Το απόλυτο μεταφορικό μέσο των προηγούμενων δεκαετιών στο Οροπέδιο του Λασιθίου

Πριν από τουλάχιστον τρεις δεκαετίες ήταν το απόλυτο μεταφορικό μέσο στο Οροπέδιο του Λασιθίου. Με αυτό πήγαιναν στα χωράφια τους, με αυτό μετακινούνταν από το ένα χωριό στο άλλο, με αυτό πηγαινοέρχονταν στο σχολείο τα παιδιά κι αν παρίστατο ανάγκη με αυτό μετέφεραν ακόμα και τραυματίες.

Ο λόγος φυσικά για το ποδήλατο που γνώρισε μεγάλες δόξες στο Λασίθι καθώς η διαμόρφωση του εδάφους καθιστούσε εύκολη υπόθεση την ποδηλατάδα.

Ο Κώστας Φουκαράκης, από το Καμινάκι, μας είπε πως κάθε οικογένεια διέθετε τουλάχιστον δύο με τρία ποδήλατα και με αυτά έκανε στην κυριολεξία τα πάντα…

Ο ίδιος μάλιστα θυμάται πως με ποδήλατο τον είχαν μεταφέρει στο χωριό του κάποια στιγμή που έσπασε το πόδι του ενώ έπαιζε μπάλα. 

Με το ποδήλατο έκαναν και μεταφορές πραγμάτων, τοποθετώντας ένα κιβώτιο πίσω που λειτουργούσε ως μεγάλο καλάθι. Ότι ήταν βαρύ μεταφέρονταν με τα ζώα ενώ για μικρές ποσότητες και βάρη το ποδήλατο ήταν ότι έπρεπε...

Τα παιδιά του γυμνασίου, που ήταν αναγκαίο να μετακινηθούν από όλα τα γύρω χωριά, το έκαναν με ποδήλατο, το οποίο δε, για να δείχνει πιο όμορφο, το στόλιζαν με σημαιάκια, φούντες κι ότι άλλο θεωρούσαν πως μπορούσε να προκαλέσει το θαυμασμό.

Ποδηλατάδικα υπήρχαν τότε και στο Μαρμακέτω και στον Άγιο Γεώργιο για να μπορούν να αγοράζουν τα μεταφορικά τους μέσα οι Λασιθιώτες, χωρίς να τρέχουν στο Ηράκλειο, ενώ ήταν σύνηθες οι μικροί να «κληρονομούν» από τους γονείς τα παλιά ποδήλατα τους.

Επειδή όμως αυτά ήταν ψηλά τα πρώτα μαθήματα οδήγησης και ισορροπίας, και οι μετέπειτα μετακινήσεις, γινόταν με τους πιτσιρικάδες να περνούν το πόδι κάτω από τη σωλήνα που ένωνε σέλα και μπροστινό τροχό έτσι ώστε να κρέμονται στο πλάι και να φθάνουν τα πετάλια .

Οι πιο εύποροι βέβαια μπορούσαν να αγοράσουν παιδικά ποδήλατα για τα τέκνα τους κι έτσι η πρώτη επαφή με τις δύο ρόδες γινόταν πιο... φυσιολογικά

Όσο για τις πτώσεις από ποδήλατο…ίσως και να μην υπάρχει παλιός κάτοικος του Οροπεδίου χωρίς σημάδια στο σώμα απ' αυτές.

Το ποδήλατο των τριών φωτογραφιών είναι από εκείνα τα παλιά που μαζικά κυκλοφορούσαν στην περιοχή. Οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας "Σέλι Αμπέλου", δίπλα στους πέτρινους αλευρόμυλους, δεν το πέταξαν αλλά το έχουν τοποθετήσει σε μια γωνιά της αυλής τους για να θυμίζει τις παλιές καλές εποχές.

Το ποδήλατο της τελευταίας φωτογραφίας είναι μοντέλο του 1950 και κυκλοφορούσε στο χωριό Καμινάκι από το Χρονογιώργη. Σήμερα το έχει κληρονομήσει και το έχει επισκευάσει ο Ανδρέας Μπαριτάκης, που διαμένει στα Χανιά και το φυλάει ως κόρη οφθαλμού στο σπίτι του, θεωρώντας το κληρονομία που δεν πρέπει να χαθεί.

Αν το καλοσκεφτεί πάντως κανείς με τις τιμές που έχουν σήμερα τα καύσιμα και με την ανάγκη που υπάρχει για πιο υγιεινές συνθήκες ζωής ίσως δεν θα έπρεπε τα ποδήλατα να είναι ενθυμήματα παλιών καλών εποχών αλλά να επανέλθουν στη ζωή των κατοίκων του Οροπεδίου.