Όταν βρεθείς στο Γερακάρι Αμαρίου Ρεθύμνου κι είναι η εποχή των κερασιών εννοείται πως θα ψάξεις να βρεις και να προμηθευτείς τα ωραία και ξεχωριστά κεράσια τους.
Τι γίνεται όμως όταν πας και τα κεράσια έχουν τελειώσει λόγω εποχής; Μα φυσικά θα αναζητήσεις κάποιον που να τα έχει επεξεργαστεί και να έχει φτιάξει με αυτά γλυκά.
Και επειδή ο τόπος αυτός είναι ευλογημένος από τη φύση μαζί με τα γλυκά κερασιού θα βρεις αμέτρητες άλλες επιλογές φρούτων, είτε φρέσκων είτε επεξεργασμένων, που θα σε ξεμυαλίσουν.
Αυτό πάθαμε
κι εμείς όταν αναζητήσαμε γλυκό κεράσι. Μας είπαν ντόπιοι να βρούμε την κ. Δπέσποινα Μπολιουδάκη με την ταβερνούλα πάνω στον κεντρικό δρόμο της πλατείας του
Γερακαρίου που φτιάχνει και πουλά σε βάζο γλυκό κεράσι.
Έλα όμως που
η κ. Δέσποινα δε φτιάχνει μόνο κερασάκι γλυκό, με τον παραδοσιακό τρόπο, χωρίς
γλυκόζη και πρόσθετα που το κάνουν πέτρα και του δίνουν χρώμα, αλλά κι ένα σωρό
άλλα γλυκά και όχι μόνο.
Το τι είδαμε
και δοκιμάσαμε από τα χέρια της δε λέγεται , γιατί η κ Δέσποινα έχει και τη
συνήθεια όποιος μπει στο μαγαζί της να να του δίνει να δοκιμάσει για να καταλήξει
να πάρει αυτό που θέλει.
Όταν πεις γλυκό κεράσι θα σε ρωτήσει τι κεράσι θέλεις, μαύρο, κόκκινο, μήπως θέλεις βύσσινο; Μήπως να δοκιμάσεις και λίγη βυσσινάδα; Μήπως να γευθείς και λίγη μαρμελάδα κορόμηλο που την έχει φτιάξει μόλις χθες; Ή κάποια άλλη από τις μαρμελάδες της από δαμάσκηνα; Η λίστα με τα γλυκά ατελείωτη όση και τα φρούτα που παράγει το Γερακάρι. Κι ανάμεσα τους μουσταλευριά αποξηραμένη σε βαζάκι, όπως την έκαναν πολύ παλιά, και λαχανικά σε βάζα, (αγκινάρες, βολβοί, κ.α).
Μας έδειξε ένα ντουλάπι γεμάτο βαζάκια με γλυκά και μαρμελάδες που της έχουν παραγγείλει στην Αθήνα, εκτιμώντας προφανώς τον τρόπο που τα φτιάχνει και δεν διαφέρει από εκείνον που το μέσο νοικοκυριό χρησιμοποιούσε στην Κρήτη του παρελθόντος, πριν μπούν στη ζωή μας οι συνταγές του διαδικτύου και των διάσημων σεφ.
Και θα μου πείτε μας κάνεις διαφήμιση τα προϊόντα της κ. Δέσποινας; Η απάντηση είναι αρνητική, σας κάνω διαφήμιση την πρακτική της κ Δέσποινας, μιας γυναίκας που ζει σε αυτό το χωριό και αξιοποιεί τα προϊόντα που η φύση τους προσφέρει απλόχερα για να φτιάξει γλυκά και άλλα είδη, με παραδοσιακές μεθόδους, που ξέρουμε από τις μανάδες μας.
Αν υπάρχει ένας τρόπος να κρατήσουμε κόσμο στα χωριά μας τότε
πρέπει να δούμε όλες τις εναλλακτικές. Μια που βιομηχανία δεν μπορούμε να
έχουμε, η βιοτεχνία αντιμετωπίζει μεγάλες δυσκολίες, ας στραφούμε και πάλι στο
μικρό, στο ατομικό και οικογενειακό. Ας στραφούμε στο αληθινό που πάντα
ξεχωρίζει.
Ε.Β
Μαρμελάδα κορόμηλο |