Ένα έπιπλο-σκακιέρα μάρτυρας της περιόδου ευημερίας του οικισμού των Αποστόλων

 

Βλέποντας το τραπεζάκι-σκακιέρα των φωτογραφιών μας ίσως και να σκεφτείτε πως πρόκειται για ένα καινούργιο έπιπλο κάποιου που έχει πάθος με το συγκεκριμένο παιγνίδι.

Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για κατασκευή του 1920, η οποία είχε αγορασθεί από το Νικόλαο Κοκκινάκη και είχε τοποθετηθεί στο μαγαζί του, στους Αποστόλους Πεδιάδος, για να παίζουν και να περνούν ευχάριστα την ώρα τους οι θαμώνες του.

Σήμερα το τραπεζάκι-σκακιέρα κοσμεί το σπίτι της εγγονής του, Μαρίας Δαμιανάκη, στους Αποστόλους ξυπνώντας μνήμες από άλλες εποχές ιδιαίτερης ευημερίας για το χωριό της.

Οι Αποστόλοι αποτελούσαν μια πολύ ξεχωριστή περίπτωση χωριού καθώς σχεδόν όλοι οι κάτοικοι του ασχολούνταν με το εμπόριο και άλλες δραστηριότητες που απέφεραν πλούτο (δείτε εδώ).

Έτσι και το επίπεδο ζωής των ανθρώπων του ήταν ανεβασμένο και εύκολα αυτό μπορεί κάποιος να το διαπιστώσει βλέποντας τα ερειπωμένα σπίτια που έχουν απομείνει στο χωριό. Είναι καλοφτιαγμένα, μεγάλα και σε κάποιες περιπτώσεις επιβλητικά.

Από την βυζαντινή κιόλας περίοδο στους Αποστόλους  είχε αναπτυχθεί η κατεργασία δέρματος. Αργότερα το βάρος έπεσε στο μεταπρατικό εμπόριο, στο οποίο επιδίδονταν οι Αποστολιανοί με μεγάλη επιτυχία.

Ταξιδεύοντας σε όλη την Κρήτη,και όχι μόνο, λόγω εμπορίου, έβλεπαν και υιοθετούσαν πράγματα που σε άλλα χωριά της ενδοχώρας ούτε καν μπορούσε κανείς να φανταστεί πως υπάρχουν.

Έτσι και το ξύλινο τραπεζάκι-σκακιέρα, για ντάμα και σκάκι, ένα "προχωρημένο" για την εποχή του έπιπλο, ήλθε στους Αποστόλους κι έγινε κομμάτι της καθημερινής διασκέδασης όσων σύχναζαν στο μαγαζί του Νικολάου Κοκκινάκη. 

Ταραγμένη πολιτικά για τη χώρα μας η δεκαετία του 1920 σίγουρα πάνω απ' αυτό το τραπέζι οι συζητήσεις έδιναν κι έπαιρναν, για το Βενιζέλο, την επιστροφή του Βασιλιά Κωνσταντίνου στην Ελλάδα και βέβαια για τη Μικρασιατική καταστροφή, την έλευση χιλιάδων προσφύγων στην Κρήτη και τη νέα εικόνα που πλέον αποκτά το νησί μας.