Τιμούν τη μνήμη του Κρητικού Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού στην Κάτω Βάθεια

Αύριο Σάββατο, 4 Ιανουαρίου, η Εκκλησία μας τιμά τη μνήμη του Κρητικού Οσίου Νικηφόρου του Λεπρού και με αφορμή τη γιορτή στον Ιερό Ναό της Μεταμόρφωσης του Σωτήρος στην Κάτω Βάθεια, στις 7.30 το πρωί, θα ψαλεί Όρθρος και θα ακολουθήσει Θεία Λειτουργία,  ιερουργούντος του Πανοσιολογιώτατου Αρχιμανδρίτου και ιεροκήρυκα της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης Δημητρίου Πολιτάκη.

Από σήμερα μάλιστα βρίσκεται στο ναό της Κάτω Βάθειας και θα παραμείνει και αύριο, για τους πιστούς που θέλουν να το προσκυνήσουν, το Ιερό Λείψανο του Οσίου Νικηφόρου .

Ποιός ήταν ο Όσιος Νικηφόρος ο Λεπρός

Για την ιστορία να πούμε πως ο Όσιος Νικηφόρος (κατά κόσμο Νικόλαος Τζανακάκης) γεννήθηκε στο Σηρικάρι, ένα καστανοχώρι που βρίσκεται στα δυτικά του Νομού Χανίων.

Οι γονείς του ήταν απλοί και ευλαβείς χωρικοί, οι οποίοι ενώ ακόμη ήταν μικρό παιδί πέθαναν και τον άφησαν ορφανό. Έτσι, σε ηλικία 13 ετών, έφυγε από το σπίτι του. Ο παππούς του, που είχε αναλάβει να τον μεγαλώσει, τον πήγε στα Χανιά να εργαστεί εκεί σ’ ένα κουρείο για να μάθει την δουλειά.

 Τότε εμφάνισε και τα πρώτα σημεία της νόσου του Χάνσεν, δηλαδή τη λέπρα. Ο Νικόλαος όταν έγινε 16 ετών και τα σημάδια της νόσου άρχισαν να γίνονται πιο εμφανή, για να αποφύγει τον εγκλεισμό του στην Σπιναλόγκα έφυγε για την Αίγυπτο.

Εκεί έμεινε εργαζόμενος στην Αλεξάνδρεια, πάλι σ’ ένα κουρείο, όμως τα σημάδια της νόσου γίνονταν όλο και πιο εμφανή.

Γι’ αυτό, με την μεσολάβηση ενός κληρικού, κατέφυγε στην Χίο, όπου υπήρχε τότε ένα λεπροκομείο, στο όποιο ήταν ιερέας ο πατήρ Άνθιμος Βαγιανός, ο μετέπειτα Άγιος Άνθιμος.

Μέσα σε 2 χρόνια ο Άγιος Άνθιμος τον έκρινε έτοιμο για το αγγελικό σχήμα και τον έκειρε μοναχό με το όνομα Νικηφόρο.

Η νόσος προχωρούσε και εξελίσσονταν και ελλείψει καταλλήλων φαρμάκων, επέφερε πολλές και μεγάλες αλλοιώσεις . 

Ο Όσιος Νικηφόρος ζούσε με νηστεία αυστηρή, εργαζόμενος στους κήπους. Μάλιστα κατέγραψε σε ένα κατάλογο και τα θαύματα του Άγιου Ανθίμου, τα όποια είχε δει ο ίδιος.

Εξ αιτίας της ασθενείας του όμως, σιγά-σιγά έχασε το φως του.

Το 1957 έκλεισε το λεπροκομείο της Χίου και τους εναπομείναντες ασθενείς, μαζί με τον Όσιο Νικηφόρο, τους έστειλαν στον Αντιλεπρικό Σταθμό Αγίας Βαρβάρας Αθηνών, στο Αιγάλεω.

 Την εποχή εκείνη ήταν περίπου 67 ετών. Τα μέλη του και τα μάτια του είχαν τελείως αλλοιωθεί και παραμορφωθεί από την νόσο.

Εκεί, στον αντιλεπρικό σταθμό ζούσε και ο πατήρ Ευμένιος, ο οποίος είχε κι αυτός προσβληθεί από την νόσο του Χάνσεν, αλλά με την επιτυχή φαρμακευτική αγωγή είχε θεραπευθεί τελείως. 

Πλήθος κόσμου συνέρρεε στο δωμάτιο του λεπρού μοναχού Νικηφόρου, στην Αγία Βαρβάρα για να πάρει την ευχή του.Ενώ ο ίδιος ήταν κατάκοιτος, με πληγές και πόνους, δεν γόγγυζε αλλά έδειχνε μεγάλη καρτερία. Είχε το χάρισμα της παρηγοριάς των θλιβομένων. 

Σε ηλικία 74 ετών, στις 4 Ιανουαρίου του 1964 μ.Χ., κοιμήθηκε. Μετά την εκταφή του, τα  λείψανα του, λέγεται, πως ευωδίαζαν.

 Ο πατήρ Ευμένιος, και άλλοι πιστοί ανέφεραν πολλές περιπτώσεις, όπου έγιναν θαύματα με την επίκληση των πρεσβειών προς τον Θεό, του Οσίου Νικηφόρου.