Αργυρή Δρακωνάκη: Έμαθε γράμματα στις δημοτικές τουαλέτες όπου εργάζεται και μας δίνει μαθήματα ζωής

 

Την κ. Αργυρή Δρακωνάκη ίσως οι περισσότεροι Ηρακλειώτες να την έχουν γνωρίσει επισκεπτόμενοι τις δημοτικές τουαλέτες που λειτουργούν κάτω από τον Άγιο Μηνά, στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης στο Ηράκλειο.

Ωστόσο περνώντας βιαστικά από το σημείο ίσως να μην έχουν προσέξει τη μικρή και παραφορτωμένη βιβλιοθήκη που διατηρεί στο διάδρομο των τουαλετών.

Βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη, του Πάουλο Κοέλιο, του Νίκου Ψιλάκη, και άλλων συγγραφέων στριμώχνονται ασφυκτικά στη βιβλιοθηκούλα, όχι ως διακοσμητικά αλλά ως διαδρομή ζωής.

Η κ. Αργυρή είναι 78 ετών, γεννήθηκε και μεγάλωσε στην περιοχή της Χρυσοπηγής στο Ηράκλειο σε καιρούς δύσκολους.

Έχει κάνει κάμποσες δουλειές στη ζωή της μέχρι που κατέληξε στο Δήμο Ηρακλείου ο οποίος και την τοποθέτησε, το 1982, στις τουαλέτες που λειτουργούν στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης, να τις φροντίζει και να τις διατηρεί καθαρές.

Οι τουαλέτες όμως αποδείχθηκαν για εκείνη κι ένα μεγάλο σχολείο, καθώς εκεί έμαθε να διαβάζει!.

Από μικρό παιδί αγαπούσε τα γράμματα αλλά η ζωή δεν την βοήθησε να τελειώσει το σχολείο. Πήγε μόλις 3 μήνες στην πρώτη τάξη του δημοτικού και μετά η μητέρα της τη σταμάτησε για να μεγαλώσει το μωρό αδελφάκι της και να φροντίζει το σπίτι όσο εκείνη και ο πατέρας της θα δούλευαν σκληρά για το πιάτο της ημέρας.

Βέβαια στο τέλος κατέληξε να μεγαλώνει και τα παιδιά της μεγαλύτερης αδελφής της αλλά εκείνη ποτέ δεν βαρυγκώμησε.

Το μόνο που της έλειπε ήταν το σχολείο. Έπαιρνε λοιπόν αγκαλιά τον αδελφό της, όταν ήταν ακόμα μωρό, και πήγαινε έξω από το δημοτικό σχολείο. Θυμάται πως ο δάσκαλος, τότε, ήταν ένας πολύ καλός άνθρωπος που φρόντιζε να μισανοίγει το παράθυρο της αίθουσας κι εκείνη με το μωρό στα χέρια, απέξω να παρακολουθεί, όταν μπορούσε, κάποιες από τις παραδόσεις του.

Ακούγοντας όλα αυτά εύλογα ρωτήσαμε την κ Αργυρή, με τη βεβαιότητα πως θα μας απαντήσει θετικά, για το εάν πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια. Όμως εκείνη κατηγορηματικά μας είπε πως όχι , δεν πέρασε δύσκολα, γιατί όλο αυτό που γινόταν στη ζωή της δεν το είχε πάρει σοβαρά. Δεν είχε νιώσει την έλλειψη φαγητού, ούτε αγάπης από την οικογένεια της. 

«Οι γονείς μου ήταν φτωχοί αλλά ήταν τίμιοι» μας λέει και προσθέτει πως η μαμά της δούλευε εργάτρια στα αμπέλια κι εκείνη θεωρούσε φυσιολογικό πως θα μένει στο σπίτι και θα μεγαλώνει τα αδέλφια της. Ο δάσκαλος μάλιστα την είχε επισκεφθεί κάμποσες φορές για να της πει πως με αυτό που κάνει χαντακώνει την Αργυρή, όμως δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά.

Έχοντας όλη αυτή την εμπειρία ζωής η κ. Αργυρή συμβουλεύει σήμερα τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο, πολλά εκ των οποίων αποφοιτούν και δεν ξέρουν να γράφουν ούτε το όνομα τους, να δείχνουν επιμέλεια και ενδιαφέρον γι αυτό το μεγάλο δώρο που τους δίνεται.

Η ίδια με τους 3 μήνες φοίτησης στην πρώτη τάξη του δημοτικού γράμματα δεν έμαθε, όμως ήθελε τόσο πολύ που αργότερα ως ενήλικη πήρε ένα αναγνωστικό από μια γυναίκα στη γειτονιά της και μόνη της έκανε αγώνα να μάθει να διαβάζει.

Ως πιτσιρίκα στη γειτονιά της θυμάται άλλα παιδιά να τελειώσουν το μάθημα και να παίζουν στο δρόμο κι εκείνη να θέλει τόσο πολύ να ανοίξει τα τετράδια και τα βιβλία τους. Μάλιστα τις χάριζαν κάποια παλιά βιβλία, όταν πια δεν τα χρειάζονταν, κι εκείνη ένιωθε πως της χάριζαν τον κόσμο όλο.

Τα βιβλία του Νίκου Καζαντζάκη έχουν ξεχωριστή θέση στη βιβλιοθήκη της κ. Αργυρώς. Μάλιστα έζησε και την κηδεία του στο Ηράκλειο και θυμάται τον πάνδημο ξεσηκωμό εκείνης της ημέρας. Τακτικά επισκέπτεται και τον τάφο του στον προμαχώνα του Μαρτινέγκο.

Επίσης η ίδια έχει διαβάσει και αρκετά βιβλία που αφορούν στον Βενιζέλο γιατί ο παππούς της ήταν Βενιζελικός και της μιλούσε γι αυτόν. Οπότε όταν έμαθε να διαβάζει θέλησε να δει τι είχε κάνει αυτός ο πολιτικός.

Ο συγγραφέας και δημοσιογράφος Νίκος Ψιλάκης, που ξέρει πόσο πολύ αγαπάει το διάβασμα,  της έχει δωρίσει όλα τα ιστορικά μυθιστορήματα του κι εκείνη τα έχει διαβάσει με επιμέλεια κι έχει αποτυπώσει γεγονότα και ιστορίες που περιγράφουν. Μάλιστα κάποια στιγμή, σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για την κίνηση του αυτή, θέλησε κι εκείνη να του το ανταποδώσει και του χάρισε ένα αναγνωστικό του 1941, που δεν χρειαζόταν πια και κινδύνευε να χαθεί μέσα στις τουαλέτες.

Σήμερα η κ. Αργυρώ δηλώνει καλυμμένη με όσα έχει μάθει μέσα από τα βιβλία που διάβασε και εύχεται όλα τα παιδιά που πηγαίνουν σχολείο να το κάνουν με όρεξη για να μπορέσουν να μάθουν γιατί κάποια άλλα παιδιά, σαν αυτή, δεν μπόρεσαν να το κάνουν όταν ήταν στην δική τους ηλικία.

Τέλος μας μεταφέρει το παράπονο της όταν κάποιες φορές βλέπει μαθητές στην πλατεία Αγίας Αικατερίνης να σκίζουν και να πετούν τα βιβλία τους σαν να ήταν παλιόχαρτα. Κι αυτό όπως μας λέει δεν το κάνουν μόνο στο τέλος της χρονιάς αλλά όλο το σχολικό έτος, πράγμα που θεωρεί θλιβερό ξέροντας πόσο μεγάλη αξία (όχι οικονομική) έχουν τα βιβλία.