Η τσουνόπλακα και η χρήση της στην Κρήτη περασμένων δεκαετιών

 

Το κουνάβι της Κρήτης, που γνωρίζουμε και ως ζουρίδα, παλιά δεν ήταν απλά ένα ζώο που μπορούσε να ρημάξει ένα κοτέτσι στο χωριό αλλά κι ένα σαρκοβόροπου μπορούσε να φέρει χρήμα σ' εκείνον που κατάφερνε να το παγιδεύσει και να πάρει τη γούνα του.

 Βλέπετε τότε δεν υπήρχαν εκτροφεία γουνοφόρων ζώων, όπως σήμερα, που να εκτρέφουν και να θανατώνουν μαζικά χιλιάδες ψυχές για να φτιάξουν ένα παλτό ή μια ζακέτα.

Στο βιβλίο του "Κρητική Λαογραφία-Ξενάγηση στο παρελθόν εφ' όλης της ύλης" ο Κανάκης Γερωνυμάκης γράφει πως η προβιά ενός κουναβιού πωλούνταν, κατά το παρελθόν,  πάνω από μια χρυσή λίρα και έτσι αρκετοί κυνηγούσαν συστηματικά το συγκεκριμένο ζώο στήνοντας τις λεγόμενες τσουνόπλακες.

Η παγίδα και η λογική της ήταν απλή: Έστηναν ένα όρθιο ξυλάκι, δίπλα του τοποθετούσαν ένα ακόμα κι ένα τρίτο λοξό. Τα τρία κομμάτια ξύλου συνδέονταν μεταξύ τους με εγκοπές. Αυτά συγκρατούσαν μια πλάκα πέτρινη. Μόλις το ζώο χώνονταν κάτω από την πλάκα να φάει το δόλωμα τα ξυλάκια, που στέκονταν σχεδόν στον αέρα, έπεφταν και το πλάκωναν.

Στο ένα από τα ξυλάκια οι κυνηγοί ζουρίδας κάρφωναν το δόλωμα που ήταν στην καλύτερη περίπτωση ένα κομμάτι ρέγκας, η οποία έχει έντονη μυρωδιά και φτάνει μέχρι μακριά... στη μύτη του κουναβιού.

Με τις τσουνόπλακες παγίδευαν και ποντικούς βάζοντας βέβαια ως δόλωμα τυρί και μικρότερες πλάκες.

Οι πιο προχωρημένοι κυνηγοί έπιαναν τις ζουρίδες με σιδερένιες παγίδες, αφού στους δύσκολους καιρούς η πώληση της γούνας τους αποτελούσε ένα καλό χαρτζιλίκι κι οι άνθρωποι αναζητώντας λύσεις για να εξασαφλίσουν τα προς το ζειν, κι όχι για πλουτισμό, χρησιμοποιούσαν κάθε μέσο της εποχής για να θρέψουν τις οικογένειες τους.

ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΤΑΙ η αναδημοσίευση, η αναπαραγωγή, ολική, μερική ή περιληπτική του περιεχομένου του παρόντος σε οποιοδήποτε site, χωρίς προηγούμενη άδεια της κατόχου του Ελένης Βασιλάκη, Νόμος 4481/2017 και κανόνες Διεθνούς Δικαίου που ισχύουν στην Ελλάδα