Μια όμορφη τελετουργία στη διάρκεια γιορτής στον Άγιο Κωνσταντίνο στο Ρέθυμνο κατέγραψε, κατά την περιήγηση του στην Κρήτη το 1415, ο Λατίνος καλόγερος και γεωγράφος Cristoforo Buondelmonti.
Ο Άγιος Κωνσταντίνος ήταν το χωριό που επί Ενετοκρατίας επέλεξαν πολλοί άρχοντες ως θέρετρο αναψυχής ή τόπο μόνιμης κατοικίας. Ήταν φέουδο της οικογένειας Μπαρότζι, κι εκεί είχαν κτίσει τη βίλα τους, επιμέρους τμήματα της οποίας σώζονται ως τις μέρες μας.
Ο Buondelmonti διανυκτέρευσε στον Άγιο Κωνσταντίνο γιατί τις ημέρες που βρέθηκε στην περιοχή αυτή οργανώνονταν γιορτή και ήθελε να την παρακολουθήσει. Η περιγραφή που κάνει είναι ενδιαφέρουσα καθώς αφορά ένα τελετουργικό δυστυχώς μη σωζόμενο στις μέρες μας.
Σύμφωνα με την περιγραφή του, το βράδυ ήταν έτοιμοι να κοιμηθούν όταν μέσα στο σκοτάδι έφθασαν εκεί όλοι οι χωρικοί με τις γυναίκες τους κρατώντας πυρσούς και τραγουδώντας. Κατέβαιναν,όπως γράφει,στην πεδιάδα ο ένας πίσω από τον άλλο φθάνοντας στον Άγιο Κωνσταντίνο με θόρυβο.
Πριν μπουν στην εκκλησία έκαναν τρεις ή τέσσερις φορές το γύρο της με τα ζώα τους και τα τρόφιμα τους. Έπειτα καταστάλαξαν σε μια άκρη του ισιώματος αυτοί που έρχονταν από την Πάνω Σύβριτο (Αμάρι).Μετά την ομιλία του ιερέα βρήκαν ένα πιο άνετο μέρος και κάθισαν. Από την άλλη πλευρά, κάτω από τα πλατάνια, τακτοποιήθηκαν όσοι είχαν έλθει από την Κάτω Σύβριτο (Άγιο Βασίλειο).
Και συνεχίζει ο Buondelmonti αναφέροντας πως ενώ όλος ο κόσμος χαίρεται οι νέοι βάζουν τα δυνατά τους να ξεπεράσουν τους συντρόφους τους στην παλαίστρα και στο τόξο, υπό των ήχο των τυμπάνων και κάτω από τα βλέμματα των γερόντων.
Αυτοί, οι γέροντες δηλαδή, ασκώντας την εξουσία τιμούν το νικητή και θέτουν στο κεφάλι του ένα στεφάνι από πράσινα φύλλα ελιάς. Στεφανώνουν επίσης τις γυναίκες που διακρίθηκαν στο χορό, με στεφάνι καμωμένο από όλων των ειδών τα λουλούδια.
Οι γέροι αυτοί Ρωμαίοι, όπως τους χαρακτηρίζει, είναι ντυμένοι όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού. Εντύπωση του έκανε, και γι αυτό το καταγράφει, πως οι οικογένειες τους παντρεύονται μεταξύ τους για να μην αναμιχθεί το αίμα αυτής της παλιάς αρχοντιάς με αίμα ανθρώπων ξένων προς τη γενιά τους. Κι όταν ένας άνθρωπος γεννιέται σ’ αυτές τις οικογένειες μιλούν γι αυτόν μόνο με λόγια τιμητικά και δεν παύουν να τον αποκαλούν ως τον θάνατο του «Κύριε Τάδε».
Συνεχίζοντας την περιγραφή της γιορτής ο Φλωρεντίνος καλόγερος λέει πως παρευρίσκονταν σε αυτή μεγάλο πλήθος χριστιανών που έπειτα επέστρεψαν στα σπίτια τους τραγουδώντας όλοι μαζί.
Η τύχη, γράφει, το έφερε να γυρίζει μαζί με μερικούς απ’ αυτούς προς βουνά σκεπασμένα με πράσινο και μακρινά λιβάδια. Καθώς προχωρούσαν μάλιστα ένας άνθρωπος από τη συντροφιά, πιο σοφός από τους άλλους, τους έδειχνε μια φλέβα αργύρου, χρυσού και κασίτερου.
ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ αυστηρά η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε SITE χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα
Η Ελένη Βασιλάκη είναι δημοσιογράφος. Έχει εργαστεί από το 1995 μέχρι σήμερα σε εφημερίδες και ραδιοφωνικούς σταθμούς του Ηρακλείου συνεργαζόμενη παράλληλα με ΜΜΕ στην Αθήνα. Είναι πτυχιούχος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης με master στη Διοίκηση Πολιτισμικών Μονάδων ενώ μιλά Αγγλικά και Ιταλικά. Λατρεύει τα ταξίδια και τις εκδρομές, τις πεζοπορίες στη φύση και τη γνωριμία με τον τόπο της και τους ανθρώπους του.