Το απεντομωτήριο στο Αγουστί Λασιθίου και η άκρως «ελληνική» ιστορία του

  

Το Αγουστί υπήρξε ένας ακμαίος και σημαντικός οικισμός στο Οροπέδιο του Λασιθίου, κοντά στο σημερινό Άγιο Γεώργιο που δυστυχώς χτυπήθηκε από την πανούκλα και ερήμωσε (ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ).

Έχει ωστόσο ενδιαφέρον η ιστορία του απεντομωτηρίου που κατασκευάστηκε εκεί λίγο πριν από την Κατοχή και συγκεκριμένα το 1936.

Ως γνωστόν το Οροπέδιο Λασιθίου φημίζεται για τις πατάτες του και η καλλιέργεια τους ήταν και είναι ιδιαίτερα διαδεδομένη.

Παλιότερα όμως που δεν υπήρχαν φυτοφάρμακα κι άλλα προστατευτικά σκευάσματα το προιόν ήταν ευάλωτο σε διάφορες ασθένειες.

Μια απ αυτές χτύπησε το Οροπέδιο πριν την κατασκευή του απεντομωτηρίου.

Την έλεγαν φθοριμαία (η πεταλούδα της φωτογραφίας) και κατέστρεψε ένα μεγάλο τμήμα της παραγωγής καθώς το έντομο γεννούσε πάνω στο υπέργειο τμήμα της πατατιάς και στη συνέχεια οι κάμπιες του έτρωγαν το υπόγειο τμήμα αφήνοντας σε απόγνωση τους αγρότες του τόπου.

Τότε ήταν που αποφασίστηκε πως το Οροπέδιο έχει ανάγκη από ένα απεντομωτήριο, κι επειδή η περιοχή παρήγαγε πολλές πατάτες έπρεπε να είναι μεγάλου μεγέθους.

Επιλέχθηκε λοιπόν μια περιοχή στο Αγουστί και κτίστηκε ένα τετραώροφο κτίριο που ανάλογο του εκείνη την εποχή δεν διέθεταν ούτε οι μεγάλες πόλεις της Κρήτης.

Δυστυχώς με το που ολοκληρώθηκε η κατασκευή του ήλθε ο πόλεμος και το κτίριο  επιτάχθηκε από τους Ιταλούς και τους Γερμανούς.

Εκεί φυλάκιζαν τους ντόπιους και συγκέντρωναν με αγγαρείες, αποθηκεύοντας στους χώρους του, ότι καλό και χρήσιμο έβρισκαν στο Λασίθι.

Μετά την Κατοχή η ΑΤΕ το χρησιμοποίησε ως αποθήκη λιπασμάτων μέχρι που το 1973, σκανδαλωδώς, γκρεμίστηκε δήθεν επειδή δεν ήταν ασφαλές.

Ωστόσο από τη φωτογραφία που διασώθηκε αλλά και από μαρτυρίες των κατοίκων προκύπτει πως ήταν τόσο στιβαρό και γερό κτίσμα που σε καμιά περίπτωση δεν θα κατέρρεε από μόνο του ενώ με μικρές επισκευές μπορούσε άνετα να χρησιμοποιηθεί.

Όμως στην Ελλάδα ζούμε και προφανώς «λεφτά υπήρχαν» από παλιά για να τα πετάμε και να απεμπολούμε κάθε τι πραγματικά αναπτυξιακό. Ειδικά στον αγροτικό τομέα εδώ και δεκαετίες το ένα λάθος διαδέχεται το άλλο με την Πολιτεία να προσπαθεί με κάθε τρόπο να "δέσει" τα χέρια των αγροτών καθιστώντας τους δέσμιους των αντιπαραγωγικών πολιτικών της. 

Δυστυχώς σε αυτή την προσπάθεια βρήκε συνεργούς, σε αρκετές περιπτώσεις, τους ίδιους τους εκπροσώπους των αγροτών και τα θεσμικά τους όργανα. Έτσι φτάσαμε σήμερα στη σταδιακή ερήμωση των χωριών της υπαίθρου, στην άρνηση των νέων να ασχοληθούν με το αγροτικό επάγγελμα και στην πλήρη απουσία αυτάρκειας, κάτι που χαρακτήριζε παραδοσιακά την Κρήτη στον τομέα της αγροτικής παραγωγής.