Οι Αγίες Μαρίνες του Λιλιανού Πεδιάδος

Στο όμορφο και εύφορο χωριό του Λιλιανού, το οποίο συναντάμε κατευθυνόμενοι προς το Καστέλι της πρώην επαρχίας Πεδιάδος, τιμούν ιδιαιτέρως την Αγία Μαρίνα. Γι αυτό φρόντισαν όταν καταστράφηκε ο παλιός βυζαντινός ναός της να κτίσουν στο κέντρο του χωριού ένα νέο, ο οποίος σήμερα είναι και ο ενοριακός ναός του οικισμού.

Της Ελένης Βασιλάκη

Ο πρώτος ναός της Αγίας Μαρίνας, του οποίου σήμερα σώζονται μόνο τα ερείπια μέσα σε ένα λιόφυτο στον κεντρικό δρόμο προς Καστέλι, χρονολογείται τουλάχιστον στη Β Βυζαντινή περίοδο, κι όπως έχουν αποφανθεί αρχαιολόγοι, που τον επισκέφθηκαν, πρέπει να έφερε τοιχογραφικό διάκοσμο.

Στην πρόθεση του υπήρχε ένα αρχαίο κιονόκρανο και δυο ψηλά πελέκια στην είσοδο του, τα οποία μεταφέρθηκαν στο χωριό για να μην κλαπούν, καθώς ο ερειπωμένος ναός, εκεί στην ερημιά, είναι εκτεθειμένος σε κάθε κίνδυνο.

Εξάλλου και οι περισσότερες λαξευμένες πέτρες του αφαιρέθηκαν την περίοδο της Γερμανικής Κατοχής. Με γαϊδουράκια μεταφέρθηκαν στο τότε αεροδρόμιο, με αγγαρείες, στις οποίες υποχρέωσαν τους ντόπιους οι Γερμανοί, προκειμένου εκεί να φτιαχτούν οι δομές υποστήριξης της γραμμής άμυνας τους.

Το πότε ακριβώς καταστράφηκε ο πρώτος ναός της Αγίας Μαρίνας δεν το γνωρίζουμε εκείνο που σίγουρα ξέρουμε είναι πως κάπου στα μέσα του 19^ου αιώνα οι κάτοικοι αποφάσισαν να κτίσουν μέσα στο χωριό ένα νέο ναό και να τον αφιερώσουν στην ίδια Αγία, μια και πλέον δεν μπορούσαν να λειτουργούν την παλιά εκκλησία της.

Μάλιστα είχαν παραγγείλει την καμπάνα της στη Βενετία, την οποία τοποθέτησαν στο όμορφο καμπαναριό που έφτιαξαν λίγα χρόνια αργότερα (φέρει τη χρονολογία 1894).

Στο εσωτερικό του ναού δεσπόζει το ξυλόγλυπτο τέμπλο που από το πέρασμα του χρόνου έχει χάσει το αρχικώς ανοικτό καφέ χρώμα του. Ωστόσο διατηρεί ακέραιες όλες τις ωραίες λεπτομέρειες με τις οποίες φρόντισε ο ξυλόγλυπτης του να το στολίσει.

Σταφύλια, ρόγδια, πουλιά, φίδια, λιοντάρια, άγγελοι και δράκοι μαζί με λουλούδια και φύλλα καλύπτουν την μεγαλύτερη επιφάνεια του. Ο σταυρός και τα λυπηρά στην κορυφή του είναι τα μόνα που έχουν καθαριστεί και αναδεικνύουν το αρχικό χρώμα του.

Το τέμπλο φιλοτεχνήθηκε το 1889 και φέρει νεοκλασικές εικόνες. Ωστόσο οι εικόνες που παρουσιάζουν μεγαλύτερο ενδιαφέρον είναι εκείνες που βλέπουμε στους τοίχους του ναού, και συγκεκριμένα τρεις οι οποίες μεταφέρθηκαν και φυλάσσονται εκεί από τον παλιό και ιστορικό ναό του Αγίου Ιωάννη του Λιλιανού.

Μεταγενέστερη του αρχικού κτίσματος είναι η προσθήκη μικρού νάρθηκα στην είσοδο καθώς, όπως μας είπε ο συνταξιούχος εκπαιδευτικός κ Μαραυγάκης, ο οποίος μας έδωσε την ευκαιρία να επισκεφθούμε τις δύο Αγίες Μαρίνες και μας ενημέρωσε γι αυτές, παλιά το χωριό είχε πολλούς κατοίκους και δεν χωρούσαν στην εκκλησία τους.

Σήμερα στο Λιλιανό ζουν μόλις 18 ψυχές και κανένα παιδάκι, παρότι πρόκειται για ένα ευλογημένο από τη φύση χωριό με εύφορη γη για να καλλιεργεί κανείς και να συντηρείται. Δυστυχώς η εργασία στη γη είναι σκληρή και οι συνθήκες ζωής σε ένα μικρό χωριό δυσκολότερες σε σχέση με τις πόλεις. Έτσι για τους νέους ανθρώπους καθίσταται μονόδρομος η μετακίνηση.