Φαράγγι Πατσού: Φτάνει η ομορφιά του για να το περπατήσει κανείς χωρίς να κινδυνεύσει;

Θέλουμε τουρισμό που να μην μένει κλεισμένος μέσα στα ξενοδοχεία, θέλουμε να γνωρίσουν οι τουρίστες μας την ενδοχώρα, θέλουμε να φύγουμε από το προϊόν «ήλιος και θάλασσα». που μέχρι σήμερα «πουλάμε» ως Κρήτη, και να προσφέρουμε μια συνολική εμπειρία που να έχει μέσα όλες τις ομορφιές αυτού του τόπου…και για να το πετύχουμε τι κάνουμε; Σχεδόν τίποτα, λέμε μόνο λόγια, εκφράζουμε επιθυμίες, κάνουμε σχέδια επί χάρτου και όταν ο επισκέπτης της Κρήτης αποφασίσει να τη γνωρίσει καλύτερα βλέπει αυτό που βλέπετε κι εσείς στη φωτογραφία. 

19 Ιουλίου 2020 και το πρώτο ξύλινο γεφυράκι στο φαράγγι της Πατσού στο Ρέθυμνο, ένα από τα πλέον δημοφιλή στην Κρήτη, λόγω και του σπηλαιώδους ναού του Αγίου Αντωνίου, παρουσιάζει αυτή την εικόνα. Τα ξύλα που είχε επάνω του σάπισαν, οι αρμόδιοι ξεκίνησαν την αντικατάσταση τους, πετώντας τα παλιά σε ένα σωρό εκεί δίπλα, και αφήνοντας ημιτελές το γεφυράκι.

Και να ήταν μόνο αυτό δεν θα γκρινιάζαμε. Προχωρώντας ο επισκέπτης, Έλληνας ή ξένος αυτό δεν έχει σημασία, καλείται να ισορροπήσει για να διέλθει από δύσκολα σημεία του φαραγγιού πάνω σε μαδέρια που ακουμπούν στο πουθενά και κουνιούνται πέρα δώθε. 

Εννοείται πως οι περισσότεροι βλέποντας αυτή την εικόνα κάνουν τα πρώτα μέτρα και μετά επιστρέφουν πίσω γιατί τρομάζουν για το τι τους περιμένει παρακάτω.

 Και είναι για να τρομάζουν πράγματι, αφού τα ξύλινα πατήματα, όπου υπάρχουν, δεν είναι ούτε καλοφτιαγμένα ούτε λειτουργικά και πρέπει κανείς να έχει τύχη, υπομονή και πολύ καλή διάθεση για να τα δει όλα αυτά και να φύγει τελικά χαρούμενος από την εμπειρία που βίωσε στο καταπράσινο και δροσερό φαράγγι του Αμαρίου. 

Δυστυχώς είναι η δεύτερη φορά από πέρυσι που επισκεπτόμαστε το συγκεκριμένο φαράγγι και την ίδια εικόνα αντικρίζουμε, βελτίωση προς το καλύτερο δεν υπάρχει.

 Κι αν αυτές οι επισκέψεις είχαν γίνει αμέσως μετά το δύσκολο χειμώνα, κάτι ίσως να μπορούσαμε να δικαιολογήσουμε, όμως μιλάμε για καλοκαίρι που όλα θα έπρεπε να δουλεύουν ρολόι.

 Μόνο χθες πέρα από τους ντόπιους επισκέπτες του φαραγγιού (δύο λεωφορεία με μέλη ορειβατικών συλλόγων από Ηράκλειο και Λασίθι) συναντήσαμε δεκάδες ξένους που κατέβαιναν τα σκαλοπάτια και έφθαναν ως τον Άγιο Αντώνιο. Έβλεπες τη χαρά στα πρόσωπα τους για όλο αυτό το παραδεισένιο σκηνικό που αντίκριζαν κι αμέσως μετά τη θέση της χαράς έπαιρνε η αγωνία του επόμενου βήματος για εκείνους που  αποφάσιζαν να περπατήσουν λίγο παρακάτω. 

Το χειρότερο όλων όμως ξέρετε ποιο είναι; πως οι παρεμβάσεις που θα επέτρεπαν μια καλύτερη περιήγηση στο φαράγγι κοστίζουν ελάχιστα κι όμως δεν μεριμνά ουδείς για να προχωρήσουν.