω από 20 σινεμά

Ευτυχώς για όλους εμάς ο καλός, παλιός κινηματογράφος, σε πείσμα των κάθε είδους ξενόφερτων ή και κακών ποιοτικά σύγχρονων ελληνικών παραγωγών, παραμένει ζωντανός και αναντικατάστατος.

 Της Ελένης Βασιλάκη

Ο θησαυρός των ταινιών, που γυρίστηκαν τις προηγούμενες δεκαετίες, και μεγάλωσαν γενιές Ελλήνων εξακολουθεί σήμερα να αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι του προγράμματος αρκετών τηλεοπτικών καναλιών. 

Τι γίνεται όμως με το φυσικό χώρο προβολής αυτών των ταινιών, τους κινηματογράφους; Δυστυχώς εδώ τα πράγματα έχουν αλλάξει άρδην και η κινηματογραφική βιομηχανία έχει εξελιχθεί δίνοντας τη θέση των άλλοτε  μικρών συνοικιακών και κεντρικών κινηματογράφων σε απρόσωπα γιγαντιαία πολυσινεμά.

 Ποιος από τους σημερινούς νέους κινηματογραφόφιλους θα μπορούσε να φανταστεί  πώς το Ηράκλειο από τη δεκαετία του 1950 μέχρι κι εκείνη του 1970 φιλοξενούσε περισσότερους από 20 κινηματογράφους;

Κι όμως το Ηράκλειο ήταν μια πόλη γεμάτη κινηματογραφικές αίθουσες. Άλλες στο κέντρο κι άλλες σε συνοικίες κι όλες τους κατάφερναν και γέμιζαν καθημερινά από κόσμο που «ρουφούσε»  τις νέες ελληνικές και ξένες κινηματογραφικές ταινίες τις οποίες πρόβαλαν, με φανταχτερούς και  δακρύβρεχτους- σε κάποιες περιπτώσεις- τίτλους.

 Τόπος συνάντησης, διασκέδασης, κοινωνικής επαφής, ενημέρωσης, οι κινηματογράφοι του Ηρακλείου, άλλων εποχών, έπαιζαν αδιαμφισβήτητα ρόλο καταλυτικό στη γενικότερη λειτουργία της πόλης με την ίδια την πόλη να εμπνέεται από αυτούς τους χώρους και να αλληλεπιδρά μαζί τους.

 Ο Βαγγέλης Κρασαγάκης λατρεύει το παρελθόν και τη λατρεία του αυτή δεν την αποδεικνύει μόνο μέσω του όμορφου παλαιοπωλείου που διατηρεί στην Αγίου Τίτου αλλά και μέσα από τις εκατοντάδες ιστορίες που έχει να διηγηθεί γι αυτή την πόλη.

Φανατικός κινηματογραφόφιλος ο ίδιος από μικρό παιδί ,όχι μόνο σύχναζε στους κινηματογράφους του Ηρακλείου αλλά μάζευε μανιωδώς τα προγράμματα και κάθε διαφημιστικό που διένειμαν για τις ταινίες τους.

Σήμερα αυτό το υλικό αποτελεί έναν, πραγματικά, μικρό θησαυρό απ' όλες τις απόψεις. Αφενός θυμίζει σε παλιούς Ηρακλειώτες κινηματογράφους που σήμερα δεν υπάρχουν και συνιστούσαν, κατά το παρελθόν, σημείο αναφοράς για την καθημερινότητα τους. Αφετέρου παρουσιάζει στους σύγχρονους Ηρακλειώτες ένα από τα σημαντικότερα κομμάτια του παζλ της  διασκέδασης αλλοτινών εποχών και το σημαντικό ρόλο που διαδραμάτιζαν οι κινηματογράφοι στο ψυχαγωγικό προφίλ της πόλης.

 Ο κ. Κρασαγάκης θυμάται και μας περιγράφει πως στο κέντρο του Ηρακλείου , πέρα από το κινηματοθέατρο Αστόρια- που ευτυχώς διατηρείται ακόμα- είχαμε κινηματογράφους όπως την Ηλέκτρα, το Ντορέ, τον υπόγειο και ισόγειο Απόλλωνα, το Κάντια. Πίσω από το Καπετανάκειο υπήρχε το Παλάς. Στις Πατέλες λειτουργούσαν δύο θερινοί κινηματογράφοι, η Μαρίνα και η Αντιάννα ενώ στην περιοχή της Θερίσου υπήρχε η Αίγλη. Στο Μασταμπά φιλοξενούνταν δύο κινηματογράφοι, το Ρομάντικα και ο Γαλαξίας. Κάπου στη Λεωφόρο Δημοκρατίας υπήρχε ο κινηματογράφος Κάστρο ενώ πίσω από το 3ο γυμνάσιο συναντούσαμε τη Σταυρωτή.

 Στον Πόρο υπήρχε το Κνωσός ενώ στη στάση Μαρινάκη η Ανδρομέδα. Και τα Καμίνα είχαν όμως τις δικές τους κινηματογραφικές αίθουσες και συγκεκριμένα το Ρίβολι και το Νέο Ρίβολι. Στη Νέα Αλικαρνασσό υπήρχαν οι κινηματογράφοι Ηρόδοτος και Αμόρε. Τέλος εκτός κέντρου αλλά κοντά σε αυτό  λειτουργούσαν οι κινηματογράφοι Ορφέας και Μινώα.

Κάποιοι κινηματογράφοι , όπως το Αστόρια, το Ντορέ και η Ηλέκτρα είχαν διπλό ρόλο αφού εκτός από κινηματογραφικές ταινίες φιλοξενούσαν συχνά και θεατρικά έργα.

Κοινό χαρακτηριστικό όλων ήταν, ωστόσο, πως σχεδόν καθημερινά και ειδικά στις πρώτες προβολές γέμιζαν ασφυκτικά από Ηρακλειώτες  που "διψούσαν" για ταινίες. 

Στα μάτια τους ο κινηματογράφος  ξεδίπλωνε έναν άλλο κόσμο όπου οι ανυπέρβλητες  αγάπες και έρωτες, οι  περιπέτειες που έκοβαν την ανάσα, οι κωμωδίες που σ' έκαναν να γελάς μέχρι δακρύων, τα έργα με ιστορικές αναφορές είχαν ένα διαφορετικό νόημα.

Ο κινηματογράφος δεν ήταν μια από τις πολλές επιλογές για ψυχαγωγία αλλά ίσως η βασικότερη καθότι το Ηράκλειο μπορεί να αποκτούσε τη δεκαετία του 1950 έως εκείνη του 1970 τα χαρακτηριστικά μιας μεγάλης πόλης όμως παρέμενε μια επαρχιακή πόλη όπου οι προσλαμβάνουσες από τον έξω κόσμο ήταν ακόμα περιορισμένες.

Γι αυτό και ο αριθμός των κινηματογράφων ήταν τεράστιος για την εποχή και για τον ίδιο λόγο όλες οι αίθουσες λειτουργούσαν χωρίς κενά καθίσματα.

(ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε site, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα)