Τι πίστευαν παλιά για την εμμηνορρυσία στη γυναίκα-Προκαταλήψεις και πρακτικές

 

Κατά το παρελθόν η εμμηνορρυσία στη γυναίκα συνδέονταν με κάποιες προκαταλήψεις, στις μέρες μας ευτυχώς ξεπερασμένες, αλλά και με πρακτικές ερωτικής μαγείας.

Ο επίκουρος καθηγητής του Τμήματος Κοινωνικής Ανθρωπολογίας του Πανεπιστημίου Αιγαίου, Θεόδωρος Παραδέλλης, σε σχετική δημοσίευση του στο περιοδικό «Αρχαιολογία και Τέχνες» αναφέρεται στο θέμα αυτό και σας μεταφέρουμε κάποιες από τις καταγραφές που έχει κάνει.

Όπως περιγράφει, το αίμα της εμμηνορρυσίας είναι αμφίσημο. Όταν η γυναίκα είχε περίοδο θεωρούνταν κατά το παρελθόν «μαγαρισμένη».

 Το ζυμωμένο εκείνη την ημέρα πρόσφορο δεν προσφέρονταν στην εκκλησία γιατί θα έφερνε μεγάλα κακά. Η εμμηνορροούσα δεν πήγαινε στην εκκλησία και δεν κοινωνούσε.

Το πρόσφορο και το «αίμα» του Χριστού, όπως λειτουργεί στη Θεία Κοινωνία, έλεγαν πως δεν πρέπει να έλθουν σε επαφή με γυναίκα σε περίοδο καθώς μόνο ο Θεός είναι σε θέση «τα αλλότρια…ενώσαι και τα άμμεικτα μείξαι».

Αντίθετα θεωρούνταν πως μπορούν να μπαίνουν στο ιερό της εκκλησίας οι γυναίκες μετά την εμμηνόπαυση, όταν πια οι ορμές της ζωής αρχίζουν να σβήνουν.

Υπήρχε επίσης η αντίληψη πως η γυναίκα που έχει περίοδο δεν πρέπει να έλθει σε επαφή με το κρασί, και την άρμη για να μην χαλάσουν. Παράλληλα δεν πλησίαζε το αμπέλι, το μελίσσι και τα γεννήματα ενώ δεν άρμεγε γάλα.

Το αίμα της περιόδου, σύμφωνα με τον κ. Παραδέλλη, αποτελεί ταυτόχρονα γονιμικό, κι άρα θετικό στοιχείο, καθώς αποτελεί προϋπόθεση τεκνοποίησης.

Με το αίμα άλλωστε της αιμορρυσίας σχετίζεται ή απ’ αυτό τρέφεται το έμβρυο.

Την ίδια ώρα το αίμα που εμφανίζεται σε τακτά χρονικά διαστήματα και έξω από κάθε έλεγχο του γυναικείου σώματος, σημαίνει και το αντίθετο της τεκνοποίησης,σημαίνει τη μη σύλληψη, τη μη δημιουργία νέας ζωής, σημαίνει τη σεξουαλικότητα δίχως τη μητρότητα, μια βασική διάκριση του νεοελληνικού λαικού πολιτισμού που αντανακλάται στα δυο πρότυπα της γυναίκας ως Εύας και ως Παναγίας.

Έτσι πολλά από τα βότανα που θεωρούνται εμμηναγωγά χρησιμοποιούνταν και ως εκτρωτικά ή και αφροδισιακά, όπως ο απήγανος, το πετροσέλινο, το σέλινο, το μάλαθρο, το πολυτρίχι και το ονομαζόμενο φονιάς ή φονικόχορτο.

Επικρατούσε επίσης η πεποίθηση πως η γυναίκα που έχει δυνατούς πόνους κατά την περίοδο της δεν τεκνοποιεί. Οι πόνοι δηλαδή ανήκουν στον τοκετό και όχι στην εμμηνορρυσία, οπότε η αναστροφή τους οδηγεί στην ατεκνία.

Υπήρχε εξάλλου η αντίληψη πως αν την πρώτη περίοδο της νεαρής κοπέλας, που θεωρείται δραστικότερη, τη φυλούσε η μητέρα μπορούσε να τη χρησιμοποιήσει ως μαγιόποτο όταν η κόρη έφθανε σε ηλικία γάμου.Τότε την έδινε στο γαμπρό, ο οποίος κουζουλαινόταν για την κόρη.

Οι άντρες αντίθετα μπορούσαν να  χρησιμοποιήσουν,για να μαγιοποτίσουν την αγαπημένη τους ,ο σπέρμα τους μαραίνοντας το στον ήλιο. 

Το σπέρμα θεωρείται ότι πηγάζει από το νωτιαίο μυελό και οδηγεί στη σύλληψη, άποψη που βρίσκουμε και στην ιπποκρατική παράδοση. Γι' αυτό και πίστευαν πως η γενετήσια κατάχρηση, δημιουργεί προβλήματα στο νωτιαίο μυελό.