Θα πληρώνατε 8,9 ευρώ για να κοιμηθείτε μια ώρα πάνω σε σανό;

Έκπληξη μας προκάλεσε η ανάρτηση της φίλης Έλενας Νάμινι από τα Τρίκαλα, που αυτή την περίοδο βρίσκεται στην Φινλανδία, την οποία "οργώνει" στην κυριολεξία προσφέροντας στους διαδικτυακούς της φίλους μοναδικές εικόνες αλλά και πρωτότυπες για τα ελληνικά δεδομένα ιδέες και πρακτικές από την καλά οργανωμένη χώρα του βορρά.

Ανάμεσα σε αυτές και η χρήση σανού για ύπνο έναντι 8,90 ευρώ την ώρα στην περιφέρεια Suomussalmi, λίγα χιλιόμετρα πριν τα Φινλανδορωσικά σύνορα. Ναι καλά διαβάσατε πάνω σε σανό...

Εκεί, όπως γράφει, υπάρχει ένα ξέφωτο, ανάμεσα στο πυκνό δάσος, κι ένας χώρος στάθμευσης με ένα μαγαζάκι που σερβίρει καφέ και τηγανίτες. Παραδίπλα, για όποιον θέλει να ξεκουραστεί, από την οδήγηση, υπάρχουν ξύλινα παχνιά με σανό, που προτρέπουν τους επισκέπτες να φτιάξουν την δική τους "φωλιά" στον σανό και να χαλαρώσουν. 

Κι αυτό έναντι 8,90 ευρώ το άτομο για μία ώρα. Αδιανόητο για τα ελληνικά δεδομένα κι όμως πραγματικό, έξυπνο και κατά πως φαίνεται με ανταπόκριση στον κόσμο, που κακά τα ψέματα δεν έχει την ευκαιρία,ζώντας σε πόλεις, να βρει σανό και να πάρει ένα υπνάκο ακουμπώντας πάνω του.

Όσοι έχουν μεγαλώσει σε χωριά κι είχαν ζώα και στάβλους με άχυρα ίσως να ξέρουν πόσο γλυκός είναι ο ύπνος πάνω στα ξερά χόρτα με την ιδιαίτερη μυρωδιά. 

Βέβαια θα μου πείτε μπορεί να εφαρμοστεί κάτι τέτοιο στην Ελλάδα; Ίσως όχι επακριβώς όμως η ιδέα των εσόδων από το τίποτα και μέσα, ενδεχομένως, από μια ιδέα που φαντάζει "τρελή" πρέπει να υπάρχει στη πίσω πλευρά του μυαλού μας. 

Οι άνθρωποι των πόλεων και ειδικά χωρών με διαφορετική κουλτούρα από την ελληνική που δεν ξέρουν τις συνήθειες και τη ζωή μας ίσως να ήταν διατεθειμένοι να πληρώσουν για να έλθουν για παράδειγμα, και να ζυμώσουν μαζί μας εφτάζυμο; ή να κάνουν μια μπουγάδα σε ποτάμι σαν τον παλιό καλό καιρό ή να φτιάξουν μαζί μας ξυνόχοντρο και μουσταλευριά ή δεν ξέρω τι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς και να "πουλήσει" ως εμπειρία. 

Εξάλλου είναι γνωστό πως εδώ και χρόνια Γερμανοί ταξιδεύουν στο νησί μας το χειμώνα για να συμμετάσχουν στο μάζεμα της ελιάς, το οποίο θεωρούν όχι δουλειά αλλά διασκέδαση.  

Οι άνθρωποι της Σιωπής

Στην ίδια περιοχή, κοντά στα σύνορα της Φινλανδίας με τη Ρωσία, βρίσκονται και οι  Silent People. Η Έλενα περιγράφει το συναπάντημα τους: 

"Οδηγώντας μέσα από ένα ατελείωτο και πυκνό δάσος, στην περιφέρεια Suomussalmi, λίγα χιλιόμετρα πριν τα Φινλανδορωσικά σύνορα, κινείσαι στην κυριολεξία σε μια πράσινη ζούγκλα - σε πολλά σημεία τα δέντρα σχηματίζουν δεξιά και αριστερά του δρόμου, ένα αδιαπέραστο τοίχος περιορίζοντας την ορατότητα σε λίγα μέτρα - ξαφνικά λες πως ένα χέρι χάραξε μια γραμμή, έκοψε την κυριαρχία των δέντρων και παραχώρησε θέση για το "σπίτι" των Silent People, για να επανέλθει το δάσος, πιο πυκνό, αμέσως μετά από κάποια στρέμματα ξέφωτου.

Περισσότερα από 1000 σκιάχτρα, τα φυλλάδια που μοιράζονται στο μικρό ξύλινο κιόσκι αναφέρουν 1200 φιγούρες, αποτελούν τους Silent People, που "γεννήθηκαν" το 1988.

Κάποιοι τους βρίσκουν τρομακτικούς, κάποιοι τους ταυτίζουν με έναν σιωπηλό στρατό που προχωρά απειλητικά, κάποιοι άλλοι βλέπουν σ’ αυτούς την τραγωδία που έλαβε χώρα στην περιοχή κατά την διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου. 

Η ψυχή της μικρής πόλης που σφαγιάστηκε. Υπάρχει και η πιο φιλοσοφική ερμηνεία. Είναι τα πνεύματα των ανθρώπων που προστατεύουν τα δάση. Είναι ο σύγχρονος άνθρωπος σε μια κατάστασης ψυχολογικής απόσυρσης. Είναι τέλος, οι ξεχασμένοι άνθρωποι, οι απόκληροι, που ένωσαν όποιες δυνάμεις τους απέμειναν και υψώνουν την φωνή τους, ελπίζοντας να τους προσέξουν.

Ο εμπνευστής και δημιουργός τους, ο χορογράφος Reijo Kela αρνείται να εξηγήσει το έργο του και αφήνει τον κάθε επισκέπτη να δώσει την δική του ερμηνεία και να συνθέσει μία δική του ιστορία.

Αν η Τέχνη είναι έκφραση, φαντασία, παρέμβαση, οπτική, τότε οι Silent People αποτελούν μια μορφή Τέχνης, κατά πολλούς. Αλλάζουν ρούχα δύο φορές τον χρόνο κι όταν γίνεται η αλλαγή και τα σκιάχτρα μένουν γυμνά, συνειδητοποιείς ότι αντικρίζεις 1200 ξύλινους σταυρούς, που σε λίγο θα φορέσουν τα καπέλα τους, τα μαντήλια τους, θα καλύψουν την γύμνια τους και θα γίνουν και πάλι οι "σιωπηλοί άνθρωποι", περιμένοντας να κερδίσουν σκοπό και ρόλο, μέσα από την φαντασία των επισκεπτών"