Αγιά Σοφιά:«Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν»- Η ιστορία ενός συμβόλου

Μπορεί το Συμβούλιο της Επικρατείας στην Τουρκία να προχώρησε στην ακύρωση του διατάγματος του 1934 που όριζε το καθεστώς της Αγίας Σοφίας στην Κωνσταντινούπολη ως μουσείου όμως καμιά απόφαση δεν μπορεί να αλλάξει τη σημασία της Αγίας Σοφίας ως ενός κληροδοτήματος της χριστιανικής ιστορίας κι ενός μνημείου συμβόλου για τους Ορθόδοξους όλου του κόσμου.

Μέχρι σήμερα η Αγία Σοφία αψήφισε πολέμους, καταστροφές αλλά και το δηλητήριο της μισαλλοδοξίας παραμένοντας ένα ορόσημο της ορθόδοξης πίστης κι ας ήταν σε έδαφος μουσουλμανικό.

Ο Ιουστινιανός στις 27 Δεκεμβρίου 537 πρωτοαντικρίζοντας τον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας είχε αναφωνήσει «Νενίκηκά σε Σολομών» μια και μπροστά στα μάτια του είχε ένα χριστιανικό οικοδόμημα που όμοιο του κανείς άλλος δεν είχε κατασκευάσει. 

Ο τεράστιος αυτός ναός της Βασιλεύουσας επιβλέπει αγέρωχα την Προποντίδα εδώ και σχεδόν1.500 χρόνια συνδέοντας άρρηκτα την ιστορία της με την πλούσια κοινωνική και οικονομική ιστορία της πόλης.

Δεν είναι ωστόσο αυτή η πρώτη φορά που κάποιοι επιθυμούν να μετατρέψουν την Αγία Σοφία σε τζαμί. Ο περίλαμπρος ναός της Κωνσταντινούπολης μετατράπηκε αμέσως σε τζαμί μόλις η Πόλη έπεσε στα χέρια των Οθωμανών (αλλά και σε καθολικό ναό κατά την άλωσή της από τους Σταυροφόρους το 1204!).

 Έπρεπε να περάσουν αρκετοί αιώνες ώστε να σεβαστούν οι Νεότουρκοι το βαρύ όνομά της και να τη μετατρέψουν σε μουσείο. Ήταν ο Κεμάλ Ατατούρκ αυτός που την άφησε στην αιώνια αταραξία της, μετατρέποντάς τη από μουσουλμανικό χώρο λατρείας σε μουσείο το 1934.

Η ιστορία της

Για περισσότερο από μία χιλιετία, ως και την άλωση της από τους Τούρκους, το 1453 δηλαδή, η Κωνσταντινούπολη ήταν ένα από τα μεγαλύτερα αστικά κέντρα του χριστιανισμού, έχοντας στην ίδια της την καρδιά τον λαμπρό μητροπολιτικό ναό που ήταν αφιερωμένος στην ιερή σοφία του Θεού. 

Το ξεχωριστό γεωγραφικό σημείο που επιβλέπει τα στενά του Βοσπόρου και χωρίζει, φυσικά αλλά και συμβολικά ,την Ασία από την Ευρώπη είχε επιλεγεί για ανέγερση ναών και από τους πρώτους μεγαρείς αποίκους (Βυζάντιο) αλλά και τους ρωμαίους κατακτητές (Νέα Ρώμη), διέθετε λοιπόν ένα συμβολικό εκτόπισμα που θέλησε να εκμεταλλευτεί ο αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Α’ χτίζοντας τον δικό του ναό πάνω στα ερείπια των παγανιστικών κτισμάτων.

Όταν λοιπόν εγκαινίασε τη Νέα Ρώμη του το 337 μ.Χ., ο Μεγάλος Κωνσταντίνος θεμελίωσε τον καθεδρικό ναό της πόλης για να τιμήσει τη νέα πρωτεύουσα της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Η ανέγερσή του αποπερατώθηκε από τον γιο του Κωνστάντιο και το 346 ήταν πανέτοιμος για τα λαμπρά εγκαίνιά του. Στα χρόνια του Αρκάδιου και συγκεκριμένα το 404, η πρώτη αυτή Αγια-Σοφιά πυρπολήθηκε και τη νέα της ανέγερση ανέλαβε ο Θεοδόσιος Β'.

Η θεοδοσιανή Αγια-Σοφιά, που εγκαινιάστηκε το 415, δεν έμελλε βέβαια να μακροημερεύσει, καθώς ο μητροπολιτικός ναός έπεσε και πάλι θύμα, αυτή τη φορά της λαϊκής μήνης: η ξυλόστεγη βασιλική καταστράφηκε και πάλι από οπαδούς του πατριάρχη, κατά τις διαμάχες του τελευταίου με τον αυτοκράτορα.

Κατά τη Στάση του Νίκα το 532, ο Ιουστινιανός τη βλέπει να πυρπολείται για άλλη μια φορά στην ιστορία της και αποφασίζει να την ξαναχτίσει με τρόπο τόσο μεγαλοπρεπή που να είναι δύσκολο για το χέρι του -εξωτερικού ή εσωτερικού- εχθρού να την κάψει.

Ο Ιουστινιανός προσέλαβε τους αρχιτέκτονες και γεωμέτρες Ανθέμιο από τις Τράλλεις (Τραλλιανός) και Ισίδωρο από τη Μίλητο (Μιλήσιος) να φιλοτεχνήσουν το νέο σχέδιο μιας επιβλητικής εκκλησιάς που να δεσπόζει στη Βασιλεύουσα.

 Τα θεμέλια της δεύτερης αυτής Αγιας-Σοφιάς τίθενται στις 23 Φεβρουαρίου 532 και μετατρέπεται σύντομα σε έναν κατασκευαστικό άθλο με κολοσσιαίες διαστάσεις.

Χρειάστηκαν έξι χρόνια αδιάλειπτης εργασίας, κάπου 10.000 τεχνίτες για την αποπεράτωσή της, αν και πάλι αν δεν επιστρατευόταν ο απανταχού ελληνισμός δύσκολα θα ολοκληρωνόταν. 

Ο καθένας έστελνε ό,τι είχε για την ανέγερση του λαμπρότερου χριστιανικού ναού: η Μάνη και η Κάρυστος τα χαρακτηριστικά πράσινα μάρμαρά τους, η Φρυγία τα ροδί και η Αίγυπτος τα κόκκινα, όταν και έγινε σαφές πως καραβιές ακόμα χρυσού, ασημιού, πολύτιμων λίθων και ελεφαντόδοντου απαιτούνταν για να ολοκληρωθεί ο εσωτερικός της διάκοσμος.

Αφού κινητοποιήθηκε ο γνωστός κόσμος για την εξεύρεση των πολυτελών αγαθών, ο Ιουστινιανός ήταν έτοιμος να εγκαινιάσει τον μεγαλοπρεπή Ναό της Αγίας του Θεού Σοφίας στις 27 Δεκεμβρίου 537. Το θέαμα που αντίκρισε ο αυτοκράτορας τον έκανε να αναγνωρίσει την υπεροχή της Βασιλικής του έναντι του ξακουστού Ναού του Σολομώντα, αναφωνώντας όλο χαρά: «Δόξα τω Θεώ, το καταξιωσάντι με τελέσαι τοιούτον έργον. Νενίκηκά σε Σολομών»!

Μια ακόμα προσθήκη θα λάμβανε χώρα ώστε να πάρει η Αγια-Σοφιά τον τελικό της χαρακτήρα: 20 χρόνια μετά τα πρώτα θυρανοίξια, κατά τον Εγκέλαδο του 557, ο τολμηρότατος κατασκευαστικά θόλος της εκκλησίας κατακρημνίστηκε. Την εκ νέου ανέγερσή του ανέλαβε ο ανιψιός του Ισιδώρου, Ισίδωρος ο Νεότερος, ο οποίος τον κάνει ακόμα πιο εντυπωσιακό σχεδιαστικά.

 Τα δεύτερα εγκαίνια της ιουστινιάνειας Αγια-Σοφιάς τελέστηκαν με πάσα επισημότητα στις 24 Δεκεμβρίου 563 και ένα μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς ήταν έτοιμο να μακροημερεύσει.

Αυτό ήταν, η Αγία Σοφία θα αποτελούσε πια το απόλυτο κέντρο της ορθοδοξίας και του ελληνισμού για τα επόμενα χίλια και πλέον χρόνια, μέχρι την Άλωση της Κωνσταντινούπολης από τους Οθωμανούς το 1453. Εκεί αποθέωναν τους νέους αυτοκράτορες, εκεί πενθούσαν τις εθνικές τραγωδίες, εκεί θρηνούσαν τις συμφορές και εκεί πανηγύριζαν τους θριάμβους τους οι Βυζαντινοί, με τη μεγαλοπρεπή εκκλησιά να ακολουθεί κατά πόδας τις ζυμώσεις και τις περιπέτειες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας.

Εκεί θα ακουστεί για τελευταία φορά η στερνή ορθόδοξη λειτουργία στις 29 Μαΐου 1453, όταν ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, Κωνσταντίνος ΙΑ’ Δραγάσης Παλαιολόγος, αφού προσευχήθηκε δίπλα στον λαό και απολογήθηκε για τα λάθη του, έφυγε για τα τείχη της πόλης όπου και έπεσε ηρωικά μαχόμενος.

 Το τέλος της χριστιανικής ιστορίας της Κωνσταντινούπολης θα σήμανε και το τέλος της Αγια-Σοφιάς ως εκκλησίας, αφού με την επικράτηση των Οθωμανών μεταμορφώθηκε σε τέμενος και πλέον περιβαλλόταν από τους τέσσερις χαρακτηριστικούς μιναρέδες της.

 Μόνο μια φορά μέσα σε αυτό το διάστημα στα κλεφτά ένας κρητικός ιερέας, ο παπά Λευτέρης Νουφράκης, κατάφερε να μπεί μέσα στην Αγία Σοφία και να τελέσει μια σύντομη Θεία Λειτουργία (δείτε εδώ).

Πέντε σχεδόν αιώνες αργότερα, με την επικράτηση του κοσμικού Κινήματος των Νεότουρκων και του Κεμάλ Ατατούρκ, η Αγια-Σοφιά μετατράπηκε σε μουσείο (1934), θυμίζοντας και πάλι το αρχιτεκτονικό θαύμα του Ιουστινιανού και τη σπουδαία αυτοκρατορία του.

Βέβαια να επισημάνουμε πως  διάλειμμα στην αδιάλειπτη ορθόδοξη παράδοση της Αγιας-Σοφιάς ήταν και η περίοδος 1204-1261, όταν η Επτάλοφος έπεσε στα χέρια των Φράγκων που μετέτρεψαν πρόθυμα τον λαμπρό ναό σε ρωμαιοκαθολική εκκλησία (επισκευάζοντας τις μεγάλες φθορές του). Ο Μιχαήλ Η’ Παλαιολόγος την επανέφερε στην ορθόδοξη λατρεία κατά τη στέψη του εκεί στις 15 Σεπτεμβρίου 1261, έναν μήνα μετά την ανάκτηση της βυζαντινής πρωτεύουσας από τους Σταυροφόρους.

Ο κορυφαίος ίσως χώρος της βυζαντινής ναοδομίας συνέχισε να αποτελεί σύμβολο της Κωνσταντινούπολης και κατά την οθωμανική της περίοδο, αν και τότε γνώρισε νέες σημαντικές καταστροφές. Τότε μπήκαν στο στόχαστρο οι περίλαμπρες χριστιανικές τοιχογραφίες, οι οποίες ασβεστώθηκαν μιας και η Αγια-Σοφιά ήταν τέμενος και η απεικόνιση του ανθρώπινου σώματος θεωρείται βλασφημία στον ισλαμικό κόσμο…

Αρχιτεκτονικό θαύμα

Η Αγια-Σοφιά είναι χτισμένη σε ρυθμό βασιλικής με τρούλο. Το κύριο σώμα του οικοδομήματος έχει ορθογώνιο σχήμα μήκους 78,16 μ. και πλάτους 71,82 μ., επιβλέποντας τον πρώτο λόφο της Βασιλεύουσας. Τέσσερις τεράστιοι τετράγωνοι στύλοι (πεσσοί) υποστηρίζουν τα ισάριθμα τόξα πάνω στα οποία εδράζεται ο μεγαλοπρεπής θόλος με τη διάμετρο των 31 μέτρων.

Η τρίκλιτη τρουλαία βασιλική έχει αποτελέσει με τον νεωτερικό σχεδιασμό της πρότυπο για πολλές βυζαντινές εκκλησίες αλλά και μουσουλμανικά τεμένη, καθώς η πρωτοφανής αρμονία φωτός και αρχιτεκτονικής που παρουσιάζει έγινε κι αυτή με τη σειρά της σύμβολο του βυζαντινού κόσμου. Όσο για τα 100 παράθυρα της Αγιας-Σοφιάς που τη λούζουν στο φως, προσφέρουν μια κατανυκτική ατμόσφαιρα στο εσωτερικό της.

Στην κορυφή του θόλου έφερε άλλοτε τον μεγάλο «Ερυσίπτολι Σταυρό», το σύμβολο της Κωνσταντινούπολης, το οποίο έχει πλέον αντικατασταθεί από την ημισέληνο. Κληρονομιά της μετατροπής της σε μουσουλμανικό τέμενος είναι και οι τέσσερις μιναρέδες που περιβάλλουν το κύριο κτίσμα.

Ο πλούσιος εσωτερικός διάκοσμος της Αγια-Σοφιάς φιλοξενούσε σημαντικά ψηφιδωτά της βυζαντινής μνημειακής τέχνης, τα οποία έχουν υποστεί κι αυτά με τη σειρά τους εκτεταμένες φθορές στους τόσους αιώνες της παρουσίας της. 

Κατά τους παλαιολόγειους χρόνους (13ος-14ος αιώνας), ο μητροπολιτικός ναός υπέστη για άλλη μια φορά σημαντικές καταστροφές και η επισκευή του κάλεσε σε ριζική επαναδιακόσμηση του εσωτερικού. Το μνημείο έλαβε έτσι την τελική του μορφή, με την οποία σώζεται μέχρι σήμερα.

Στην υπαίθρια μαρμαρόστρωτη και περίστυλη αυλή στεκόταν άλλοτε η «κομψή φιάλη», η περιβόητη μαρμάρινη κρήνη που φέρει την καρκινική επιγραφή «ΝΙΨΟΝΑΝΟΜΗΜΑΤΑΜΗΜΟΝΑΝΟΨΙΝ», δηλαδή «Νίψον ανομήματα μη μόναν όψιν» που σημαίνει Ξέπλυνε τις αμαρτίες, όχι μόνο το πρόσωπό σου…